Srebrna próby 800, złocona wewnątrz reprezentacyjna cukiernica z pokrywką na nóżce i kolistej podstawie. Mimo lekkości wizualnej ważąca 442 g. Czara w kształcie kuli zwężająca się lekko ku górze. Na bokach dwa ozdobne, masywne ucha, technicznie tak opracowane, aby palce trzymające nie ślizgały się. Pokrywka stylizowana na kopułę zwieńczoną efektownym owocem. Całość gładka, ozdobiona delikatnym, repusowanym, pasowym ornamentem. Cukiernica smukła, wytworna wizualnie charakterystyczna dla pucharu empirowego.

Wyjątkowa, nietuzinkowa ozdoba każdego stołu i saloniku kawowego. Wspaniała na luksusowy, elegancki, szykowny i praktyczny prezent dla wymagającej Pani domu. „Urocza i elegancka pamiątka” dla każdego i na każdą okazję. Natychmiast rzucająca się w oczy ozdoba każdego eleganckiego salonu.

Historia:

Cattaneo Enrico di Giuseppe - pracownia powstała w Mediolanie w I połowie XX wieku

około 1936 roku. Usytuowana była w centrum miasta przy Via Rubens 21.

Punca 196 MI została zarejestrowana w 1936, a wygasła z dniem 31 grudnia 1971. Punce używane we Włoszech w latach 1944 – 1970 miały kształt wieloboku i zawierały numer identyfikujący złotnika oraz nazwę prowincji, oznaczoną dwoma literami.

Źródło: www.silvercollection.it

Neo Empire – styl , który wywodzi się z pierwotnie z kierunku Empire: (styl cesarstwa) – odmiana późnego klasycyzmu powstała we Francji w latach 1800-1815, występująca w modzie, architekturze, malarstwie i sztuce użytkowej podczas panowania Napoleona w Europie, zwłaszcza na terenach obecnej Polski (Księstwo Warszawskie) i w Rosji). W Niemczech i Austrii empire współistniał ze stylem Biedermeier. Styl wzorował się na sztuce starożytnej Grecji, Rzymu i Egiptu. Twórcami stylu empire byli francuscy architekci Charles Percier oraz Pierre François Louis Fontaine zaprojektowali meble i wystrój wnętrz cesarza. Wydali oni również „Palaise maisons et autres edifices de Rome moderne” (1802, Paryż) oraz „Residences des souverains” (1833, Paryż), w których to zawarli założenia stylu. Przykładem zastosowania stylu empire są wnętrza pałacowe Luwru, Wersalu, Rueil-Malmaison i Fontainebleau, kościół La Madeleine oraz łuk triumfalny na Placu du Carrousel. Wielki powrót do tradycji antyku dał również Italii niezwykle korzystną pozycję ponieważ w tym właśnie kraju było największe skupisko zabytków architektury klasycznej oraz wykopaliska archeologiczne w Pompejach. W połowie wieku XX we Włoszech zapanował powtórnie styl empirowy w sztuce użytkowej potocznie zwany Neo Empir. Źródło: Wikipedia, Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 96

Modernizm − to ogólne określenie prądów w architekturze światowej rozwijających się w latach ok. 1918-1975, zakładających całkowite odejście nie tylko od stylów historycznych, ale również od wszelkiej stylizacji. Architektura modernistyczna opierała się w założeniu na nowej metodzie twórczej, wywodzącej formę, funkcję i konstrukcję budynku niemal wyłącznie z istniejących uwarunkowań materialnych .To również początek sztuki nowoczesnej okresu powojennego. Jest to czas ożywienia wszelkiej aktywności twórczej. W Europie nastąpił proces odbudowy po wojnach światowych, a Ameryka była na drodze do osiągnięcia potęgi światowej. Produkcja złotnicza nadal pozostała tradycyjna, ale również powstały i rozwinęły się nowe firmy kształcące nowych i wybitnych projektantów. Jednak po II wojnie światowej nadal ogromne wpływy pozostały w rękach burżuazji co sprawiło, że wyroby złotnicze naśladowały wzór klasycystyczny nieraz niemal stanowiły kopię pierwowzoru. Główny okres rozwoju modernizmu to lata międzywojenne, dojrzały okres to lata 50-60 te XX wieku. W Anglii początki datuje się na lata 30-te XX wieku , swoje apogeum stylistyczne osiągnął w latach 50-tych XX wieku.

Źródło: Wikipedia.