Srebrny próby 800 Ag komplet 6-ciu deserowych widelczyków, trójzębnych ze znanej niemieckiej pracowni Gebrüder Reiner w Krumbach istniejącej od 1847.

Rękojeść długa, smukła zdobiona motywem słynnej, symbolicznej, niemieckiej „Róży z Hildesheim”. Czerpak w formie trzech zębów. Do ciast, ciasteczek i innych deserów. Elegancka, praktyczna ponadczasowa ozdoba stolika kawowego. Piekny upominek wizytowy dla Pani Domu, pamiątka jubileuszowa i okolicznościowa. Niezbędny atrybut domowy !

Historia:

Gebrüder Reiner (Bracia Reiner) - pracownia założona w 1847 w Krumbach w Niemczech przez Josefa Reinera. Od młodych lat zdobywał doświadczenie w Augsburgu - miejscowości znanej jako centrum złotnictwa. Swoją działalność rozpoczął od produkcji srebrnych sztućców. W 1899 do pracowni dołączyło drugie pokolenie – synowie William i Joseph Junior, a pracownia zmieniła nazwę na „Gebrüder Reiner”. Okres międzywojenny wiązał się ze wzrostem zamożności społeczeństwa w Monachium. W 1949 roku ożywienie gospodarcze pozwoliło wielu spełnić marzenia o posiadaniu srebrnych sztućców. W tym czasie wprowadzano również słynny motyw zdobniczy „Róży z Hildesheim”. Do firmy dołączyło trzecie pokolenie: Max Reiner i dr Hermann Neff.

W latach 70-ych odpowiedzialność za zarządzanie firmą zostały przeniesione na kolejne pokolenie: dr Wilhelm Liebenberg Reiner.

Sztućce Gebrüder Reiner to nieprzemijająca klasyka i ponadczasowość od 5 pokoleń i od 125 lat.

Źródło: http://www.reiner-silber.de/ueber-uns/geschichte.html

Róża z Hildesheim - legendarny krzew dzikiej róży rośnie jak mówi legenda już ponad 1000 lat i mimo wojennych zniszczeń zawsze odrastał ze zgliszczy. Uważany za najstarszy krzew róży na świecie, symbolizuje siłę i pomyślność. Mówi się, że do 1970 nie było domu w Niemczech, który nie posiadał kompletu sztućców z „Różą z Hildesheim”. Pierwszym i najsłynniejszym niemieckim Mistrzem Złotnikiem, który otworzył tą serię był Christoph Widmann.

Źródło: Wikipedia

Secesja w Niemczech (Jugendstil): Niemcy były jednym z ważniejszych ośrodków sztuki secesyjnej, mimo że ten styl dotarł do tego kraju dość późno, po Anglii, Francji czy Belgii. Styl niemieckiej secesji uchodzi za najbardziej eklektyczny.

Za moment początkowy Jugendstil uważa się rok 1896, kiedy to powstało pismo „Jugend”, które było głosem młodzieży oraz ich buntu przeciwko utartym i nudnym formom klasycystycznym. W magazynie ilustrowane były nowe formy i techniki zdobień. Pismo było wydawane w Monachium. W tym samym mieście znajduje się zrekonstruowany budynek zbombardowanego w czasie wojny zakładu fotograficznego „Elvira” – perły niemieckiej secesji, którego główna fasada nawiązuje do motywu fal morskich lub smoka. Jego projektantem był August Endell.

Po Monachium Jugendstil przeniósł się do Berlina - drugiego ośrodka kulturalnego Niemiec. Nowe idee były uwielbiane przez społeczeństwo i wkrótce dzieła niemieckich twórców secesyjnych stały się widoczne w całym kraju. Ślady niemieckiej secesji architektonicznej widoczne są także w Polsce: w Trzebiechowie znajduje się sanatorium "fizjoterapeutyczno-dietetyczne", zaprojektowane w malowniczym stylu historyzującym przez architekta z Zwickau Maxa Schindlera z wnętrzami zaplanowanymi przez Henry’ego van de Velde, przebywającego na dworze księcia von Sachsen-Weimar-Eisenach w Weimarze jako eksperta w sprawach sztuk pięknych.

Secesyjny styl w architekturze wkrótce został zaadaptowany również przez ówczesnych niemieckich artystów sztuki zarówno użytkowej jak i wystawienniczej.

Źródło: Wirtualne Muzeum Secesji : http://www.muzeumsecesji.pl/przewodnik55.html