Srebrna próby 800 szkatuła z agatem na kosztowności. Forma dużego kufra z pokrywą na zawiasie. Włoska z nieistniejącej już pracowni Ditta Torchiana & Loda z Mediolanu. Wnętrze w całości złocone. Wsparta na 4 przestrzennie ułożonych nóżkach dekorowanych aplikacjami muszli. Pokrywka ruchoma, na zawiasie, zamykana na zatrzask. Lekko, kaskadowo wyniesiona ku górze. Środek pokrywki zdobiony elegancką, dużą aplikacją z agatu kamienia półszlachetnego. Pokrywka i korpus dekorowane grawerowanym pięknym i niepowtarzalnym ornamentem florystycznym. Ściany korpusu zdobione kwiatową aplikacją srebrną. Duża, elegancka, o unikalnej formie szkatuła na kosztowności. Ozdoba toaletki, saloniku wypoczynkowego Niepowtarzalny i luksusowy prezent na każdą okazję, jubileusz, ślub, rodzinna pamiątka. Niepowtarzalny i luksusowy prezent okolicznościowy, jednocześnie zawsze praktyczny i użytkowy. Wspaniały podarunek dla Ukochanej.

Historia:

DITTA TORCHIANA & LODA - pracownia powstała w pierwszej połowie XX wieku. Usytuowana w centrum miasta przy C. Ascanio Sforza 75. Punca 47 MI została zarejestrowana w 1935, a wygasła między rokiem 1955 a rokiem 1970 (brak potwierdzonych danych). Punce używane we Włoszech w latach (1944 – 1970) miały kształt wieloboku i zawierały numer identyfikujący złotnika oraz nazwę prowincji, oznaczoną dwoma literami.

Źródło: www.silvercollection.it

Agat – kamień półszlachetny, [fr. agate < gr. achátēs], minerał, rzemiosło artystyczne, różnobarwnie wstęgowana odmiana chalcedonu; kamień ozdobny; występuje w skałach wylewnych, np. riolitach, w postaci skupień różnego kształtu; zwykle tworzy okrągłe lub owalne buły średnicy od kilku do kilkudziesięciu cm; powstaje w wyniku rekrystalizacji opalu, będącego produktem procesów hydrotermalnych, wypełniającego pustki skalne; wstęgi barwne agatu (zwykle szare, białe, brunatne lub czerwone) są równoległe do ścian tych pustek; agaty czarno-białe są nazywane onyksami, a brunatno-białe — sardonyksami. Od czasów starożytnych (np. Sumer, Egipt) wykorzystywany do wyrobu drobnych przedmiotów dekoracyjnych, także do zdobienia mebli; obecnie używany gł. w jubilerstwie. Uchodził za środek leczniczy i afrodyzjak, a także kamień chroniący m.in. przed niepogodą, ukąszeniem węży i złym spojrzeniem. Główne złoża w Brazylii, Urugwaju i USA; w Polsce występuje w znacznych ilościach na Dolnym Śląsku, także w rejonie Krzeszowic k. Krakowa.

Źródło: http://encyklopedia.pwn.pl/haslo/agat

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia