Srebrny pr. 900, ponad 130-letni kabaret / komplet 2 karafek w srebrnym koszyczku ze słynnej niemieckiej pracowni M H Wilkens & Sohne. Na przyprawy płynne: ocet i oliwę. Zbudowany z podstawy, owalnej tacki i pionowego uchwytu, do którego przymocowane są dwa koszyczki na kryształowe karafeczki oraz dwa srebrne pierścienie do mocowania kryształowych korków. Tacka podparta czterema zgrabnymi i ozdobnymi kulami, zdobiona dodatkowo efektownym prostym rytowanym ornamentem. Do przenoszenia kabaretu służy wysoki i wygodny chwytak zwieńczony od góry przepięknym liściem akantu. Karafki o wdzięcznych kształtach stylizowanych na miniaturki dzbanków z Dziubkami / wylewkami. Całość bardzo prosta o stylistyce późnego niemieckiego Biedermeiera a zarazem niezwykle elegancka i lekka wizualnie. Super elegancki, luksusowy, unikalny prezent środka stołu obiadowego. Możliwość spodniej grawerki. Wspaniały element wystroju salonu dla eleganckiej Pani domu. Piękna i nietuzinkowa pamiątka jubileuszowa !!!

Historia:

M H Wilkens & Sohne – Pracownia założona przez Martina Heinricha Wilkensa w 1810 roku, w Bremie w Niemczech . Na początku specjalizowała się w naprawie srebra i złota. Po paru latach do współpracy dołączyli synowie założyciela i wspólnie zaczęli produkcje medali i monet.

Rozwój nastąpił w 1859 roku, kiedy pracownia otrzymała zamówienie na sztućce do Królestwa Hannoveru, w przeciągu kolejnych 10 lat fabryka otrzymała w praktyce monopol na dostarczanie całej zastawy królewskiej. W 1869 roku zmarł założyciel pracownia M H Wilkens & Söhne a ówczesna fabryka zatrudniała ponad 100 pracowników.

W 1917 pracownię przejął prawnuk założyciela o tym samym imieniu Martin Heinrich Wilkens, który od najmłodszych lat zdobywał praktyki złotnicze. Był także przewodniczącym Stowarzyszenia Producentów Srebra w Niemczech. W 1921 nabył większość udziałów w Bremer Silberwarenfabrik AG (BSF). W 1969 obie firmy połączyły się z tworząc spółkę Wilkens Bremer Silberwaren AG działającą niezależnie do 1995 roku. Warto wspomnieć, że Martin Wilkens był aktywny politycznie, a za swoje zasługi wybrany w 1952 na Wice przewodniczącego Niemieckiej Izby Handlowej.

Po 1995 roku fabryka została wchłonieta przez korporację Zwilling JA Henckels, a następnie w 2006 przejęta przez dwóch członków zarządu, którzy za porozumieniem odrodzili pierwotną pracownię Wilkens & Söhne GmbH i zajęli się produkcją sztućców.

Pierwsze dzieła wykonane są w panującym w XIX wieku stylu Neo Empire i Biedermeier, a kolejne wraz z coraz bogatszą ornamentyką i zdobnictwem to przedstawiciele Neorokoka, aż po niemiecką secesję – Jugendstil z XX wieku.

Obecnie srebrne przedmioty są łakomym kąskiem w handlu antykami. Obszerny zbiór posiada Muzeum Focke w Bremie.

Źródło: Wikipedia

http://translate.google.pl/translate?hl=pl&sl=de&u=http://de.wikipedia.org/wiki/Wilkens_%2526_S%25C3%25B6hne&prev=search

Biedermeier - styl w sztuce, literaturze, muzyce i architekturze wnętrz rozwinięty w Europie Środkowej, głównie w Niemczech i Austrii oraz w krajach z tego kręgu kultury, w okresie pomiędzy 1815 (Kongres wiedeński) a 1848 (Wiosna Ludów). Styl ten jest odpowiednikiem stylu regencji w Anglii, stylu federalnego w Stanach Zjednoczonych oraz stylu Empire (styl cesarstwa) we Francji. Głównym założeniem stylu było stwierdzenie, że jest to sztuka mieszczan dla mieszczan. Styl ten nigdy nie był dokładnie zdefiniowany, nie było żadnych manifestów programowych itp., dlatego zaliczenia dzieł sztuki do biedermeier w niektórych przypadkach jest problematyczne. Najbardziej wyraziście i powszechnie przejawiał się we wzornictwie wyposażenia wnętrz, sprzętów domowych, w tym w meblach. W tym przypadku nacisk położony był na użyteczność i wygodę projektowanych przedmiotów. Preferowano jasne, pogodne barwy, zarówno w doborze gatunków drewna jak i ozdób. Zdobnictwo było umiarkowane, podporządkowane użytkowości sprzętu. Często wykonywano stoły o zaokrąglonych kształtach i opierające się na jednej nodze. Charakter wnętrz mieszkalnych w typie biedermeier cechowała intymność i zaciszność, częste użycie jasnych, zdobionych rysunkiem kwiatów lub pasami tapet. Na malowidłach typowa była duża dokładność i wierność realizmowi, motywy przyrodnicze i wnętrz domowych. W stylu biedermeier tworzyli tacy malarze jak: Georg Friedrich Kersting, Carl Spitzweg, Rudolf Wasmann i Ernst Resch. Nazwa stylu pochodzi od nazwiska literackiego bohatera tomu wierszy pt. Biedermaiers Liederlust, którego autorem był Ludwig Eichrodt. Biedermeier był tam przedstawiony jako skarykaturowana wersja filistra niemieckiego (człowieka bez wyższych aspiracji, ograniczonego, o ciasnych poglądach). Nurt ten powtarzał się szczególnie w Niemczech i Austrii w późniejszych okresach skierowany w stronę bogatego mieszczaństwa.

Źródło : Wikipedia