Kategorie E-Sklepu

Kropielnica prywatna na wodę święconą, Cesare Borsani, srebrna, Włochy – neobarokowa.

We have CMS-provided images

Kropielnica prywatna na wodę  święconą, Cesare Borsani, srebrna, Włochy – neobarokowa.

Kropielnica prywatna na wodę święconą, Cesare Borsani, srebrna, Włochy – neobarokowa.

Srebrna pr.800 prywatna kropielnica. Relief z kartuszami i bogatymi scenkami rodzajowymi z Aniołkami i Putti. Niepowtarzalna, niezwykła, dopracowana w najdrobniejszych szczegółach, wspaniała ręczna praca mistrza złotnika. Niezwykła i jedyna taka pamiątka.

3-00034

Przedmiot sprzedany

KARTA PRZEDMIOTU

Nazwa przedmiotuKropielnica prywatna na wodę święconą, Cesare Borsani, srebrna, Włochy – neobarokowa.
Numer katalogowy3-00034
KategorieSrebra Antyczne; Lustra, wazony, bibeloty i inne
Ocena użytkowaSztuka użytkowa – do natychmiastowego użytkowania zgodnie z przeznaczeniem
Krótka charakterystykaSrebrna pr.800 prywatna kropielnica. Relief z kartuszami i bogatymi scenkami rodzajowymi z Aniołkami i Putti. Niepowtarzalna, niezwykła, dopracowana w najdrobniejszych szczegółach, wspaniała ręczna praca mistrza złotnika. Niezwykła i jedyna taka pamiątka.
Pracownia / TwórcaBorsani Cesare
Kraj wytworzeniaWłochy
Varese, Via Calatafimi
Okres w sztuceNeobarok
Przedmiot religijny – sztuka świata oparta na stylu neobarokowym z elementami rokoka.
Data wytworzenia1971
Okres / WiekXX wiek
MateriałSrebro, punca próba 800
Technika kreacjiSrebro ręcznie odlewane, cyzelowane, lutowane, żłobkowane
Stan zachowaniaBardzo dobry. Srebro zostało oczyszczone z patyny.
Wysokość22cm
Szerokość12 cm
Głębokość4 cm
Waga332 g

OPIS PRZEDMIOTU

Srebrna próby 800, prywatna włoska kropielnica o wadze 332 g, neobarokowa z elementami neorokoka. Wyszła z rąk Mistrza Cesare Borsani, wykonana na indywidualne zamówienie.

Zbudowana z naczynia na święconą wodę i reliefu o kształcie nieregularnej elipsy. W dolnej części reliefu zamocowane naczynie w formie głębokiej muszli efektownie zdobionej elementami muszli i wolut. Na środku kartusz ze scenką rodzajową przedstawiającą bawiące się dzieci - puttis razem z aniołkami – w raju. Powyżej scenka rodzajowa dzieci unoszących krzyż. Całość elegancko i efektownie zdobiona zespojonymi ze sobą wolutami, dwoma finezyjnymi rozetami, motywami roślin i muszli. W górnej części trzy główki dzieci – puttis.

Fantazyjność i oryginalność i nieregularność brzegu reliefu nadają aplikacje roślinne, kwiatowe, woluty i muszle.

Na uwagę zasługuje niezwykła, dopracowana w najdrobniejszych szczegółach, wspaniała ręczna praca mistrza złotnika. Czarująca i niepowtarzalna pamiątka religijna.

Historia:

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia