Ok. 100-letni żyrandol niemiecki z ciężkiego spizowego brązu lanego (nie z blachy). Wspaniały przedstawiciel niemieckiej secesji – Jugendstil. Powleczony naturalną , oryginalną patyną. Zbudowany z profilowanego wspornika połączonego z rozetą dwuogniwowym masywnym łańcuchem oraz z 12-stu pięknie giętych ramion skierowanych ku górze. Ramiona zamocowane na przemian, na dwóch poziomach. Wspaniale zharmonizowana z wizerunkiem całości elegancka rozeta również z brązu w kształcie odwróconego stożka z trójkątnymi bokami. Punkty świetlne profitki i żarówki świecowe. Unikalności żyrandolowi nadaje masywna, gięta, okazała konstrukcja. Wspaniały przykład pełnej secesji. Znakomicie prezentuje się w kamienicach, dworkach i innych stylowych pomieszczeniach. Całość wykwintna i luksusowa.

Historia:

Secesja w Niemczech (Jugendstil): Niemcy były jednym z ważniejszych ośrodków sztuki secesyjnej, mimo że ten styl dotarł do tego kraju dość późno, po Anglii, Francji czy Belgii. Styl niemieckiej secesji uchodzi za najbardziej eklektyczny.

Za moment początkowy Jugendstil uważa się rok 1896, kiedy to powstało pismo „Jugend”, które było głosem młodzieży oraz ich buntu przeciwko utartym i nudnym formom klasycystycznym. W magazynie ilustrowane były nowe formy i techniki zdobień. Pismo było wydawane w Monachium. W tym samym mieście znajduje się zrekonstruowany budynek zbombardowanego w czasie wojny zakładu fotograficznego „Elvira” – perły niemieckiej secesji, którego główna fasada nawiązuje do motywu fal morskich lub smoka. Jego projektantem był August Endell.

Po Monachium Jugendstil przeniósł się do Berlina - drugiego ośrodka kulturalnego Niemiec.

Nowe idee były uwielbiane przez społeczeństwo i wkrótce dzieła niemieckich twórców secesyjnych stały się widoczne w całym kraju.

Ślady niemieckiej secesji architektonicznej widoczne są także w Polsce: w Trzebiechowie znajduje się sanatorium "fizjoterapeutyczno-dietetyczne", zaprojektowane w malowniczym stylu historyzującym przez architekta z Zwickau Maxa Schindlera z wnętrzami zaplanowanymi przez Henry’ego van de Velde, przebywającego na dworze księcia von Sachsen-Weimar-Eisenach w Weimarze jako eksperta w sprawach sztuk pięknych.

Secesyjny styl w architekturze wkrótce został zaadaptowany również przez ówczesnych niemieckich artystów sztuki zarówno użytkowej jak i wystawienniczej.

Źródło: Wirtualne Muzeum Secesji : http://www.muzeumsecesji.pl/przewodnik55.html