Unikalny gerydon, słupek o designie kolumny doryckiej. Wytworny ale zarazem bardzo skromny dla ekspozycji pięknych i unikalnych przedmiotów wystawienniczych. Zbudowany z trzonu w formie wysokiej lekko zwężającej się ku górze kolumny oraz dwóch kwadratowych blatów. Całość wykonana z drewna obłożonego rubinowym aksamitem. Dołem kolumna zakuta w okrągłą, mosiężną podstawę. Podstawa kaskadowo wyniesiona ku górze dekorowana motywem klasycystycznej wiązki trzcin przewiązanych wstążką. Kolumna górą zakuta w okrągły, profilowany, mosiężny kołnierz dodatkowo dekorowany motywami geometrycznymi. Kołnierz zwieńczony kwadratowym, rubinowym aksamitnym blatem, jednocześnie podestem pod eksponowane przedmioty. Drugi również kwadratowo-rubinowy blat stanowiący stopę gerydonu. Gerydon wysoki, dobrze wyważony i stabilny.

Wytworny do ekspozycji i prezentacji pięknych i eleganckich stylowych wnętrz, salonów, halli i pomieszczeń. Wspaniały dla do dużych kamienic, dla dworków, pałaców i kościołów.

Historia:

Styl dorycki – porządek dorycki – rozwijał się w podobnym okresie co styl joński jednak był całkowitym jego przeciwieństwem. Zakłada się, że styl ten kontynuował budownictwo z drewna. Charakteryzował się monumentalizmem form oraz masywnością, która nie występowała w stylu jońskim. Kolumny nie posiadały bazy, zwężały się ku górze. Występowały na nich pionowe żłobienia w liczbie 16 – 20. Głowica o prostym kształcie, bez zdobień.

Źródło: Wikipedia

Gerydon, Żerydon – mebel pochodzący z Francji. Pojawił się w połowie XVII wieku ale swoją sławę uzyskał w okresie rokoka. Gerydony stworzone po tym okresie często były stylizowane na styl rokoko. Pierwsze z nich miały formę Murzynka trzymającego tacę na głowie. Stąd może pochodzić ich nazwa – Guerdion to imię jednego z pierwszych niewolników przywiezionych z Afryki. Mebel ten to zwykle drewniany postument służący jako podstawa do wyeksponowania lamp, donic z kwiatami lub rzeźb.

Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia