Cukiernica z kryształową czarą i srebrną pr. 800 Ag zdejmowaną pokrywką. Polonica, ze słynnej warszawskiej pracowni platerów Hefra. Osadzona na okrągłej stopie. Forma okrągłej wazy. Ścianki wysokie, bogato cięte i szlifowane motywami geometrycznymi. Na stopie duża rozeta. Pokrywka z plateru okrągła, gładka, lśniąca, lekko wyniesiona, zwieńczona okrągłym płaskim uchwytem. W pokrywce otwór na łyżeczkę. Wspaniały przedstawiciel polskiego modernizmu. Na cukier i słodkości. Piękny element wystrojowy kredensu, stołu i saloniku deserowego. Czar wspomnień.

Historia:

Hefra - Warszawska Fabryka Platerów HEFRA S.A. powstała w 1961 roku z połączenia dwóch największych przedwojennych zakładów produkujących platery tj. Zakładów J. Fraget [rok zał. 1824] i Braci Henneberg [rok zał. 1856]. Produkcja zakładu jest zatem kontynuacją ponad 180 – letniej tradycji i doświadczenia.

Źródło: www.hefra.pl

Fabryka Platerów Braci Henneberg - powstała w 1857 r. na bazie spółki Juliusza vel Juliana Henneberga (1835-1907) z Michałem Czajkowskim. Zajmowała się produkcją platerów i brązów. Założona manufaktura mieściła się początkowo przy ul. Ceglanej i zatrudniała 26 robotników. Siłę napędową stanowił maneż konny, dominowała jednak praca ręczna. W 1862 r. zakład został przeniesiony do wynajętych budynków przy ul. Wolskiej 17. Występował wtedy pod firmą „J. Henneberg i M. Czajkowski”. Wkrótce został znacznie rozbudowany, wzniesiono komin, nową studnię oraz podjazdy od ul. Karolkowej; zainstalowano też maszynę parową o mocy 12 KM, która poruszała wszystkie maszyny warsztatowe. Produkcja obejmowała platerowane srebrem i złotem sztućce, przedmioty galanteryjne i artystyczne, jak również wyroby z białego metalu, w tym sztućce. W 1863 r. w fabryce zatrudnionych już było 61 robotników. Spółka wygrywała przetargi na dostawę urządzeń i wyposażenie zakładów leczniczych, szpitali, pensjonatów, jak również hoteli w kraju i zagranicą, m.in. na Krymie. W 1867 r. wspólnicy zakupili za 10.950 rb. dotychczas dzierżawioną posesję przy ul. Wolskiej. Fabryka posiadała własne sklepy fabryczne w Warszawie: przy ul. Trębackiej 1, Nalewki 12 i krótko w Hotelu Europejskim, a także w Moskwie. Natomiast w Petersburgu, Tyflisie i Irkucku miała swoje przedstawicielstwa. Okresowo prowadziła też sprzedaż podczas jarmarków w Niżnym Nowogrodzie i Kijowie. Wówczas oficjalna jej nazwa brzmiała: Fabryka Wyrobów Platerowanych i Brązowych Braci Henneberg.

Dążąc do obniżenia kosztów własnych systematycznie wprowadzano najnowsze osiągnięcia techniczne. W roku 1878 jako pierwsza w kraju fabryka zastosowała biały metal do produkcji sztućców. W 1884 r. wartość produkcji podwoiła się z 60.000 rs. do 120.000 rs., a zatrudnienie wzrosło ze 107 do 166 robotników w 1888 r. W tym okresie ze spółki wystąpił Michał Czajkowski, a na jego miejsce weszli początkowo jako współpracownicy – bracia Juliusza, Wilhelm Edward (1844-1917) i Stanisław Hennebergowie, którzy w 1894 r. przekształcili zakład w spółkę Finansowo-Komandytową pod firmą „Bracia Henneberg”. Rodzina Hennebergów finansowała żłobek prowadzony przez Kościół ewangelicko-augsburski przy ul. Karolkowej 77, wzniesiony w 1909 r. obok domu sierot tegoż wyznania. Po śmierci założyciela fabryki jego miejsce zajął syn, Julian Henneberg (1868-1936), który do spółki przyjął inż. Józefa Strasburgera (1865-1924), a na wspólników komandytowych swoje siostry: Józefę Morędowską i Emilię Mϋllerową. Moc zainstalowanych silników w końcu 1913 r. wynosiła 140 KM. Pozwoliło to na znaczną intensyfikację produkcji i skrócenie dnia pracy do 8 godzin, co nie było jeszcze powszechnie stosowane.

I wojna światowa przyniosła przedsiębiorstwu znaczne straty spowodowane przymusową rekwizycją surowców i gotowych wyrobów oraz rabunkiem maszyn. W 1915 r. z uwagi na brak węgla i ograniczony rynek zbytu zredukowano ilość robotników do 80, a czas pracy z 6 dni do 1,5 dnia w tygodniu, godziny pracy z 9 do 7. Wywiezione do Rosji mienie, utracone bezpowrotnie, stanowiło 1/3 aktywów spółki. Dalsze zahamowanie produkcji, trudności kredytowe, brak aktywów i rynków zbytu doprowadziły do kolejnej redukcji pracowników – do 43 osób. Po wojnie ilość zatrudnionych powoli wzrastała, osiągając w 1923 r. liczbę 115. W następnym okresie dewaluacja i zastój gospodarczy wstrzymały dalszy rozwój. W 1924 r. zmarł wspólnik Henneberga, Józef Strasburger, a jego sukcesorzy wstąpili do spółki jako wspólnicy komandytowi, z 25% udziałem, natomiast 75% należało do J. Henneberga. W tym trudnym okresie istotne znaczenie dla fabryki miało uzyskanie wielkiego zamówienia od Mennicy Państwowej. Wówczas fabryka zwiększyła produkcję, powiększając równocześnie załogę do 219 robotników (1926). W 1928 r. zajmowała powierzchnię 6.794 mkw. i była wyposażona w maszynę parową o mocy 115 KM oraz 3 silniki elektryczne (39 KM).

Wyroby firmy w latach 1907-1930 uzyskały 6 medali złotych, 4 srebrne i 1 brązowy. Sprzedażą wyrobów zajmowały się przedstawicielstwa w Poznaniu, Krakowie, Lwowie, Wilnie, Włocławku i Gdańsku. Do czasu wielkiego kryzysu posiadała też przedstawicielstwa zagranicą: w Rumunii, Persji, Bułgarii, Grecji, Afryce Południowej (Port Elisabeth), Kanadzie, Charbinie i Szanghaju. W tym czasie zatrudnienie wynosiło 280 robotników, w tym 6 pracowników technicznych i 10 urzędników. Zarząd spoczywał w rękach Juliusza Henneberga, a po jego śmierci - żony - Haliny Hennebergowej (1874-1939). Kapitał zakładowy wynosił ponad 1,35 mln zł. Zużycie surowca w produkcji wynosiło 459 tys. zł.

W okresie okupacji zatrudnienie zmniejszyło się do 193 pracowników. Obroty w tym czasie wynosiły 1,8 mln zł, a ogólna moc silników – 226 KM. Podczas Powstania Warszawskiego zniszczeniu uległo 90% zakładu, ocalała tylko jedna hala. Ostatnim dyrektorem przed upaństwowieniem był Ludwik Henneberg (1914-1995). Przy powojennej odbudowie pracowało zaledwie 27 osób, które zawiązały spółkę „Metal”. Ze względu na specjalne znaczenie zakład przeznaczono do nacjonalizacji, mimo że nadzorujący go Centralny Zarząd Przemysłu Metalowego opowiedział się za jego reprywatyzacją. W 1948 r. fabryka zatrudniająca zaledwie 48 robotników uzyskała 250 tys. zł. kredytu bankowego. Uruchomiono więc walcownię, zorganizowano kuchnię i stołówkę dla pracowników. Wyroby sprzedawano instytucjom państwowym, hotelom oraz polskim liniom okrętowym. Produkcja obejmowała zastawy i naczynia stołowe. W 1951 r. fabrykę połączono początkowo z zakładem Henryka Wolskiego – w wyniku czego powstał Zakład nr 2 Wytwórni Wyrobów Srebrnych. Następnie przyłączono do niego dawną fabrykę Juliana Frageta przy ul. Elektoralnej. Od tej pory występowała pod nazwą „HEFRA”, łączącą początkowe litery nazwisk dawnych właścicieli obu fabryk platerniczych.

www.madein.waw.pl

Fraget - Fabryka Wyrobów Platerowanych założona w Warszawie w 1824 roku przez Francuzów: Alfonsa i Józefa Fragetów. Alfons i Józef zostali zaproszeni do Polski przez Tadeusza Mostowskiego – Ministra Spraw Wewnętrznych Królestwa Kongresowego. Dzięki pożyczce założyli na ul. Jasnej niewielką firmę produkującą wyroby miedziane i platerowane. W 1825 roku firma otrzymała za swoje wyroby dwa medale: srebrny i złoty za swoje wyroby. W latach (1825 – 1828) wynajęto większy lokal w oficynie pałacu Łubieńskich przy ulicy Królewskiej 1066. Według danych o firmie można zauważyć, że w kolejnych latach nastąpił okresowy kryzys. Prawdopodobnie spowodowany powstaniem listopadowym. Działalność zmieniono na handel spożywczy. W 1848 roku Alfons Fraget prawdopodobnie wycofał się ze spółki i wrócił do Francji otrzymawszy od brata zgodę do odebrania spadku po rodzicach. Józef Fraget w 1844 roku zakupił parcelę na ulicy Elektoralnej 753. Rok później na Krakowskim Przedmieściu 473 powstał drugi salon sprzedaży, a w 1852 roku przy Miodowej 491 otworzono komis.

Józef Fraget urodził się w 1797 roku jako syn Huberta Frageta i Marii Katarzyny z domu Mota. Ukończył Politechnikę w Paryżu i Charlottenburgu. Budując swoją fabrykę starał się wprowadzać nowoczesne technologie. Od 1847 roku udał się w podróż po Europie i zwiedzał najnowsze zakłady. W Paryżu zainteresowała go technologia galwanizacji metodą cylindrów wynaleziona przez Roulta i Elkingtona i odstąpiona firmie Christoph et Comp. w Paryżu. Fraget zakupił patent i sprowadził do Warszawy fachowca znającego tę technologię. Na początku wyrabiano tylko sztućce, a zaraz potem platery korpusowe. Od 1849 zaczęto stosować tzw. nowe srebro uzyskiwane we własnej odlewni. Uruchomiono także laboratorium galwaniczne. Asortyment wyrobów bardzo się powiększył, natomiast platery znajdowały nabywców u przedstawicieli różnych klas majętności. W 1850 roku np. komplet do herbaty można było kupić za 1.690 zł p., za 313 zł p. lub za 291 zł polskich, wazę za 700 zł p., a ozdobę stołową z rogami obfitości za 2.000 zł p. Wyrabiano też rondelki miedziane wewnątrz bielone oraz posrebrzane elementy latarni powozowych.

W 1857 sprowadzono z Austrii jedyną w Królestwie Polskim maszynę do wyrobu sztućców z nowego srebra pozwalającą uzyskać ich 150 tuzinów dziennie. Wyroby odznaczały się dokładnym powleczeniem, trwałością, czystością roboty oraz pięknymi kształtami i odpowiednią wielkością.

16 lipca 1867 r. zmarł Józef Fraget, a jego następcą Julian Fraget. Pod jego zarządem firma zachowała dawną nazwę i do końca XIX wieku przodowała w branży wyrobów platerowanych. Od 1884 roku firma szeroko rozwinęła produkcję argentariów ze srebra 84 próby. Poszukując inspiracji korzystała z wzorców rodzimych twórców i współpracowała między innymi z Siemiradzkim i Kucharzewskim. Obawiając się konkurencji i podróbek utrzymywała własne sklepy w takich miejscowościach, jak: Tyflis, Konstantynopol, Lwów, Mińsk, Żytomierz, Grodno, Petersburg, Moskwa, Charków, Odessa, Kijów, Wilno, Łódź.

Firma prezentowała swoje wyroby na wielu wystawach, zdobywając wiele prestiżowych nagród. Np.:

• w Warszawie zdobyła medal srebrny wielki w 1828 i 1838 roku
• w 1838 firma dostała medal złoty na wstędze św. Stanisława
• w St. Petersburgu medal srebrny mały w 1839
• w Warszawie medal złoty na wstędze św. Anny w 1841
• w Warszawie medal złoty na wstędze św. Włodzimierza w 1857
• w St. Petersburgu medal srebrny wielki w 1861
• w Moskwie medal złoty mały w 1865
• w Paryżu medal brązowy w 1867
• w St. Petersburgu medal srebrny w 1870
• w Paryżu medal złoty w 1889

W latach (1883 –1885) tempo rozwoju firmy uległo zmniejszeniu z powodu pożaru. W 1890 r. u Frageta pracowało 400 robotników, moc maszyn pracujących wynosiła 85 KM, natomiast wartość produkcji oceniano na 781 tys. rubli. W tym czasie „Bracia Henneberg” zatrudniali 168 robotników, ich maszyny dysponowały mocą 40 KM i osiągali 170 tys. rubli w produkcji.

Aby po pożarze zwiększyć produkcję, do fabryki włączono rozwijającą się firmę o nazwie "Rzodkiewicz, Zaborowski i Surzycki", zaś w 1897 roku założono Towarzystwo Akcyjne Wyrobów Platerowanych – Józef Fraget.

W 1906 w Purkersdorf (pod Wiedniem) zmarł Julian Fraget. Został pochowany na warszawskich Powązkach. Jego grobowiec zaprojektował Bolesław Jeziorański. Fryz płyty grobowca przedstawiający dobrodziejstwa pracy i nauki wykonali pracownicy zakładu.

Zarządzanie firmą przejęła córka Juliana, Maria (18??–1938), żona księcia Czesława Światopełk-Mirskiego. Para miała czworo dzieci:

* Julia (1890–1981)

* Kazimierz (1891–1941) zmarł w KL Auschwitz, a jego dwóch synów zginęło w powstaniu warszawskim

* Józef (1893–1970) zarządca fabryki po śmierci matki, żonaty z Marią księżną Radziwiłł, po wojnie wyjechał do Brazylii, gdzie zmarł

* Maria (1901–1998)

Pierwsza Wojna Światowa źle wpłynęła na kondycję zakładu. Rekwizycje maszyn i surowców oraz brak pracowników były bardzo dokuczliwe. Ograniczono asortyment wyrobów i rynki zbytu. Cło naliczane zależnie od wagi wyrobu skłoniło zarząd do produkcji małych, elementarnych wyrobów. Zaprzestano wyrobów z neusilber, produkując wyroby z białego stopu, zawierającego głównie nikiel. Ograniczono produkcję drobnych wyrobów na rynki wschodnie, zaprzestano produkcji zapalniczek, papierośnic, cygarniczek, przyborów biurkowych. Produkowano głównie sztućce i podstawowe elementy zastawy stołowej. W 1926 roku opatentowano biały stop i nazwano go bielnikiem. Był on szlachetniejszy niż alpaka, a wyroby z niego cieszyły się dużym powodzeniem, gdyż nawet po starciu powłoki srebrnej pod spodem ukazywał się ten sam biały kolor, co nie rzucało się tak bardzo w oczy.

Wyroby z bielnika zakupywały ministerstwa, wojsko, stołówki, sanatoria, kasyna oficerskie, szpitale, restauracje. itd. Wyroby Frageta trafiły na stoły prezydenta RP, MS Batorego, hoteli Bristol i Polonia, Towarzystwa Międzynarodowego Wagonów Sypialnych. Za projekt i realizację zastawy dla Ministerstwa Rolnictwa w 1927 roku zakład otrzymał specjalne podziękowanie.

W 1928 roku król Afganistanu złożył osobiście zamówienie na zastawy stołowe i artystyczną galanterię stołową dla swego dworu. Firma obiecywała, że dostosuje swoją produkcję do gustu mieszkańców Afganistanu i przymierzano się do uruchomienia w Kabulu sklepu.

Dla Mennicy Państwowej produkowano srebrne krążki przerabiane w niej na monety. Na początku lat 30 ustał eksport do Rumunii i Bułgarii. Zmniejszyły się zamówienia z Jugosławii, Grecji i Egiptu. W zgodzie z popytem wytwarzano blachy potrzebne przy produkcji amunicji oraz odblaskowe blachy do reflektorów przeciwlotniczych.

Po wybuchu II wojny światowej firma zaprzestała produkcji.

Po zakończeniu wojny grupa ocalałych robotników firmę reaktywowała, ale wkrótce ją upaństwowiono. 1 stycznia 1965 z połączenia fabryki Braci Henneberg i fabryki Józefa Frageta powstał zakład „Hefra”, produkujący sztućce oparte na wzorach z obu dawnych firm. Siedziba Hefry pozostała w Warszawie (ul. Ogrodowa, Warszawska Wytwórnia Platerów HEFRA SA), natomiast samą wytwórnię od 2002 roku przeniesiono do Legnicy.

Żródło: Wikipedia

Srebro a zdrowie ! - zdrowotne działanie srebra na organizm ludzki doskonale obrazuje stary angielski zwyczaj obdarowywania nowo narodzonych dzieci srebrną łyżeczką. Korzenie tej tradycji sięgają XIV wieku kiedy to podczas epidemii dżumy odkryto, że liczba zgonów wśród ludzi zamożnych jest znacznie niższa niż wśród ubogich. Okazało się, że używanie srebrnej zastawy stołowej powoduje przenikanie do organizmu cząsteczek srebra niszczących ewentualne zarazki dżumy, chroniąc tym samym przed zakażeniem. Srebrne łyżeczki stały się zatem antidotum na epidemię – rodzice, których tylko było na to stać, kupowali je swoim dzieciom jako swego rodzaju antybiotyk. Dziś epidemia dżumy nam nie grozi, ale pamięć tamtych wydarzeń przetrwała w tradycji kupowania srebrnych łyżeczek jako prezentu na chrzest i w angielskim powiedzeniu „born with a silver spoon in your mouth” / “urodzony ze srebrną łyżeczką w ustach”, ale nie tylko. Całe zastawy i sprzęty środka stołu miały i mają lecznicze i odkażające znaczenie dla jedzenia i zdrowia ich użytkowników. Słynna angielska czarna herbata “5 o’clock” podawana obowiązkowo w srebrnych dzbankach / czajniczkach / bulierach zawsze inaczej smakowała i smakuje do dzisiaj, aniżeli w zwykłym metalu, warto się o tym przekonać.

W XIX wieku rozpowszechniła się metoda zakraplania oczu noworodków roztworem azotanu srebra, co zapobiegało zapaleniu spojówek i rozwojowi trwałej ślepoty u dzieci. O skuteczności tej metody świadczy fakt, że wkrótce po jej pierwszym zastosowaniu została ona wprowadzona, jako obowiązek ustawowy.

Źródło: wypisy z różnych stron internetowych oraz przekazów pisemnych książkowych o srebrze

Modernizm − to ogólne określenie prądów w architekturze światowej rozwijających się w latach ok. (1918-1975), zakładających całkowite odejście nie tylko od stylów historycznych, ale również od wszelkiej stylizacji. Architektura modernistyczna opierała się w założeniu na nowej metodzie twórczej, wywodzącej formę, funkcję i konstrukcję budynku niemal wyłącznie z istniejących uwarunkowań materialnych .To również początek sztuki nowoczesnej okresu powojennego. Jest to czas ożywienia wszelkiej aktywności twórczej. W Europie nastąpił proces odbudowy po wojnach światowych, a Ameryka była na drodze do osiągnięcia potęgi światowej. Produkcja złotnicza nadal pozostała tradycyjna, ale również powstały i rozwinęły się nowe firmy kształcące nowych i wybitnych projektantów. Jednak po II wojnie światowej nadal ogromne wpływy pozostały w rękach burżuazji co sprawiło, że wyroby złotnicze naśladowały wzór klasycystyczny nieraz niemal stanowiły kopię pierwowzoru. Główny okres rozwoju modernizmu to lata międzywojenne, dojrzały okres to lata 50-60 te XX wieku. W Anglii początki datuje się na lata 30-te XX wieku , swoje apogeum stylistyczne osiągnął w latach 50-tych XX wieku.

Źródło: Wikipedia.