Biały Kruk !!! Srebrna próby 925/950 Minerwa oryginalna 180-letnia cukiernica z pokrywką z pierwszej połowy XIX w. od słynnego paryskiego złotnika Jean–Francois Veyrat. Owalna z oryginalnym wsadem ze szkła kobaltowego i srebrną przykrywką. Srebrna ażurowa misa dekorowana regularnymi owalnymi, przeplatającymi się kolumnami wypełnionymi kwiatami – całość w pięknym rokoko z elementami klasycystycznymi. Wsparta na czterech zdobnych rokokowych nóżkach. Pokrywa cyzelowana i repusowana, zwieńczona od góry eleganckim odlewanym uchwytem z formie dużego, rozwiniętego kwiatu w otoczeniu bujnych liści. Zachowany wytworny grawerowany monogram – JC pamietający czasy Wiosny Ludów. (możliwy na życzenie do spolerowania). Ucha / uchwyty odlewane, masywne, wspaniale gięte, bogato zdobione aplikacjami kwiatów. Całość cukiernicy to przebogata kompozycja ciesząca oczy na każdą okazję i dla ozdoby salonu stołowego oraz eleganckich pomieszczeń reprezentacyjnych. Wspaniała na okolicznościowy, jubileuszowy, luksusowy prezent. Unikalny egzemplarz, który swoją wytwornością i elegancją zapiera dech w piersiach !!!

Historia:

Pracownia Jean–Francois Veyrat - założona w 1831 w Paryżu. Tworzył jedynie przez 9 lat. Pracownię przejął syn Pierre Augustin Adolphe i prowadził ją do 1849 roku. Następnie w 1849 pracownia zmieniła nazwę na VEYRAT Fils (prowadzona przez syna Adolpha). Jako firma rodzinna otrzymała wiele medali podczas wielu wystaw w Paryżu jak i zagranicą między 1834 a 1879 rokiem. Pierre Augustin Adolphe VEYRAT mieścił się przy 20 Rue De Malte w Paryżu.

Źródło: www.silverartbydandr.com

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia