Ponad 120 letni, niemiecki, eklektyczny, pałacowy / dworski żyrandol wykonany na indywidualne zamówienie. 10 punktów świetlnych. Konstrukcja, zdobienia i zawiesie wykonane z polerowanego brązu spiżowego (kolor złota), dolna czasza z drewna czernionego. Czasza okuta aplikacjami z brązu w tym piękną dolną rozetą zdobioną liśćmi akantu, pierścieniem zdobionym pionowymi żłobieniami i 5 gwiazdami wokół pierścienia również stylizowanych na liście akantu. W górnej części czaszy również w formie aplikacji 5 dużych ramion żyrandola stylizowanych na postacie antycznych nagich mężczyzn trzymających rogi obfitości zakończone źródłem światła, w dolnej części ramiona w formie aplikacji twarzy maszkaronów, wspaniale wręcz perfekcyjnie wykonanych. Mistrzowski warsztat cyzelki. Czasza żyrandola zwieńczona od góry stożkowo uniesioną dużą szyszką z eleganckiego brązu spiżowego. Klosze matowe, hiszpańskie będące wierną repliką oryginalnych.

W części górnej dwie rozety również z brązu spiżowego. Wyżej umieszczona o większej średnicy okrągła i obła z ornamentyką żłobkowaną rozwiniętego kwiatu, maskująca łączenia przewodów z sufitem, dolna zdobiona elegancką szyszką i ornamentem również kwiatu w rozkwicie, połączona z ramionami poprzez stylizacje skręconych lin/ sznurów (również brąz) – wykonanych pięknie i realistycznie. Co ciekawe nie widoczne przewody elektryczne schowane wewnątrz żyrandola w dwóch specjalnie przygotowanych pustych sznurach z brązu, pozostałe ramiona sznurowe pełne odlewane.

Całość dystyngowana, bardzo bogata, pałacowa, ze szlachetnych materiałów w idealnym stanie. Budzi zachwyt i chęć posiadania. Idealny do reprezentacyjnych pomieszczeń, salonów, dworków, pałaców. Żyrandol z duszą i charakterem !!!

Historia:

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Maszkaron – element dekoracyjny w formie ludzkiej twarzy, przeważnie o rysach groteskowych lub monstrualnych.

Źródło: Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 188-189

Groteska jest to ornament złożony ze stylizowanych motywów roślinnych oraz fantastycznych postaciach ludzkich i zwierzęcych stosowany w sztuce rzymskiej, odkryty i naśladowany w epoce renesansu.

Maszkaron - (z wł. mascherone, w fr. mascaron) – rzeźbiarski detal architektoniczny w formie ludzkiej, zwierzęcej lub fantazyjnej głowy, często o groteskowych rysach i fantazyjnej fryzurze. Stosowany był jako ozdoba np. kapitelu, wspornika, kolumny, zwornika, głównie w okresie gotyku, renesansu oraz baroku. Najbardziej znane w Polsce są maszkarony na krakowskich Sukiennicach, a w Europie – na katedrze Notre-Dame w Paryżu

Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia

Neo Empire – styl , który wywodzi się z pierwotnie z kierunku Empire: (styl cesarstwa) – odmiana późnego klasycyzmu powstała we Francji w latach 1800-1815, występująca w modzie, architekturze, malarstwie i sztuce użytkowej podczas panowania Napoleona w Europie, zwłaszcza na terenach obecnej Polski (Księstwo Warszawskie) i w Rosji). W Niemczech i Austrii empire współistniał ze stylem Biedermeier. Styl wzorował się na sztuce starożytnej Grecji, Rzymu i Egiptu. Twórcami stylu empire byli francuscy architekci Charles Percier oraz Pierre François Louis Fontaine zaprojektowali meble i wystrój wnętrz cesarza. Wydali oni również „Palaise maisons et autres edifices de Rome moderne” (1802, Paryż) oraz „Residences des souverains” (1833, Paryż), w których to zawarli założenia stylu. Przykładem zastosowania stylu empire są wnętrza pałacowe Luwru, Wersalu, Rueil-Malmaison i Fontainebleau, kościół La Madeleine oraz łuk triumfalny na Placu du Carrousel. Wielki powrót do tradycji antyku dał również Italii niezwykle korzystną pozycję ponieważ w tym właśnie kraju było największe skupisko zabytków architektury klasycznej oraz wykopaliska archeologiczne w Pompejach. W połowie wieku XX we Włoszech zapanował powtórnie styl empirowy w sztuce użytkowej potocznie zwany Neo Empir. Źródło: Wikipedia, Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 96