Srebrna próby 925 (Minerwa), bardzo duża, 0,4 kg, ponad 160-letnia (połowa XIX wieku), francuska cukiernica ze zdejmowaną, srebrną pokrywką i srebrzonym platerem –wsadem, z owianej tajemnicą, mało rozpoznanej paryskiej pracowni złotniczej Mistrza Francois Diosne. Rewelacyjne, pełne neorokoko. Bardzo elegancka forma, rozłożysta, o kształcie owalu stylizowanego na wazę. Całość wsparta na 4 rokokowych nóżkach zbudowanych z liści akantu. Korpus cukiernicy ze srebrnego, ozdobnego kosza i wsadu - srebrzonego platera. Obie części idealnie spasowane, bez wątpienia dzieło pierwotnie oryginalne. Srebrny kosz od dołu wsparty na owalnej podstawie leżącej na 4 nóżkach, część środkową ścian kosza tworzy 6 srebrnych sztukaterii stylizowanych na klasycystyczne gazony z kwiatami. Łączą one dół kosza z ozdobnym pierścieniem / zwieńczeniem mocującym wsad cukiernicy. Dwa ucha po bokach kosza zbudowane z 3 wolut (od najmniejszej do największej) odwróconej litery „C”. Ucha grube, masywne mimo miękkich kształtów z aplikacjami typu wypustki (charakterystycznymi dla rokoka). Pokrywka gładka, wybrzuszona o kształcie kopuły, zwieńczona wspaniałą aplikacją / rzeźbą okazałego orzecha włoskiego osadzonego na bogatej, zdobnej rozecie w postaci rozsypanych liści.

Całość wykonana mistrzowsko i niezwykle gustownie, znakomicie prezentuje się w każdym salonie, gabinecie i na wytwornym stole. Może służyć jako cukiernica do cukru, słodyczy, ale również jako użytkowy środek stołu obiadowego do przystawek i dodatków jednocześnie pełniąc funkcję wspaniałej dekoracji. Unikalny, praktyczny i jednocześnie zdobny prezent dla każdej wymagającej Pani Domu. Idealny prezent rocznicowy, również pod okolicznościową grawerkę. Ponadczasowy, klasowy i dystyngowany, ponad 160 letni luksusowy przedmiot codziennego użytku z nutą tęsknoty za starym Paryżem.

Historia:

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia