Srebrna próby 800, ciężka 319 g cukiernica kryta ze zdejmowaną pokrywką. Przedstawiciel włoskiej moderny z silnymi wpływami empirowego kształtu i stylistyki.

Wsparta na czterech charakterystycznych dla empiru giętych nóżkach w formie zwierzęcych łap. Miejsca połączeń nóżek z czarą przybierają formę zbliżoną do maszkaronów, ozdobionych aplikacjami liśćmi. Czara o kształcie kulistym, po bokach dwa wygodne ucha w kształcie litery C. Pokrywka okrągła, lekko wyniesiona ku górze, stylizowana na stożek. Brzeg pokrywki ozdobiony pasowym, grawerowanym i żłobkowanym ornamentem, uchwyt w formie żołędzia. Całość wyoblana, gładka. Design empirowy.

Reprezentacyjna i praktyczna ozdoba stolika kawowego, salonu wypoczynkowego, rzucająca się w oczy gości. Bogato zdobiona, doskonała na prezent okolicznościowy dla wymagającej Pani Domu. Wytworny i praktyczny prezent, urocza pamiątka dla dzieci i rodziców solenizantów na urodziny, imieniny. Oznaka luksusu i elegancji.

Historia:

Maszkaron – element dekoracyjny w formie ludzkiej twarzy, przeważnie o rysach groteskowych lub monstrualnych.

Źródło: Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 188-189

Groteska jest to ornament złożony ze stylizowanych motywów roślinnych oraz fantastycznych postaciach ludzkich i zwierzęcych stosowany w sztuce rzymskiej, odkryty i naśladowany w epoce renesansu.

Maszkaron - (z wł. mascherone, w fr. mascaron) – rzeźbiarski detal architektoniczny w formie ludzkiej, zwierzęcej lub fantazyjnej głowy, często o groteskowych rysach i fantazyjnej fryzurze.

Stosowany był jako ozdoba np. kapitelu, wspornika, kolumny, zwornika, głównie w okresie gotyku, renesansu oraz baroku. Najbardziej znane w Polsce są maszkarony na krakowskich Sukiennicach, a w Europie – na katedrze Notre-Dame w Paryżu

Źródło: Wikipedia

Modernizm − to ogólne określenie prądów w architekturze światowej rozwijających się w latach ok. 1918-1975, zakładających całkowite odejście nie tylko od stylów historycznych, ale również od wszelkiej stylizacji. Architektura modernistyczna opierała się w założeniu na nowej metodzie twórczej, wywodzącej formę, funkcję i konstrukcję budynku niemal wyłącznie z istniejących uwarunkowań materialnych .To również początek sztuki nowoczesnej okresu powojennego. Jest to czas ożywienia wszelkiej aktywności twórczej. W Europie nastąpił proces odbudowy po wojnach światowych, a Ameryka była na drodze do osiągnięcia potęgi światowej. Produkcja złotnicza nadal pozostała tradycyjna, ale również powstały i rozwinęły się nowe firmy kształcące nowych i wybitnych projektantów. Jednak po II wojnie światowej nadal ogromne wpływy pozostały w rękach burżuazji co sprawiło, że wyroby złotnicze naśladowały wzór klasycystyczny nieraz niemal stanowiły kopię pierwowzoru. Główny okres rozwoju modernizmu to lata międzywojenne, dojrzały okres to lata 50-60 te XX wieku. W Angli początki datuje się na lata 30-te XX wieku , swoje apogeum stylistyczne osiągnął w latach 50-tych XX wieku.

Źródło: Wikipedia.

Neo Empire – styl , który wywodzi się z pierwotnie z kierunku Empire: (styl cesarstwa) – odmiana późnego klasycyzmu powstała we Francji w latach 1800-1815, występująca w modzie, architekturze, malarstwie i sztuce użytkowej podczas panowania Napoleona w Europie, zwłaszcza na terenach obecnej Polski (Księstwo Warszawskie) i w Rosji). W Niemczech i Austrii empire współistniał ze stylem Biedermeier. Styl wzorował się na sztuce starożytnej Grecji, Rzymu i Egiptu. Twórcami stylu empire byli francuscy architekci Charles Percier oraz Pierre François Louis Fontaine zaprojektowali meble i wystrój wnętrz cesarza. Wydali oni również „Palaise maisons et autres edifices de Rome moderne” (1802, Paryż) oraz „Residences des souverains” (1833, Paryż), w których to zawarli założenia stylu. Przykładem zastosowania stylu empire są wnętrza pałacowe Luwru, Wersalu, Rueil-Malmaison i Fontainebleau, kościół La Madeleine oraz łuk triumfalny na Placu du Carrousel. Wielki powrót do tradycji antyku dał również Italii niezwykle korzystną pozycję ponieważ w tym właśnie kraju było największe skupisko zabytków architektury klasycznej oraz wykopaliska archeologiczne w Pompejach. W połowie wieku XX we Włoszech zapanował powtórnie styl empirowy w sztuce użytkowej potocznie zwany Neo Empir. Źródło: Wikipedia, Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 96