Duża wytworna srebrna pr. 800 , włoska, 130-letnia patera neorokokowa z silnymi wpływami włoskiej secesji. O kształcie okrągłej eleganckiej czary / misy bogato i przepięknie zdobionej na przemian rokokowym wzornictwem liśćmi akantu i secesyjnymi muszlami. Linia brzegowa patery typowo secesyjna: miękka , falista, z wolutami, zwieńczająca bogate zdobienia pełniąca jednocześnie funkcję uchwytu. Miejscami wewnątrz zdobień trudne technicznie do wykonania eleganckie ażury łączące elementy roślinne i muszlowe. Ustawiona na okrągłej i stabilnej podstawie. Dno patery jest gładkie. Istnieje możliwość wykonania okolicznościowej grawerki. Doskonała na owoce, słodycze itp.

„Urocza i elegancka pamiątka” dla dzieci i rodziców solenizantów, urodziny, imieniny oraz ceremonie kościelne: chrzciny, Komunie Święte. Wytworny prezent urodzinowy, imieninowy, rocznicowy dla Pani domu lub wybranki serca. Mistrzowska praca złotnika

Luksusowa ozdoba stolika kawowego i deserowego.

Historia:

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia

Secesja – kierunek w sztuce ukształtowany na przełomie XIX i XX wieku. Secesja jako styl zrywała z dotychczas panującym historyzmem, uważając, że stanowi on tylko imitację wcześniejszych trendów. Artyści chcieli nowego stylu, którego wpływy widoczne byłyby również w sztuce użytkowej i zdobnictwie.

Za podstawowe cechy secesji uważa się charakterystyczną linię - giętką, płynną i ruchliwą oraz bogatą ornamentykę, zwłaszcza roślinno-zwierzęcą. Artyści secesyjni sięgali też chętnie po elementy typowe dla sztuki orientalnej.

W dziełach zwracała uwagę fantazja, a twórcy prześcigali się z kreowaniu nowych i bardziej wyróżniających się form.

Secesja znalazła podatny grunt w całej Europie, a jej główne ośrodki znajdowały się w Anglii, Francji, Austrii, Niemczech, Hiszpanii i Włoszech.

Secesja we Włoszech:

Włosi nazwali ten okres Stile Liberty czyli stylem wolnym. Ludność była znudzona panującym eklektyzmem, który odwoływał się do motywów z minionych epok. Twórcy znajdowali inspirację „w naturze”, która dawała im swobodę w tworzeniu i prowadziła do pełnej twórczej fantazji. Jednak na tle innych krajów europejskich, Włochy okazały się skromnym reprezentantem secesji. W swoich dziełach Twórcy wtapiali bogate zdobienia secesyjne zachowując klasyczną formę.

Charakterystyka secesji włoskiej:

Najbardziej charakterystycznym środkiem w tworzeniu była linia, a główny motyw w secesji stanowiła bogata ornamentyka i przyroda. Bujna roślinność lub dzikie zwierzęta zajmują największy obszar zdobień. Inspiracją twórców secesyjnych była również postać kobiety. Nic nie stało na przeszkodzie, aby połączyć wszystkie motywy i udekorować je falistą i długą linią. W czasach secesji srebra odgrywały znaczącą rolę w wystroju wnętrz. Projektanci prześcigali się w tworzeniu coraz to nowych wzorów i przedmiotów codziennego użytku. Produkcja w Stile Liberty zajmowała się sztuką dekoracyjną ale i użytkową.

Źródło : Wikipedia