Srebrna próby 750/800, duża o wadze 400 g cukiernica, budowa skrzynkowa – typ szkatuła na kosztowności. Zamykana na kluczyk – mechanizm sprawny. Osadzona na 4 typowych rokokowych nóżkach zdobionych liśćmi akantu i muszlami tworzącymi stabilną podstawę. Korpus i pokrywa stylizowane na kształty neobarokowe. Dolna część korpusu wybrzuszona i żłobkowana, tworząca efektowne owale. Pokrywka na zawiasie, lekko wypukła, promieniście żłobkowana i zakończona dekoracyjnym zwieńczeniem.

Wytworna, piękna, cukiernica z pewnością zdobiła domy i salony najbogatszych mieszczan i kamieniczników w dużych niemieckich miastach w okresie sprzed Wiosny Ludów. Przetrwała wichry i zawieruchy dziejowe w stanie nienaruszonym.

Wspaniały, bogaty i luksusowy prezent dla wymagającej i eleganckiej Pani domu, ozdoba każdego stołu i salonu

Pewna inwestycja dla następnych pokoleń.

Historia:

Biedermeier – styl pochodzący z Niemiec z XIX wieku oparty na klasycyzmie zapoczątkowany w 1815 (Kongres Wiedeński) trwał do 1848 (Wiosna Ludów). Popularny wśród mieszczaństwa, stanowił klasyczną aranżację wnętrz. W przeciwieństwie do klasycyzmu charakteryzował się funkcjonalnością. Styl Biedermeier rozprzestrzenił się po Europie i stał się obecny w różnych dziedzinach sztuki jednak najbardziej kojarzony jest z wystrojem wnętrz. Charakter wnętrz cechowała intymność i zaciszność, częste użycie jasnych zdobionych rysunkiem kwiatów i lub pasami tapet. Podstawą stylu Biedermeier jest połączenie solidności, funkcjonalności oraz wygody.

Źródło: Wikipedia

Gmerk - (z niem. Gemerk) – znak osobisty i rodzinny umieszczany na pieczęciach, przedmiotach użytkowych, wyrobach i budowlach najczęściej jako sygnatura autora dzieła, pierwotnie znak garncarski czy kamieniarski, którym kamieniarze oznaczali obrobione przez siebie elementy.

W starożytnej Grecji umieszczano go na kamiennych elementach budowli, prawdopodobnie celem ułatwienia montażu. Od połowy XII wieku były stosowane przez warsztaty budowlane. Poddany procesowi heraldyzacji, czyli umieszczony na tarczy herbowej, stał się herbem mieszczańskim (od herbu szlacheckiego różni się brakiem korony rangowej i typem hełmu), choć zdarzają się wyjątki od tej zasady. Zaprzestano go stosować w XVIII wieku.

Umieszczano go na tłokach pieczętnych, sygnetach i przedmiotach rzemieślniczych. Często odznaczane były na przedmiotach wytwarzanych przez mieszczanina.

Każdy Gmerk miał swoje podłoże : czasami brak możności złożenia podpisu, czasami chęć ukrycia twórcy spoza cechu itp. Większość gmerków jest bardzo trudno rozszyfrowywana i dotyczy krótkich personalnych okresów w historii sztuki.

Źródło: Wikipedia

Rokoko w Niemczech - wyrazem nowego stylu życia była sztuka. Zamiast dostojności i pompatyczności pojawia się wyrafinowanie i lekkość, zarówno w dziedzinie architektury, malarstwa, jak i rzemiosła. Rokoko silnie oddziałało na rzemiosło artystyczne, a zwłaszcza na meble, elementy wyposażenia wnętrz i porcelanę. Rokoko to okres niezwykłej popularności porcelany, z której wyrabiano przedmioty codziennego użytku (np. guziki), zastawy stołowe oraz figurki. W XVII i na początku XVIII wieku porcelanę sprowadzano z Chin, co decydowało o jej wysokiej cenie. Próby wytworzenia porcelany na gruncie europejskim zostały uwieńczone sukcesem Johanna Friedricha Böttgera w 1709 roku i założeniem rok później manufaktury porcelany w Miśni. Jej produkty nazywane były porcelaną saską lub miśnieńską. Po Böttgerze fabryką kierował malarz Höroldt, a od 1731 roku Johann Joachim Kändler (1706-1775). Kändler wprowadził wiele zmian i doprowadził manufakturę do szczytu rozwoju. W krajach niemieckich architektura rokokowa rozwinęła się bujnie. W Saksonii zaraz na początku XVIII wieku, w latach 1711-1722, architekt Matthäus Daniel Pöppelmann (1662-1736) wzniósł pałac Zwinger (Drezno). Jest to założenie na planie zbliżonym do kwadratu, z dostawionymi do dwóch boków mniejszymi prostokątami zakończonymi półkoliście. Tak ukształtowany plac otaczają niskie galerie; jedynie od strony północnej w XIX wieku dostawiono nową budowlę. Galerie przeprute są dużymi oknami i bogato zdobione rzeźbiarsko. Styl ten przez długie lata nie był ceniony przez historyków, uważany za okres przejściowy między barokiem a klasycyzmem. Wyraźnie osłabła wtedy potrzeba stosowania wyszukanych technik i monumentalnych form. Kompozytorzy nie rezygnowali wprawdzie z innowacyjności – jest to okres bardzo wielu nowości, ale twórczość ich nie zajęła miejsca zbyt prestiżowego w tradycyjnej historii „muzyki poważnej”, gdyż miała popularniejszy, a czasem wręcz rozrywkowy charakter^[20]. W ostatnich dekadach te właśnie cechy stały się jej walorem i muzyka „rokokowa” stała się wielką atrakcją repertuarową.

Źródło : Wikipedia

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia