Srebrna próby 800 cukiernica słynnej włoskiej pracowni Greggio Rino w Padwie. Smukła, wysoka o stylistyce empirowego pucharu, wizualnie lekka ale ważąca ponad 400 gram. Czara duża osadzona na wyniesionej ku górze podstawie. Po bokach dwa duże, empirowe ucha. Pokrywka zdejmowana, wysklepiona, środkiem wyniesiona ku górze, zwieńczona gałką o designie żołędzia. Ścianki naczynia gładkie, zdobione wzdłuż krawędzi delikatnym, klasycystycznym ornamentem pasowym. Nasada czary i wyniesienie gałki uchwytu zdobione puklami. Forma i ornamentyka naczynia nawiązuje do epoki cesarstwa. Reprezentacyjna i elegancka ozdoba stolika kawowego oraz saloniku wypoczynkowego / kawowego. Na cukier i słodkości. Ponadczasowa. Uroczy i wizytowy prezent dla eleganckiej Pani Domu. Piękna ozdoba każdego wnętrza z nutą tęsknoty za starymi wczesno powojennymi Włochami.

Historia:

Greggio Rino - od nastoletnich lat Greggio Rino odbywał praktyki w laboratorium srebra w Padwie. Mówi się, że to tam nauczył się sekretów tego starodawnego rzemiosła. Zrozumiał, że to nie tylko pasja, ale i jego przyszły zawód.

Po wojnie, z 21 lirami w kieszeni ze sprzedaży roweru, Greggio kupił pierwszy kilogram srebra.

Pracownia była założona w 1948 roku i zatrudniała tylko dwóch pracowników. Powierzchnia miała około 16 m2.

Obecnie pracownia Greggio Rino to ważny punkt odniesienia w światowym wytwarzaniu i handlu wyrobami ze srebra.

Źródło: www.greggio.it

Neo Empire – styl , który wywodzi się z pierwotnie z kierunku Empire: (styl cesarstwa) – odmiana późnego klasycyzmu powstała we Francji w latach 1800-1815, występująca w modzie, architekturze, malarstwie i sztuce użytkowej podczas panowania Napoleona w Europie, zwłaszcza na terenach obecnej Polski (Księstwo Warszawskie) i w Rosji). W Niemczech i Austrii empire współistniał ze stylem Biedermeier. Styl wzorował się na sztuce starożytnej Grecji, Rzymu i Egiptu. Twórcami stylu empire byli francuscy architekci Charles Percier oraz Pierre François Louis Fontaine zaprojektowali meble i wystrój wnętrz cesarza. Wydali oni również „Palaise maisons et autres edifices de Rome moderne” (1802, Paryż) oraz „Residences des souverains” (1833, Paryż), w których to zawarli założenia stylu. Przykładem zastosowania stylu empire są wnętrza pałacowe Luwru, Wersalu, Rueil-Malmaison i Fontainebleau, kościół La Madeleine oraz łuk triumfalny na Placu du Carrousel. Wielki powrót do tradycji antyku dał również Italii niezwykle korzystną pozycję ponieważ w tym właśnie kraju było największe skupisko zabytków architektury klasycznej oraz wykopaliska archeologiczne w Pompejach. W połowie wieku XX we Włoszech zapanował powtórnie styl empirowy w sztuce użytkowej potocznie zwany Neo Empir. Źródło: Wikipedia, Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 96