Srebrna próby 800 Ag łyżeczka do cukru ze słynnej włoskiej pracowni CESA 1882 w Aleksandrii. Ważąca aż 25 g. Rękojeść gładka, lekko rozszerzająca się ku końcowi. Brzeg dekorowany profilowaniem. Czerpak o formie dużej, rozłożystej muszli. Możliwość indywidualnej okolicznościowej grawerki z dedykacja lub monogramem.

Doskonałe, luksusowe uzupełnienie każdej srebrnej cukiernicy. Piękny, dystyngowany i wytworny drobiazg, ładnie zapakowany upominek wizytowy dla wymagającej Pani Domu. Urocza i elegancka pamiątka dla dzieci i rodziców solenizantów, urodziny, imieniny oraz ceremonie kościelne: chrzciny, Komunie Święte. Słodki prezent okolicznościowy dla każdego i na każdą okazję.

Historia:

CESA 1882 - W 1882 roku uliczny sprzedawca Luigi Cavezzale po nauce w paryskiej Art of Silversmith (Sztuka Złotnicza) do której przeniósł się mając zaledwie 20 lat otworzył w Aleksandrii swój własny warsztat złotniczy : Luigi Cavezzale Trotti. W 1914 roku, w przededniu pierwszej wojny światowej , firma Luigi Cavezzale osiągnęła znaną już pozycję na rynku włoskim, z około 75 pracownikami i specjalizacją w produkcji srebrnych sztućców, srebrnych toaletek, biżuterii, srebrnych ram do obrazów i srebrnych ramek na przedmioty ze szkła.

Na początku roku 1900 i tym razem w Aleksandrii utworzona została firma Barberis, Cesa, Pietrasanta & C. Firma ta w okresie do I wojny światowej staje się ponadnarodowym dostawcą i liderem przedmiotów ze srebra. To właśnie w tym okresie pojawiło sie poraz pierwszy nazwisko Cesa. Alessio Cesa (1875-1927) rozpoczyna swoją karierę jako przedstawiciel biżuterii i zegarków w imieniu firmy z Turynu W przededniu I wojny światowej, firmy Barberis, Cesa, Pietrasanta & C., produkując głównie sztućce srebrne, uzyskała znaną pozycje i markę własną. Po I wojnie światowej Alessio Cesa dziedziczy firmę Cavezzale przemianowując ją na Cesa 1882, Firma nabiera kształtu i staje się głownym dostawcą srebrnych sztućców na dużą skalę. W 1927 roku, po jego śmierci, Angelo Bona (1889/73) przejmuje prowadzeniem Cesa 1882.

W 1920 roku powstaje w przedsiębiortswo SIAP (Industrial Company srebrne zastawy, sztućce) specjalizujące się w sztućcach z różnych stopów srebra. Ścieżki rozwoju obu firm łączy srebro tak Aleksandryjczyka z Cesa 1882 jak i z SIAP. Obie firmy w latach 20-tych XX wieku zdobywają najwyższe pozycje na rynku krajowym. Kryzys z 1929 roku powala jednak na kolana potentata SIAP, który jest zmuszony do fuzji aby nie zniknąc z rynku.

W 1931 roku po skomplkowanych fuzjach SIAP powołana zostaje spółka akcyjna Ricci&C dzieląc się na część wykonawczą i rzemieśliczą i na część handlową. Na wskutek powojennego ożywienia przemysł srebrny się rozwija inwestując w coraz to nowe gałezie i przedmioty z tego kruszcu. Zarówno firma Cesa 1882 jak i Ricci osiągają roczne wzrosty sprzedaży do 300% stając się najbardziej znanymi markami włoskimi.

W latach 1950-1970 firmy Cesa 1882 i Ricci Argentieri pod przewodnictwem Riccardo Alfonso Cësa osiagają znaczne wzrosty a każda z nich zatrudnia po 200 pracowników. W tych latach, Alfonso Cesa, syn Alessio, wyróżnia się jako jeden z najbardziej znanych na świecie Mistrzów Złotników Włoskiego Srebra. Z kryzysem lat 70. XX wieku cały przemysł srebra zostaje dotknięty spadkami popytu. Prowadzi to do zmniejszenia zatrudnienia w firmach i rodzi potrzebę dywersyfikacji produkcji z wykorzystaniem metalicznego srebra (platery i stopy sebra). Obie firmy wydają duże środki na inwestycje reklamowe i marketingowe do komunikacji i budowania marek w segmencie luksusowych prezentów i upominków.

Grupa działa do dzisiaj, prawie od początku była dostawcą srebrnych sztućców i zastaw stołowych do rodzin królewskich, także do słynnej rodziny Savoy a obecnie również dostarcza sztućce do Pałacu Prezydenta Republiki Włoch.

Źródło: Wikipedia

Srebro a zdrowie ! - zdrowotne działanie srebra na organizm ludzki doskonale obrazuje stary angielski zwyczaj obdarowywania nowo narodzonych dzieci srebrną łyżeczką. Korzenie tej tradycji sięgają XIV wieku kiedy to podczas epidemii dżumy odkryto, że liczba zgonów wśród ludzi zamożnych jest znacznie niższa niż wśród ubogich. Okazało się, że używanie srebrnej zastawy stołowej powoduje przenikanie do organizmu cząsteczek srebra niszczących ewentualne zarazki dżumy, chroniąc tym samym przed zakażeniem. Srebrne łyżeczki stały się zatem antidotum na epidemię – rodzice, których tylko było na to stać, kupowali je swoim dzieciom jako swego rodzaju antybiotyk. Dziś epidemia dżumy nam nie grozi, ale pamięć tamtych wydarzeń przetrwała w tradycji kupowania srebrnych łyżeczek jako prezentu na chrzest i w angielskim powiedzeniu „born with a silver spoon in your mouth” / “urodzony ze srebrną łyżeczką w ustach”, ale nie tylko. Całe zastawy i sprzęty środka stołu miały i mają lecznicze i odkażające znaczenie dla jedzenia i zdrowia ich użytkowników. Słynna angielska czarna herbata “5 o’clock” podawana obowiązkowo w srebrnych dzbankach / czajniczkach / bulierach zawsze inaczej smakowała i smakuje do dzisiaj, aniżeli w zwykłym metalu, warto się o tym przekonać.

W XIX wieku rozpowszechniła się metoda zakraplania oczu noworodków roztworem azotanu srebra, co zapobiegało zapaleniu spojówek i rozwojowi trwałej ślepoty u dzieci. O skuteczności tej metody świadczy fakt, że wkrótce po jej pierwszym zastosowaniu została ona wprowadzona, jako obowiązek ustawowy.

Źródło: wypisy z różnych stron internetowych oraz przekazów pisemnych książkowych o srebrze

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego). Źródło : Wikipedia