Srebrna próby 950 Minerwa, oryginalna, około 120-letnia cukiernica z pokrywką ze słynnej francuskiej pracowni Victor Boivin umiejscowionej w Paryżu. Eklektyczna, głównie na bazie stylistyki rokokoka.

Owalna z oryginalnym wsadem ze szkła kobaltowego i srebrną pokrywką. Srebrny korpus ażurowy dekorowany półplastycznym ornamentem muszlowym, florystycznym i wolutami. Wsparta na czterech giętych nóżkach w formie liści.

Pokrywa lekko wyniesiona ku górze, bogato zdobiona półplastycznym ornamentem muszlowym i florystycznym. Zwieńczona eleganckim, odlewanym uchwytem. Po bokach dwa fantazyjne ucha w kształcie litery S zbudowane w wolut.

Na ściankach korpusu dwa eleganckie kartusze stwarzające możliwość wykonania okolicznościowej indywidualnie dedykowanej grawerki. Reprezentacyjna, luksusowa oraz ponadczasowa. Wspaniała mistrzowska praca Złotnika. Dbałość o każdy szczegół i detal cyzelki. Wyjątkowa i niezwykła, unikalna, użytkowa ozdoba każdego stołu, salonu, saloniku i gabinetu. Nie sposób nie zwrócić na nią uwagi. Jedyna i niepowtarzalna na prezent jubileuszowy, ślubny oraz na każda inną okoliczność. Pewna lokata kapitału dla rodziny i pokoleń. Niezwykła, luksusowa pamiątka.

Historia:

Victor Boivin – paryski złotnik, jubiler. Swój warsztat wykształcił u boku ojca, złotnika Julesa Boivina (działał w latach 1862 – 1881 w Paryżu). W 1881 roku odziedziczył warsztat po ojcu. W międzyczasie praktykował, jako złotnik i rzeźbiarz w pracowni swojego brata Rene. Jako ciekawostka Rene poślubił Jeanne Poiret – siostrę słynnego projektanta mody Paula Poireta. W 1897 roku Victor przeniósł pracownię do eleganckiego i historycznego hotelu Montmorency przy Rue de Montmorency w dzielnicy Marais – dzielnicy złotników. Nieruchomość niegdyś należała do wielkiego arystokratycznego rodu od początków panowania Ludwika XIV. Pracownia została przejęta przez Ravinet Enfert na początku XX wieku. Pracownia otrzymała kilka medali podczas Targów w Paryżu w roku 1867, 1889.

Źródło: www.proantic.com

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia