100 letni, niemiecki żyrandol mosiężny, szczotkowany, o rzadkiej dwupoziomowej konstrukcji. 8 punktów świetlnych w tym 2 w ampli i jeden podwieszony wysoko pod rozetę. Zbudowany z rozety, pięciu prostych, długich ramion łączących rozetę z pierścieniem okalającym amplę. Niezwykle bogata i ciekawa metaloplastyka o designie korony. Eklektyczny styl z mocnymi wpływami klasycyzmu i empiru. Mosiężny pierścień lekko zwężający się ku górze, zdobiony rozetami i pasowym żłobkowanym ornamentem. Całość przypomina koronę. Na pierścieniu 5 odlewanych, ozdobnych, uchwytów z fantazyjnymi rozetkami w kształcie odwróconych kielichów. Zachowała się oryginalna, niezwykle efektowna, duża ampla, ze szkła matowego, cięta gwieździście od środka dając niepowtarzalny efekt.

Na uwagę zasługuje drugi , wyższy poziom oświetlenia – 1 punkt świetlny, zawieszony na krótkim ramieniu podpięty w pośrodku rozety.

Całość wytworna i dystyngowana, bardzo bogata, ze szlachetnych materiałów – mosiądz szczotkowany oryginalne szkło. Budzi zachwyt i chęć posiadania. Luksusowy, idealny do reprezentacyjnych pomieszczeń, salonów, dworków, pałaców.

Historia:

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia

Neo Empire – styl , który wywodzi się z pierwotnie z kierunku Empire: (styl cesarstwa) – odmiana późnego klasycyzmu powstała we Francji w latach 1800-1815, występująca w modzie, architekturze, malarstwie i sztuce użytkowej podczas panowania Napoleona w Europie, zwłaszcza na terenach obecnej Polski (Księstwo Warszawskie) i w Rosji). W Niemczech i Austrii empire współistniał ze stylem Biedermeier. Styl wzorował się na sztuce starożytnej Grecji, Rzymu i Egiptu. Twórcami stylu empire byli francuscy architekci Charles Percier oraz Pierre François Louis Fontaine zaprojektowali meble i wystrój wnętrz cesarza. Wydali oni również „Palaise maisons et autres edifices de Rome moderne” (1802, Paryż) oraz „Residences des souverains” (1833, Paryż), w których to zawarli założenia stylu. Przykładem zastosowania stylu empire są wnętrza pałacowe Luwru, Wersalu, Rueil-Malmaison i Fontainebleau, kościół La Madeleine oraz łuk triumfalny na Placu du Carrousel. Wielki powrót do tradycji antyku dał również Italii niezwykle korzystną pozycję ponieważ w tym właśnie kraju było największe skupisko zabytków architektury klasycznej oraz wykopaliska archeologiczne w Pompejach. W połowie wieku XX we Włoszech zapanował powtórnie styl empirowy w sztuce użytkowej potocznie zwany Neo Empir. Źródło: Wikipedia, Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 96