Srebrna próby 800, włoska, neo empirowa cukiernica kryta z pokrywką zdejmowaną stojąca na okrągłej nóżce. Na nóżce, czarze i pokrywce zastosowano 3-krotnie ten sam bogaty kwiatowy pasmowy ornament zbliżony do klasycystycznego. Na uwagę zasługują dwa zdobne, miękko gięte odlewane ucha z delikatną cyzelką . Ciekawa budowa wyoblanej/wybrzuszanej pokrywki zwieńczonej filigranowym uchwytem stylizowanego maleńkiego klasycystycznego pąka kwiatu.

Środek czary szczotkowany i polerowany.

Całość wizualnie charakterystyczna dla pucharu empirowego.

Ponad 200 g (czego nie widać wizualnie), sprawia wrażenie lekkiej ale jednocześnie o stabilnej i mocnej budowie. Wyjątkowa , nietuzinkowa ozdoba każdego stolika i saloniku kawowego. Wspaniała na luksusowy, elegancki i szykowny , praktyczny prezent dla wymagającej Pani domu. „Urocza i elegancka pamiątka” dla dzieci i rodziców solenizantów, urodziny, imieniny oraz ceremonie kościelne: chrzciny, Komunie Święte.

Historia:

Barbanti Antonio di Giuseppe - pracownia powstała we Florencji w I połowie XX wieku. Usytuowana w centrum miasta przy Via Delle Caldaie. Punca 121 FI została zarejestrowana 4 grudnia 1935 i obowiązywała do roku 1955 lub 1971 (brak danych). Punce używane we Włoszech w latach 1944 – 1970 miały kształt wieloboku i zawierały numer identyfikujący złotnika oraz nazwę prowincji, oznaczoną dwoma literami. Pracownia istnieje do dzisiaj.

Źródło: www.silvercollection.it

Neo Empire – styl , który wywodzi się z pierwotnie z kierunku Empire: (styl cesarstwa) – odmiana późnego klasycyzmu powstała we Francji w latach 1800-1815, występująca w modzie, architekturze, malarstwie i sztuce użytkowej podczas panowania Napoleona w Europie, zwłaszcza na terenach obecnej Polski (Księstwo Warszawskie) i w Rosji). W Niemczech i Austrii empire współistniał ze stylem Biedermeier. Styl wzorował się na sztuce starożytnej Grecji, Rzymu i Egiptu. Twórcami stylu empire byli francuscy architekci Charles Percier oraz Pierre François Louis Fontaine zaprojektowali meble i wystrój wnętrz cesarza. Wydali oni również „Palaise maisons et autres edifices de Rome moderne” (1802, Paryż) oraz „Residences des souverains” (1833, Paryż), w których to zawarli założenia stylu. Przykładem zastosowania stylu empire są wnętrza pałacowe Luwru, Wersalu, Rueil-Malmaison i Fontainebleau, kościół La Madeleine oraz łuk triumfalny na Placu du Carrousel. Wielki powrót do tradycji antyku dał również Italii niezwykle korzystną pozycję ponieważ w tym właśnie kraju było największe skupisko zabytków architektury klasycznej oraz wykopaliska archeologiczne w Pompejach. W połowie wieku XX we Włoszech zapanował powtórnie styl empirowy w sztuce użytkowej potocznie zwany Neo Empir. Źródło: Wikipedia, Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 96