Kryształowy dzban z pracowni Andy J. Poole w Birmingham zakuty w srebrny uchwyt próby 925 Ag Sterling. Wspaniała angielska praca i cyzelka Mistrza Szklarskiego i Złotnika. Dzban w limitowanej edycji, sygnowany puncą roku 2002 z okazji Złotego Jubileuszu Panowania Królowej Elżbiety II. Czara kryształowa, kształt miękki gruszkowaty. Szyjka długa, smukła, górą okuta srebrną, gładką obejmą. Wylewka szeroka, dekorowana reliefem Bachusa i kiściami winogron. Silne motywy secesyjne z elementami rokokowymi. Ucho w kształcie litery S - duże, eleganckie, zdobne florystycznie. dekorowane aplikacjami winorośli. Dzban zwieńczony wieczkiem zamocowanym na zawiasie w formie kopuły, kaskadowo wyniesionej ku górze. Uchwyt wygodny o formie odlewanych aplikacji winorośli. Kryształowa czara wspaniale zdobiona szlifowanymi wzorami geometrycznymi i palmetami w oryginalnym stanie bez uszkodzeń. Unikalny, wytworny i luksusowy prezent środka stołu dla Niej i dla Niego z okazji jubileuszu. Jedyna limitowana pamiątka okolicznościowa.

Historia:

Współczesne punce brytyjskie -

obecnie punce są przyjmowane w celu upamiętnienia specjalnych wydarzeń i rocznic. Brytyjskie biura probiercze wykorzystały pamiątkowe znaki w 1935 roku- srebrny jubileusz Jerzego V; 1953- koronacja królowej Elżbiety II; 1977- Srebrny jubileusz królowej Elżbiety II; 2000 - znak milenijny, 2002 - Złoty Jubileusz Królowej Elżbiety II; 2012 - Diamentowy Jubileusz Królowej Elżbiety II.

Źródło: theassayoffice.co.uk

Królowa Elżbieta II - Elżbieta Aleksandra Maria - urodzona 21 kwietnia 1926 roku w Londynie. Królowa Wielkiej Brytanii z dynastii Windsorów od 6 lutego 1952 roku. Koronowana 2 czerwca 1953 roku. Córka króla Jerzego VI i Elżbiety Bowes-Lyon. Oprócz królowej Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej również głowa 15 innych państw: Antigui i Barbudy, Australii, Bahamów, Gibraltaru, Barbadosu, Belize, Grenady, Kanady, Jamajki, Nowej Zelandii, Papui-Nowej Gwinei, Saint Kitts i Nevis, Saint Lucia, Saint Vincent i Grenadyn, Tuvalu i Wysp Salomona. Od października 2016 najdłużej panująca obecnie Głowa Państwa na świecie.

20 listopada 1947 w Opactwie Westminsterskim poślubiła Filipa - kuzyna Elżbiety, syna księcia Andrzeja Greckiego i Alicji Battenberg. Filip z okazji ślubu otrzymał tytuł księcia Edynburga.

Elżbieta i Filip mają czworo dzieci: Karola - książę Walii - następcę tronu (ur. 1948), Annę - księżniczka królewska (ur. 1950), Andrzeja - książę Yorku (ur. 1960) i Edwarda - hrabia Wessex (ur. 1964)

Złoty Jubileusz Królowej Elżbiety II – uroczystość o charakterze międzynarodowym. Obchodzona była w 50-tą rocznicę wstąpienia królowej Elżbiety II na tron siedmiu krajów po Jej śmierci ojca - Jerzego VI dnia 6 lutego 1952 roku. Rocznica wyjątkowa, bowiem Królowa wygłosiła specjalne podziękowanie swojemu Ludowi za lata lojalności. Tuż przed obchodami rocznicy zmarły siostra Księżniczka Małgorzata i matka Elżbieta - Królowa Matka. W roku tym Królowa wybrała się w podróż po krajach Wspólnoty Narodów. W ogrodzie pałacu Buckingham odbył się koncert muzyki poważnej, a następnego dnia pierwszy w historii pałacu koncert muzyki pop. Główne ceremonie religijne odbywały się w katedrze św. Pawła. Z okazji Jubileuszu został wydany pamiątkowy medal, którym byli odznaczani zasłużeni obywatele Wielkiej Brytanii oraz Kanady.

Źródło: Wikipedia

Andy J. Poole - pracownia współczesna. Powstała ok. 1980 roku w Birmingham.

Źródło: www.silvermakersmarks.co.uk

Srebro a zdrowie ! - zdrowotne działanie srebra na organizm ludzki doskonale obrazuje stary angielski zwyczaj obdarowywania nowo narodzonych dzieci srebrną łyżeczką. Korzenie tej tradycji sięgają XIV wieku kiedy to podczas epidemii dżumy odkryto, że liczba zgonów wśród ludzi zamożnych jest znacznie niższa niż wśród ubogich. Okazało się, że używanie srebrnej zastawy stołowej powoduje przenikanie do organizmu cząsteczek srebra niszczących ewentualne zarazki dżumy, chroniąc tym samym przed zakażeniem. Srebrne łyżeczki stały się zatem antidotum na epidemię – rodzice, których tylko było na to stać, kupowali je swoim dzieciom jako swego rodzaju antybiotyk. Dziś epidemia dżumy nam nie grozi, ale pamięć tamtych wydarzeń przetrwała w tradycji kupowania srebrnych łyżeczek jako prezentu na chrzest i w angielskim powiedzeniu „born with a silver spoon in your mouth” / “urodzony ze srebrną łyżeczką w ustach”, ale nie tylko. Całe zastawy i sprzęty środka stołu miały i mają lecznicze i odkażające znaczenie dla jedzenia i zdrowia ich użytkowników. Słynna angielska czarna herbata “5 o’clock” podawana obowiązkowo w srebrnych dzbankach / czajniczkach / bulierach zawsze inaczej smakowała i smakuje do dzisiaj, aniżeli w zwykłym metalu, warto się o tym przekonać.

W XIX wieku rozpowszechniła się metoda zakraplania oczu noworodków roztworem azotanu srebra, co zapobiegało zapaleniu spojówek i rozwojowi trwałej ślepoty u dzieci. O skuteczności tej metody świadczy fakt, że wkrótce po jej pierwszym zastosowaniu została ona wprowadzona, jako obowiązek ustawowy.

Źródło: wypisy z różnych stron internetowych oraz przekazów pisemnych książkowych o srebrze

Secesja – kierunek w sztuce ukształtowany na przełomie XIX i XX wieku. Secesja jako styl zrywała z dotychczas panującym historyzmem, uważając, że stanowi on tylko imitację wcześniejszych trendów. Artyści chcieli nowego stylu, którego wpływy widoczne byłyby również w sztuce użytkowej i zdobnictwie.

Za podstawowe cechy secesji uważa się charakterystyczną linię - giętką, płynną i ruchliwą oraz bogatą ornamentykę, zwłaszcza roślinno-zwierzęcą. Artyści secesyjni sięgali też chętnie po elementy typowe dla sztuki orientalnej.

W dziełach zwracała uwagę fantazja, a twórcy prześcigali się z kreowaniu nowych i bardziej wyróżniających się form.

Secesja znalazła podatny grunt w całej Europie, a jej główne ośrodki znajdowały się w Anglii, Francji, Austrii, Niemczech, Hiszpanii i Włoszech.

Źródło: Wikipedia

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia