Srebrna próby 800, włoska z Florencji cukiernica z pokrywką. Oparta na nóżce o kolistej podstawie, bogato zdobiona na ornamentyce z pokrywką, zwieńczoną od góry chwytakiem - mini wazą najprawdopodobniej własnego wzoru w miniaturze. Zdobienia pięknie grawerowane, cyzelowane skierowane ku bogatej ornamentyce nieomal orientalnej. Pokrywka u dołu zwieńczona łańcuchem perełek. Na nóżce i pokrywce zastosowano również bogaty cyzelowany empirowy ornament zahaczający o orientalizm. Na uwagę zasługują dwa zdobne lane ucha – uchwyty stylizowane na bardziej masywne ozdobne. Całość wizualnie charakterystyczna dla pucharu empirowego przenikającego się z designem orientalnych smaków. Na oko lekka i zwiewna w rzeczywistości o wadze ok. 0,25 kg.

Bogata i strojna ozdoba stolika kawowego, deserowego oraz saloniku wypoczynkowego. Wspaniała na elegancki i wystrojowy prezent. Wyjątkowy, luksusowy i niezpomniany prezent okolicznościowy na każdą okazję.

Historia:

BINAZZI ADRIANA IN RICCI fu Cesare - pracownia powstała we Florencji w I połowie XX wieku około 1935 roku. Usytuowana była w centrum miasta przy Via Romana 63. Punca 10 FI została zarejestrowana 27 kwietnia 1935, a wygasła z dniem 31 grudnia 1971. Punce używane we Włoszech w latach (1944 – 1970) miały kształt wieloboku i zawierały numer identyfikujący złotnika oraz nazwę prowincji, oznaczoną dwoma literami.

Źródło: www.silvercollection.it

Neo Empire – styl , który wywodzi się z pierwotnie z kierunku Empire: (styl cesarstwa) – odmiana późnego klasycyzmu powstała we Francji w latach 1800-1815, występująca w modzie, architekturze, malarstwie i sztuce użytkowej podczas panowania Napoleona w Europie, zwłaszcza na terenach obecnej Polski (Księstwo Warszawskie) i w Rosji). W Niemczech i Austrii empire współistniał ze stylem Biedermeier. Styl wzorował się na sztuce starożytnej Grecji, Rzymu i Egiptu. Twórcami stylu empire byli francuscy architekci Charles Percier oraz Pierre François Louis Fontaine zaprojektowali meble i wystrój wnętrz cesarza. Wydali oni również „Palaise maisons et autres edifices de Rome moderne” (1802, Paryż) oraz „Residences des souverains” (1833, Paryż), w których to zawarli założenia stylu. Przykładem zastosowania stylu empire są wnętrza pałacowe Luwru, Wersalu, Rueil-Malmaison i Fontainebleau, kościół La Madeleine oraz łuk triumfalny na Placu du Carrousel. Wielki powrót do tradycji antyku dał również Italii niezwykle korzystną pozycję ponieważ w tym właśnie kraju było największe skupisko zabytków architektury klasycznej oraz wykopaliska archeologiczne w Pompejach. W połowie wieku XX we Włoszech zapanował powtórnie styl empirowy w sztuce użytkowej potocznie zwany Neo Empir. Źródło: Wikipedia, Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 96