Srebrny próby 800, włoski kaganek / przenośny świecznik na jedną świecę ze słynnej od 4 pokoleń pracowni floreńskiej Pampaloni do dziś aktywnej zarządzanej aktualnie przez dwóch Braci Pampaloni. Zamocowany na podstawie (talerzyku) zaopatrzonej w elegancki uchwyt i przygaszacz (gasidełko).

Uchwyt gięty, grawerowany ornamentem z płaską „tarczą” na kciuk ułatwiającą przenoszenie. Przygaszacz w formie stożka, wyjmowany. Całość gładka z pasowymi, neo empirowymi ornamentami wokół podstawy (talerzyka), lichtarza na świecę i uchwytu. Mimo lekkiego wyglądu o wadze 0,21 kg. Ekstrawagancki i nietuzinkowy przedmiot na luksusowy prezent. Wspaniały do ozdoby gabinetów, saloników i buduarów. Zyskuje na wyglądzie i urodzie po zainstalowaniu nań białej eleganckiej świecy. Czarujący z zapaloną świeczką.

Stylowa ozdoba gabinetów, bibliotek, salonów a kiedyś niezbędnik każdego dworku.

Historia:

Pracownia Pampaloni we Florencji – słynna od 3 pokoleń floreńska pracownia przedmiotów ze srebra i platerowanych zarządzana aktualnie przez dwóch braci: Gianfranco & Francesco Pampaloni

Fragment oryginału z książki / motto na stronie www. Pampaloni:

Mieszkacy Utopii w życiu codziennym nie posługują się pieniędzmi, lecz zachowują je na wypadek sytuacji krytycznych, które mogą zajść lub nigdy nie nastąpią. Tymczasem złoto i srebro, z których bije się monety, mają dla nich tylko taką wartość, jaką dała im natura. Każdy zaś widzi, że jeśli chodzi o użyteczność, jedno i drugie ustępuje wobec żelaza; bez żelaza bowiem ludzie nie mogą obejść się, tak samo jak bez ognia i wody, podczas gdy złoto i srebro z natury swej nie posiadają żadnych takich właściwości, iż byśmy w codziennym życiu brak tych kruszców musieli odczuwać jako poważną niedogodność. Jedynie głupota ludzka nadała im tak wysoką wartość z powodu ich rzadkości,

Thomas More „Utopia” strona 82.

Cytat z oryginału słowa wstępnego na stronie www. Pampaloni:

Urodziliśmy się i dorastaliśmy w domu nad naszą pracownią. Dźwięk maszyn jest dla nas znakiem życia tejże pracowni, którą ponad 100 lat temu założył nasz dziadek i w której pracowaliśmy od najmłodszych lat. Jako dzieci spędzaliśmy w niej każde wakacje doskonaląc warsztat z podstaw złotnictwa.

Z biegiem lat zaczęliśmy bardziej doceniać i szanować maszyny, które okazały się ogromną pomocą do produkcji naszych przedmiotów. Podczas gdy nauka „ręcznej obróbki” stawała się coraz trudniejsza i monotonna, maszyny wydawały się jak instrumenty poetyckie. Pozwalały nam tworzyć nie powodując znużenia.

Z drugiej strony, nie widzimy nic poetyckiego w powrocie do tak uwielbianego „handmade” (ręczna praca). Uważamy, że jest to tylko łatwa przynęta na cynicznych sprzedawców i klientów, którzy jedynie zauważają i doceniają wartość przedmiotu wykonanego przez drogie europejskie pracownie bardziej niż przez tanią siłę roboczą krajów Trzeciego Świata. W naszej pracowni nadal pozostaje wiele ręcznych procesów obróbki srebra, ponieważ są niedoścignione w porównaniu z tymi wykonanymi przez maszynę. Pomaga to osiągnąć nam wysokie i imponujące wyniki, bez nadmiernego nacisku na „handmade”. Poezja nie pochodzi z czyichś rąk, ale z umysłów niezwykłych ludzi, którzy nieprzerwanie pracują w naszej fabryce. Ale to już inna historia.

Gianfranco & Francesco Pampaloni

Żródło: www.pampaloni.com

Skrót z oryginalnego filmu o historii i filozofii pracy Pracowni Pampaloni we Florencji na You Tube :

Pracownia została założona w 1902 roku we Florencji przez Gianfranco Pampaloni. Jest firmą rodzinną od 3 pokoleń. Po zakończeniu I wojny światowej ze względu na dużą liczbę Brytyjczyków zamieszkujących Włochy, skupiono się na produkcji srebra o stylu zbliżonym do klasycznego stylu angielskiego. W latach 30. zmuszono zamknąć pracownię, ponieważ jeden z partnerów był z pochodzenia Żydem. Po zakończeniu II wojny światowej wznowiono działalność. Pracownia mieści się pod Florencją w niewielkiej miejscowości niedaleko Galluzzo. Zespół projektantów topi i formuje srebro według projektów Gianfranco (wnuk założyciela). Bardzo często pracownia współpracuje z innymi, by stworzyć coraz bardziej wyszukane i pomysłowe przedmioty. Myślą przewodnią jest produkcja zastawy dla klientów, którzy nie przepadają za srebrem. By kształt, wykonanie, tło historyczne przyczyniły się do oczarowania klienta danym przedmiotem i rozbudzenia w nim miłości do srebra. Ponadto firma Pampaloni słynie z produkcji srebrnej zastawy dla prywatnych odrzutowców, trofeów na zawody tenisowe.

Styl Pampaloni jest oryginalny i niekonwencjonalny, dlatego tak niezwykłe wydarzenie jak otwarcie restauracji tuż nad pracownią, wydaje się jedynie kolejnym elementem doświadczenia.

O godzinie 16 każdego dnia rzemieślnicy zakładają garnitury i białe rękawiczki, aby obsłużyć klientów restauracji. Obecny właściciel tłumaczy, że dla niego srebro ma wartość użytkową. Stąd idea prowadzenia restauracji i pokazania klientom praktycznego zastosowania srebra w codziennym dniu. Piękny świecznik i srebrne sztućce używane nawet w garażu spowodują, że można poczuć się jak król. Idea Pampaloni to połączanie prostoty i luksusu.

Obecnie na świecie Pampaloni posiada 9 sklepów.

Żródło: https://www.youtube.com/watch?v=XXH7NpdHvI0

Kaganek (lampka oliwna) – niewielkie naczynie gliniane lub metalowe, w kształcie miseczki z dziobkiem, uchwytem i knotem, napełnione tłuszczem (np. olejem roślinnym lub zwierzęcym) albo olejem mineralnym, służące w starożytności do oświetlania.

Ze względu na powiązanie z uprawą oliwek lampka oliwna była początkowo związana z rejonem śródziemnomorskim, zwłaszcza z kulturą starożytnych Greków i Rzymian. Używano oleju oliwkowego niższej jakości (lepsze do celów spożywczych).

Lampka oliwna składa się z pojemnika na oliwę, nóżki, dzióbka z knotem (lub paroma knotami), który zanurzony w paliwie powoli się spala wraz z paliwem.

Dzięki umożliwieniu pracy po zmroku lampka oliwna stała się symbolem światła i oświecenia umysłowego: wiedzy, inteligencji, poznania, rozumu.

Kaganki początkowo produkowano z niepalnych materiałów, głównie ceramicznych (kamień, wypalana glina, terakota), w niektórych rejonach (Armenia) pokrywano kolorową glazurą. W Grecji bogato zdobiono – (malarstwo czarno- i czerwono figurowe). Wraz z postępem technicznym wytwarzano lampki z brązu, mosiądzu, srebra, złota.

Polskie słowo „kaganek” oznacza „naczynie z palącym się wewnątrz ogniem służące do oświetlania”, stąd oprócz typowych lamp oliwnych słowem „kaganek” określane są przenośne świeczniki, niekiedy z rozbudowanym spodkiem na kapiący wosk.

W świątyniach katolickich i prawosławnych lampka stylizowana na lampkę oliwną (wieczna lampka) wskazuje miejsce przechowywania Ciała i Krwi Pańskiej (hostii) – tabernakulum.

Źródło: Wikipedia

Neo Empire – styl , który wywodzi się z pierwotnie z kierunku Empire: (styl cesarstwa) – odmiana późnego klasycyzmu powstała we Francji w latach 1800-1815, występująca w modzie, architekturze, malarstwie i sztuce użytkowej podczas panowania Napoleona w Europie, zwłaszcza na terenach obecnej Polski (Księstwo Warszawskie) i w Rosji). W Niemczech i Austrii empire współistniał ze stylem Biedermeier. Styl wzorował się na sztuce starożytnej Grecji, Rzymu i Egiptu. Twórcami stylu empire byli francuscy architekci Charles Percier oraz Pierre François Louis Fontaine zaprojektowali meble i wystrój wnętrz cesarza. Wydali oni również „Palaise maisons et autres edifices de Rome moderne” (1802, Paryż) oraz „Residences des souverains” (1833, Paryż), w których to zawarli założenia stylu. Przykładem zastosowania stylu empire są wnętrza pałacowe Luwru, Wersalu, Rueil-Malmaison i Fontainebleau, kościół La Madeleine oraz łuk triumfalny na Placu du Carrousel. Wielki powrót do tradycji antyku dał również Italii niezwykle korzystną pozycję ponieważ w tym właśnie kraju było największe skupisko zabytków architektury klasycznej oraz wykopaliska archeologiczne w Pompejach. W połowie wieku XX we Włoszech zapanował powtórnie styl empirowy w sztuce użytkowej potocznie zwany Neo Empir. Źródło: Wikipedia, Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 96