Srebrny pr. 833, luksusowy duży serwis kawowo – herbaciany, pięcioelementowy, wykonany z przepychem z wpływami wzornictwa półwyspu iberyjskiego, orientu i motywami europejskimi. W skład wchodzą: dzbanek do kawy, dzbanek do herbaty, cukiernica ze zdejmowaną przykrywką, mlecznik i taca. Design dzbanów stylizowany na dzikie gęsi w locie z jednoczesnym skojarzeniem kształtów orientalnych lampy Alladyna. Na przykładzie dzbanków: DZBAN NA HERBATĘ: postać lecącej dzikiej gęsi: żebrowana wylewka w kształcie wyciągniętej długiej szyi zakończona pięknie cyzelowaną i kształtowaną główką z otwartym dziobem i detalami oczu i piór. Wole i podgardle w otoczeniu stylizacji kołnierza z piór, czara bogato zdobiona ornamentyką symbolizującą skrzydła z piórami w ruchu ale również pojawiającymi się elementami florystycznymi charakterystycznymi dla europejskiego klasycyzmu, żebrowany uchwyt stylizowany na ogon gęsi ze wspaniałym długim zagiętym w górę piórem. Po bokach z dwóch stron czary pięknie zdobione i przygotowane pod okolicznościową grawerkę eleganckie kartusze. DZBAN NA KAWĘ: postać dzikiej gęsi stojącej o tej samej stylistyce co dzban herbaciany. Pokrywki dzbanów i cukiernicy zdobione motywami florystycznymi z efektownym chwytem zwieńczonym żołędziem dębu portugalskiego. Wszystkie elementy serwisu są wsparte na nodze wg tego samego designu o kolistej bogato zdobionej florystycznie podstawie. Wspaniała, okrągła, elegancka taca pochodzi z tego samego okresu tj, z tych samych lat wytworzenia w Lizbonie podobnie jak naczynia serwisu, wykonana prawdopodobnie przez inną pracownię jubilerską - lizbońską , mogła być elementem dodanym do serwisu w ramach serwisu lub zamówiona dodatkowo.

Niezwykły serwis wykonany pod indywidualne zamówienie - reprezentant modnej kultury iberyjskiej z nutką orientu i motywami europejskimi , wspaniały i luksusowy, niepowtarzalny komplet, który nie powtórzy się na innych salonach.

Historia:

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze). W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Styl i kultura iberyjska - mieszanka kolejnych stylów architektonicznych chrześcijańskiej Europy (romańskiego, gotyckiego i renesansowego) z różnorodnymi elementami charakterystycznymi dla architektury muzułmańskiej. Było to możliwe dzięki początkowej, względnej tolerancji kultury islamu na ziemiach podbitych przez chrześcijan. Innowiercy mogli pozostać wtedy na okupowanych ziemiach w swego rodzaju gettach noszących nazwę "aljamas". Takie dzielnice w przypadku społeczności muzułmańskiej nazywano "morerías" (w odniesieniu do mniejszości żydowskiej - juderías). Warto mieć na uwadze, że cywilizacja arabska stała w okresie średniowiecza na znacznie wyższym poziomie niż chrześcijańska. Dużą część ludności wyznającej islam (tzw. mudéjares) stanowili ludzie wykształceni, znający nauki ścisłe oraz humanistyczne. Nic więc dziwnego, że chętnie wykorzystywano ich umiejętności w wielu dziedzinach, przede wszystkim w architekturze i sztuce, która miała za zadanie uwznioślić triumf katolickich władców oraz ich religii na terytorium Półwyspu Iberyjskiego. Wielu architektów chrześcijańskich ceniło na tyle osiągnięcia muzułmanów w sztuce, że z czasem opanowali i zaczęli stosować techniki znajdujące się w kanonie sztuki mudéjar. Po roku 1502 chcąc uniknąć wygnania mudéjares musieli dobrowolnie lub pod przymusem przejść na katolicyzm.

Źródło: Hiszpania, Portal PL

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło: Wikipedia