Srebrna próby 800 cukiernica ze słynnej włoskiej, aleksandryjskiej pracowni CESA 1882. Cukiernica ze zdejmowana fantazyjną pokrywką zwieńczoną delikatnym uchwytem. Wsparta na nóżce o okrągłej podstawie. Całość przypominająca wazę o eliptycznym kształcie. Prosta modernistyczna forma z jednocześnie fantazyjnie giętymi delikatnymi dwoma uchami nadającymi lekkość i delikatność cukiernicy oraz kształt stylizowany na cesarski empir. Mimo wizualnej lekkości ważąca ok. 207 g.

Delikatna i elegancka ozdoba stolika kawowego oraz saloniku wypoczynkowego. Wspaniała na elegancki i sympatyczny prezent, z odrobiną luksusu. Urocza pamiątka dla dzieci i rodziców solenizantów, urodziny, imieniny oraz ceremonie kościelne: chrzciny, Komunie Święte. Wytworna do każdego pomieszczenia !!! Piękny i wytworny, nieprzemijający prezent ślubny dla Pary Młodych.

Historia:

CESA 1882 -- W 1882 roku uliczny sprzedawca Luigi Cavezzale po nauce w paryskiej Art of Silversmith (Sztuka Złotnicza) do której przeniósł się mając zaledwie 20 lat otworzył w Aleksandrii swój własny warsztat złotniczy : Luigi Cavezzale Trotti.

W 1914 roku, w przededniu pierwszej wojny światowej , firma Luigi Cavezzale osiągnęła znaną już pozycję na rynku włoskim, z około 75 pracownikami i specjalizacją w produkcji srebrnych sztućców, srebrnych toaletek, biżuterii, srebrnych ram do obrazów i srebrnych ramek na przedmioty ze szkła. Na początku roku 1900 i tym razem w Aleksandrii utworzona została firma Barberis, Cesa, Pietrasanta & C. Firma ta w okresie do I wojny światowej staje się ponadnarodowym dostawcą i liderem przedmiotów ze srebra. To właśnie w tym okresie pojawiło sie poraz pierwszy nazwisko Cesa. Alessio Cesa (1875-1927) rozpoczyna swoją karierę jako przedstawiciel biżuterii i zegarków w imieniu firmy z Turynu W przededniu I wojny światowej, firmy Barberis, Cesa, Pietrasanta & C., produkując głównie sztućce srebrne, uzyskała znaną pozycje i markę własną. Po I wojnie światowej Alessio Cesa dziedziczy firmę Cavezzale przemianowując ją na Cesa 1882, Firma nabiera kształtu i staje się głownym dostawcą srebrnych sztućców na dużą skalę. W 1927 roku, po jego śmierci, Angelo Bona (1889/73) przejmuje prowadzeniem Cesa 1882.

W 1920 roku powstaje w przedsiębiortswo SIAP (Industrial Company srebrne zastawy, sztućce) specjalizujące się w sztućcach z różnych stopów srebra. Ścieżki rozwoju obu firm łączy srebro tak Aleksandryjczyka z Cesa 1882 jak i z SIAP. Obie firmy w latach 20-tych XX wieku zdobywają najwyższe pozycje na rynku krajowym. Kryzys z 1929 roku powala jednak na kolana potentata SIAP, który jest zmuszony do fuzji aby nie zniknąc z rynku.

W 1931 roku po skomplkowanych fuzjach SIAP powołana zostaje spółka akcyjna Ricci&C dzieląc się na część wykonawczą i rzemieśliczą i na część handlową. Na wskutek powojennego ożywienia przemysł srebrny się rozwija inwestując w coraz to nowe gałezie i przedmioty z tego kruszcu. Zarówno firma Cesa 1882 jak i Ricci osiągają roczne wzrosty sprzedaży do 300% stając się najbardziej znanymi markami włoskimi.

W latach 1950-1970 firmy Cesa 1882 i Ricci Argentieri pod przewodnictwem Riccardo Alfonso Cësa osiagają znaczne wzrosty a każda z nich zatrudnia po 200 pracowników. W tych latach, Alfonso Cesa, syn Alessio, wyróżnia się jako jeden z najbardziej znanych na świecie Mistrzów Złotników Włoskiego Srebra. Z kryzysem lat 70. XX wieku cały przemysł srebra zostaje dotknięty spadkami popytu. Prowadzi to do zmniejszenia zatrudnienia w firmach i rodzi potrzebę dywersyfikacji produkcji z wykorzystaniem metalicznego srebra (platery i stopy sebra). Obie firmy wydają duże środki na inwestycje reklamowe i marketingowe do komunikacji i budowania marek w segmencie luksusowych prezentów i upominków.

Grupa działa do dzisiaj, prawie od początku była dostawcą srebrnych sztućców i zastaw stołowych do rodzin królewskich, także do słynnej rodziny Savoy a obecnie również dostarcza sztućce do Pałacu Prezydenta Republiki Włoch.

Źródło: Wikipedia Źródło:http://www.luisaviaroma.com/index.aspx?#CatalogSrv.ashx|Season=actual&Gender=ecraft&ViewExcluded=false&FromSearch=false&DesignerId=92D

Modernizm − to ogólne określenie prądów w architekturze światowej rozwijających się w latach ok. 1918-1975, zakładających całkowite odejście nie tylko od stylów historycznych, ale również od wszelkiej stylizacji. Architektura modernistyczna opierała się w założeniu na nowej metodzie twórczej, wywodzącej formę, funkcję i konstrukcję budynku niemal wyłącznie z istniejących uwarunkowań materialnych .To również początek sztuki nowoczesnej okresu powojennego. Jest to czas ożywienia wszelkiej aktywności twórczej. W Europie nastąpił proces odbudowy po wojnach światowych, a Ameryka była na drodze do osiągnięcia potęgi światowej. Produkcja złotnicza nadal pozostała tradycyjna, ale również powstały i rozwinęły się nowe firmy kształcące nowych i wybitnych projektantów. Jednak po II wojnie światowej nadal ogromne wpływy pozostały w rękach burżuazji co sprawiło, że wyroby złotnicze naśladowały wzór klasycystyczny nieraz niemal stanowiły kopię pierwowzoru. Główny okres rozwoju modernizmu to lata międzywojenne, dojrzały okres to lata 50-60 te XX wieku. W Angli początki datuje się na lata 30-te XX wieku , swoje apogeum stylistyczne osiągnął w latach 50-tych XX wieku.

Źródło: Wikipedia.

Neo Empire – styl , który wywodzi się z pierwotnie z kierunku Empire: (styl cesarstwa) – odmiana późnego klasycyzmu powstała we Francji w latach 1800-1815, występująca w modzie, architekturze, malarstwie i sztuce użytkowej podczas panowania Napoleona w Europie, zwłaszcza na terenach obecnej Polski (Księstwo Warszawskie) i w Rosji). W Niemczech i Austrii empire współistniał ze stylem Biedermeier. Styl wzorował się na sztuce starożytnej Grecji, Rzymu i Egiptu. Twórcami stylu empire byli francuscy architekci Charles Percier oraz Pierre François Louis Fontaine zaprojektowali meble i wystrój wnętrz cesarza. Wydali oni również „Palaise maisons et autres edifices de Rome moderne” (1802, Paryż) oraz „Residences des souverains” (1833, Paryż), w których to zawarli założenia stylu. Przykładem zastosowania stylu empire są wnętrza pałacowe Luwru, Wersalu, Rueil-Malmaison i Fontainebleau, kościół La Madeleine oraz łuk triumfalny na Placu du Carrousel. Wielki powrót do tradycji antyku dał również Italii niezwykle korzystną pozycję ponieważ w tym właśnie kraju było największe skupisko zabytków architektury klasycznej oraz wykopaliska archeologiczne w Pompejach. W połowie wieku XX we Włoszech zapanował powtórnie styl empirowy w sztuce użytkowej potocznie zwany Neo Empir. Źródło: Wikipedia, Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 96