Dwuelementowa, ponad 130 letnia, owalna żardiniera, słynnej paryskiej pracowni Christofle: z koszem w Srebrze Christofle oraz wspaniałą kryształową misą / czarą. Arcydzieło sztuki jubilerskiej użytkowej i zdobniczej końca XIX wieku. Kosz wykonany z odlewanego brązu wysokiej próby srebrzony opatentowanym i poufnym stopem próby srebra Christofle. Srebrzenie metodą galwaniczną Christofle. Styl Ludwika XV przedstawiający scenkę rodzajową w ogrodzie dwóch chłopców „puttis” (putto – chłopiec) siedzących na gałęziach drzewa owocowego (wg jednych rajskiej jabłoni wg innych drzewa granatu). Chłopcy wspaniale stylizowani, precyzyjne wykonanie rzeźb w najmniejszym dopieszczonym detalu i szczególe. Chłopcy trzymają w rękach ptaszki na wzór kupidynów. Nadzy, przepasani tylko zwiewnymi szatami. Ich twarze wykazują emocje i skupienie. Gałęzie na których siedzą są ze sobą połączone tworząc kolebkę dla pięknie ukształtowanej kryształowej misy. Perfekcyjne techniczne rozwiązanie łączenia oryginalnej szklanej misy z koszem bez dodatkowych zabezpieczeń i chwytaków. Boki kosza żardiniery tworzą gałęzie drzewa, na którym siedzą „Puttis” bogato zdobione aplikacjami o motywach liści z owocami (rajskie jabłuszka lub granaty). 4 precyzyjnie wykonane gięte nogi są elementami całości drzewa z „Puttis”. Osadzona w koszu kryształowa misa bogato zdobiona liśćmi i owocami , idealnie stabilna i wpasowana kształtem w kosz z miękkim zaznaczeniem brzegu o formistyce secesyjnej falbanki.

Całość pełna uroku, tajemniczości i nieprzemijającego piękna i czasu.

Unikalny, paryski prezent środka stołu do eleganckiego i wytwornego salonu, dla najbardziej wymagającej Pani Domu. Luksusowy prezent rodzinny i nie tylko na każdą okoliczność. Nieprzemijająca, pewna lokata kapitału na lata i dla pokoleń !!!

Historia:

Żardiniera- (fr. jardinière) – pierwotnie półka lub wydłużony stolik z zagłębionym blatem przeznaczone na rośliny / kwiaty doniczkowe, popularna we Francji od 2. połowy XVIII wieku do połowy XX wieku.

Źródło : Wikipedia

Christofle – ikona francuskiej sztuki, jest kwintesencją rzemiosła złotniczego, srebro : symbol luksusu i wyrafinowania. Firma założona w roku 1830 przez Charles Christofle (1805 – 1863). Swoja karierę rozpoczął od wystawy paryskiej w roku 1839 zdobywając złoty medal. Interesowały Go nowoczesne metody produkcji. W 1942 roku uzyskał od chemika de Ruolza patenty na srebrzenie galwaniczne. Wykupił również licencje na stosowanie we Francji technologii Ellingtona z Birmingham na 10 lat. Produkcja firmy Christofle obejmowała zatem przedmioty srebrzone, galwaniczne oraz z litego srebra. Katalogi zawierały informację że każdy model mógł być wykonany w dwóch wersjach , przy czym srebrzone kosztowały mniej. Jedna z najwierniejszych Klientek Christofle była cesarzowa Eugenia (żona Napoleona III), która zamówiła u niego kompozycje na środek stołu w swoim ulubionym stylu Ludwiga XVI (żardiniera Galerii R&R w stylu Ludwika XV). Napoleon III zlecił firmie wykonanie zastawy stołowej do pałacu w Tuileries realizacja tego zamówienia zajęła 3 lata. Grono stałych Klientów firmy Christofle powiększył również kuzyn Cesarza , Książe Józef Karol , do swojej wilii w stylu pompejańskim zamówił wspaniałą kompozycje na środek stołu. W 1855 pracownia zatrudniała około 1200 osób. Współpracowała także ze słynnymi projektantami francuskimi. W 1859 C. Christofle otworzył drugi zakład w Karlsruhe a pierwszych latach XX wieku filie w Wiedniu i Brukseli. Po śmierci założyciela , przedsiębiorstwo przejął i rozwinął syn Paul. Aktualnie firma funkcjonuje i należy do największych producentów przedmiotów ze srebra na świecie. Obecnie działa w ponad 70 krajach i jest uważana za nowoczesną i luksusową markę w projektowaniu kolekcji zastaw stołowych , akcesoriów i biżuterii. Źródło: Srebra XV – XX wieku str. 97 , wydawnictwo Amber.

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia

Secesja we Francji - Głównymi ośrodkami francuskiej secesji były: Paryż i Nancy. W stolicy działał czołowy architekt francuskiego Art Nouveau - Hector Guimard, znany przede wszystkim jako twórca wejść do stacji paryskiego metra. Wykonane fabrycznie z żelaza pomalowanego na zielono, oparte są na bujnych, płynnych liniach. Wznosił także kamienice i pałace (np. Castel Béranger, 1894-8) i budynki publiczne (np. sala w Humbert de Romans, 1902, z wyeksponowaną stalową konstrukcją). W Paryżu działał również najwybitniejszy złotnik i jubiler secesyjny, René Lalique. Okres secesji przyniósł szczególny rozkwit sztuki plakatu. Jednym z ojców współczesnego plakatu był Jules Chéret, operujący żywą kolorystyką, niezwykłymi krojami pisma i uproszczonym rysunkiem, drugim - Henri de Toulouse-Lautrec. Natomiast w Nancy tworzył Émile Gallé, działający na polu meblarstwa i szklarstwa. Szczególnym zainteresowaniem darzył przyrodę, a zwłaszcza rośliny. Zbierał je i hodował, czerpiąc z nich inspirację do tworzonych dzieł. W swoich wyrobach szklarskich stosował różne techniki i kształty naczyń. Dzięki własnym metodom barwienia szkła uzyskał szeroką gamą kolorów, stosując przede wszystkim odcienie mleczne i matowe.

Źródło: Wikipedia