Srebrny próby 800 kosz na kwiaty ze szklano-kobaltowym oryginalnym wazonem ze słynnej niemieckiej pracowni z Hanau : Weinranck & Schmidt (Wilhelm Weinranck i Fritz Schmidt). Podstawa okrągła. Ścianki kosza długie, ażurowe, rozszerzające się ku górze. Design odwróconego „kapelusza cylindra”. Bogata cyzelka, metaloplastyka z klasycystycznymi i rokokowymi zdobieniami połączonymi renesansowymi girlandami kwiatów. Po jednej stronie aplikacje instrumentów (trąbki, skrzypce oraz maski, książki) w otoczeniu bujnej roślinności. Mogą symbolizować kulturę i naukę. Po drugiej stronie kosy, kapelusz, wazon z kwiatami, kłosy zbóż. Sielskie, wiejska stylistyka. Obie aplikacje połączone bujnymi kwiatowymi girlandami. Korpus zwieńczony festonami w kształcie wstążek ludwikowskich, całość ażurowa z prześwitującym szkłem kobaltowym. Zwieńczenie kosza stanowi efektowny, ażurowy pałąk / uchwyt zdobiony koszami obfitości i kwiatowymi girlandami.

Nietuzinkowa, unikalna ozdoba salonu, hallu, gabinetu. Niepowtarzalnie urokliwy kosz kwiatowy nadający czar i urok każdemu pomieszczeniu. Wyjątkowy i nieprzeciętnie wytworny prezent okolicznościowy dla pani Domu, ślubny i jubileuszowy. Pewna i trwała lokata kapitału.

Historia:

Weinranck & Schmidt – pracownia Twórców Wilhelm Weinranck i Fritz Schmidt z Hanau Niemcy. Firma założona w 1889 roku, przekazana w 1970 roku Wilhelmowi Geist. Słynąca z ręcznej produkcji srebra głównie zatrzasków do damskich torebek.

Źródło: http://www.925-1000.com/

Dekoracja ażurowa - sposób powstawania: na srebrnej blasze rysowany jest ornament, który następnie wycinany jest przy pomocy specjalnych narzędzi. Ważne, aby przy wycinaniu powstały prześwity. Jednym ze sposobów dekoracji ażurowej jest umieszczenie wyciętego fragmentu na gładkim tle co przypomina metalową koronkę. Najtrudniejszym elementem tej techniki jest obróbka krawędzi. Ornament należy otoczyć metalową taśmą. Tak przygotowaną formę można również umieścić na powierzchni danego przedmiotu, aby ażur odcinał się od tła.

Źródło: Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 83

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia

Rokoko w Niemczech - wyrazem nowego stylu życia była sztuka. Zamiast dostojności i pompatyczności pojawia się wyrafinowanie i lekkość, zarówno w dziedzinie architektury, malarstwa, jak i rzemiosła. Rokoko silnie oddziałało na rzemiosło artystyczne, a zwłaszcza na meble, elementy wyposażenia wnętrz i porcelanę. Rokoko to okres niezwykłej popularności porcelany, z której wyrabiano przedmioty codziennego użytku (np. guziki), zastawy stołowe oraz figurki. W XVII i na początku XVIII wieku porcelanę sprowadzano z Chin, co decydowało o jej wysokiej cenie. Próby wytworzenia porcelany na gruncie europejskim zostały uwieńczone sukcesem Johanna Friedricha Böttgera w 1709 roku i założeniem rok później manufaktury porcelany w Miśni. Jej produkty nazywane były porcelaną saską lub miśnieńską. Po Böttgerze fabryką kierował malarz Höroldt, a od 1731 roku Johann Joachim Kändler (1706-1775). Kändler wprowadził wiele zmian i doprowadził manufakturę do szczytu rozwoju. W krajach niemieckich architektura rokokowa rozwinęła się bujnie. W Saksonii zaraz na początku XVIII wieku, w latach 1711-1722, architekt Matthäus Daniel Pöppelmann (1662-1736) wzniósł pałac Zwinger (Drezno). Jest to założenie na planie zbliżonym do kwadratu, z dostawionymi do dwóch boków mniejszymi prostokątami zakończonymi półkoliście. Tak ukształtowany plac otaczają niskie galerie; jedynie od strony północnej w XIX wieku dostawiono nową budowlę. Galerie przeprute są dużymi oknami i bogato zdobione rzeźbiarsko. Styl ten przez długie lata nie był ceniony przez historyków, uważany za okres przejściowy między barokiem a klasycyzmem. Wyraźnie osłabła wtedy potrzeba stosowania wyszukanych technik i monumentalnych form. Kompozytorzy nie rezygnowali wprawdzie z innowacyjności – jest to okres bardzo wielu nowości, ale twórczość ich nie zajęła miejsca zbyt prestiżowego w tradycyjnej historii „muzyki poważnej”, gdyż miała popularniejszy, a czasem wręcz rozrywkowy charakter^[20]. W ostatnich dekadach te właśnie cechy stały się jej walorem i muzyka „rokokowa” stała się wielką atrakcją repertuarową.

Źródło : Wikipedia