Srebrny próby 950 Minerwa, około 130-letni dzbanek do kawy / herbaty ze słynnej paryskiej pracowni Massat Freres. Niepowtarzalna forma o designie „ptaka wodnego”. Długa, smukła szyjka i wybrzuszony dołem, nieco przysadzisty brzusiec. Całość osadzona na 4 rokokowych nóżkach. Miejsca połączeń z korpusem zdobione aplikacjami liści. Cała powierzchnia czary elegancko giloszowana i fantazyjnie pokryta drobno usianymi kropkami, dającymi efekt smaku, wytworności i elegancji. Na brzuścu 2 gładkie kartusze w ornamencie florystycznym pod okolicznościową grawerkę lub zdobny monogram. Ucho duże, gięte, w kształcie litery S w dwoma przekładkami. Zdobiony aplikacjami imitującymi ptasie pióra. Wylewka ptasia, o długiej szyi, smukła, lekko gięta. Zakończona długim dziobkiem w formie ptasiej główki. Pokrywka na zawiasie, wyniesiona kaskadowo ku górze, zdobiona żłobkami. Uchwyt w postaci rozwiniętego kwiatu osadzonego na dużej liściastej rozecie. Unikalna mistrzowska praca Mistrza Złotnika. Znakomite walory plastyczne. Luksusowa, ponadczasowa i ciągle użytkowa ozdoba środka stołu. Małe arcydzieło XIX wiecznej sztuki złotniczej.

Historia:

Massat Freres - Pracownia Massat Freres została założona w 1885 roku przez braci Paul i Eugene. Punca zawiera nazwisko Massat i lirę. Pracownia mieściła się przy 15 Rue de Crussol w Paryżu niedaleko Place de la République.

Źródło: www.925-1000.com

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia