Ponad 100-letni kryształowy dzban na wodę / wino zakuty w bogato zdobione srebro próby 800. Niezwykle oryginalny dzban z kryształową kulą i długą, ozdobną srebrną szyjką z efektownym uchem w kształcie litery S. Wieczko zamocowane na zawiasie z trzonkiem pozwalającym odchylać je kciukiem, zwieńczone cesarską koroną pełniącą rolę uchwytu. Srebrna szyjka bogato zdobiona scenkami rodzajowymi i motywami roślinnymi. Wokół szyjki postacie czterech półnagich aniołków trzymających rogi obfitości. U nasady ucha, po jego przeciwnej stronie i pod wylewką trzy płaskorzeźby aniołków (chłopcy: Putti). Po przeciwnych stronach czary 2 eleganckie kartusze pod okolicznościowe grawerki. Dzban osadzony jest na okrągłej podstawie i czterech ozdobnych nóżkach – twarzach maszkaronów. Na giętym uchu leży symboliczna naga antyczna, rozpustna kobieta jedząca kiść winogron (dzban dedykowany do rozlewania wina). Ucho z szyjką dzbana połączone rzeźbą trytona. Kryształowa kula zdobiona geometrycznymi detalicznymi wzorami. Całość dzbana kształtem stylizowana na bogaty orientalizm.

Ozdoba każdego salonu, wspaniałe i nietuzinkowe naczynie do podawania wina i wody. Unikalna ozdoba środka stołu, luksusowy prezent okolicznościowy i jubileuszowy dla Pani i Pana domu. Ślubny prezent dla Pary Młodej. Doskonała inwestycja i lokata kapitału dla przyszłych pokoleń.

Historia:

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia