120-letni gerydon typ ręczna majolika szkliwiona wraz z gazonem (noga i donica/gazon), Stara Anglia, przeznaczony na donicę z kwiatami lub kwiaty. Kolorystyka i wzornictwo toni morskiej i spienionych , wzburzonych fal morskich, wspaniale współgrające kolory toni morskiej od ciemnoniebieskich poprzez jasno-niebieskie, białe, jasno-zielone do ciemno-zielonych. Desing fal i kwiatów oraz motywów roślin morskich. Podstawa o kształcie kolumny, wzornictwo tłoczone , co ciekawe na bocznych ściankach słupka i gazonu kartusze w wolutach dla okolicznościowych dedykacji lub monogramów.

Całość gerydonu nieomal filigranowa, zgrabna i elegancka. Idealny do zdobienia salonów kąpielowych, łaźni i miejsc wypoczynku wodnego. Wyjątkowy, unikalny egzemplarz o niespotykanej dzikiej morskiej kolorystyce.

Historia:

Gerydon, Żerydon – mebel pochodzący z Francji. Pojawił się w połowie XVII wieku ale swoją sławę uzyskał w okresie rokoka. Gerydony stworzone po tym okresie często były stylizowane na styl rokoko. Pierwsze z nich miały formę Murzynka trzymającego tacę na głowie. Stąd może pochodzić ich nazwa – Guerdion to imię jednego z pierwszych niewolników przywiezionych z Afryki. Mebel ten to zwykle drewniany postument służący jako podstawa do wyeksponowania lamp, donic z kwiatami lub rzeźb.

Źródło: Wikipedia,

Majolika – ceramika pokryta nieprzezroczystą polewą stopowo-cynową o bogatej kolorystyce. Rodzaj fajansu produkowanego we Włoszech od XIV w. do XVII w. Z majoliki wyrabiano przede wszystkim bogato zdobione naczynia, gazony, wazony. Produkcja majoliki rozwinęła się pod wpływem ceramiki mauretańsko-hiszpańskiej, importowanej do Włoch przez Majorkę (stąd nazwa). W XV wieku produkcję rozpoczęto także we Florencji (wprowadzono rzeźby z majoliki). Na początku XVI w. rozwinął się styl istoriato (narracyjny), czyli zdobienie scenami mitologicznymi, historycznymi oraz biblijnymi. Malarzami tego stylu byli zazwyczaj wybitni artyści, a inspiracji szukali w dziełach Rafaela i jego uczniów. Znak rozpoznawczy: żywe kolory, etniczne , biblijne stylizacje, bogata ornamentyka, szklista struktura, śródziemnomorskie klimaty.

Źródło: Wikipedia, Ceramika Tubądzin

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia