Zapalniczka kieszonkowa słynnej niemieckiej firmy Mylflam typ Zünder 1000 (Mylflam 100 Iskier) w srebrnej pr.800 ażurowej obudowie bogato zdobniczej na neobarok. Oryginalna, sprawna i klasyczna na kamienie.

Kształt zbliżony do prostokąta z lekko zaokrąglonymi ściankami tworzącymi opływowy charakter. W spodzie wkładu zaworek do nabijania paliwa i oryginalna śrubka do regulacji płomienia. Całość osadzona w gładkiej, ochronnej obudowie sygnowanej pracownią. W górnej części zapalniczki półautomatyczna kultowa ale Humphrey Bogart/James Bond dźwignia do zapalania płomienia.

Zapalniczka zdobiona piękną, ażurową srebrną, ruchomą obejma, fantastycznie stylizowaną florystycznym ornamentem i barokowymi wolutami. Po środku 2 kartusze przygotowane pod okolicznościową grawerkę lub elegancki monogram. Przedmiot wykonany na indywidualne zamówienie.

Wspaniały, czarujący męski gadżet eleganckiego mężczyzny, element wytwornej i ekskluzywnej biżuterii męskiej.

Historia:

Mylflam - Heinrich Maltner założył pracownię w Offenbach na początku XX wieku. Początkowo zajmowała się produkcją części metalowych takich jak: klamry pasków, metalowe guziki, akcesoriów do manicure, Zapalniczki Mylflam był produkowane od 1930 do 1976 roku. Nazwa "1000 Zünder" oznacza "1000 iskier"

Źródło: www.mylflam.de

Zapalniczka - za pierwszą zapalniczkę uznaje się Lampę Döbereinera, którą skonstruował Johann Wolfgang Döbereiner w roku 1823. Bazowała ona na zjawisku samorzutnego zapalaniu się wodoru w obecności gąbczastej platyny.

Często powtarzanym mitem jest jakoby zapalniczka została wymyślona przed zapałkami. Nie jest to jednak do końca prawdą. Pierwsze zapałki wymyślono w Chinach w VI wieku. Natomiast pierwsza europejska zapałka, która zapalała się w wyniku zanurzenia łebka w kwasie siarkowym, powstała w roku 1805. Prawdą jest natomiast, że zapałka, którą stosujemy dzisiaj, została wynaleziona później – w roku 1826 przez angielskiego aptekarza Johna Walkera (inne źródła podają rok 1827).

Źródło: Wikipedia

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia