Terryna z wodnym / gorącym podtrzymaniem ciepła potrawy. „Biały Kruk” z pierwszej połowy XIX wieku. Plater z porcelaną. Polonica ze słynnej warszawskiej pracowni Gustawa Henningera. Dwuelementowa - na gorące dania mięsne.

Podstawę tworzy duży, owalny, porcelanowy półmisek. Dekorowany scenami i zdobieniami o tematyce antycznej. Na dnie wgłębienie w porcelanie na spływający sos. Całość okuta głęboką platerową misą. Z boku lejek z nakrętką / zaworem w idealnym stanie - służący do wlewania gorącej wody. Misa pełniąca rolę podgrzewacza / podtrzymania ciepła od spodu porcelany poprzez gorącą wodę. Na dłuższym boku misy dwa wygodne uchwyty służące do przenoszenia terryny. Całość osadzona na 4 przestrzennie ułożonych nóżkach, zdobionych aplikacjami roślinnymi. Pokrywa gładka, duża, w kształcie wysokiej, owalnej kopuły - idealnie spasowana z porcelanowym półmiskiem. Zwieńczona masywnym uchwytem zdobionym perełkami i aplikacjami liści akantu. Unikalna, niezwykle reprezentacyjna i ciągle użytkowa, wykwintna ozdoba środka stołu i każdego przyjęcia.

Nie sposób się oprzeć urokowi i elegancji tego przedmiotu. Wspaniała inwestycja, pamiątka dla pokoleń i rodziny. Niezwykle rzadki egzemplarz, w praktyce już nie spotykany, zachowany w doskonałym stanie.

Historia:

Gustaw Henninger – pracownia założona w 1830 roku w Warszawie przy ulicy Żelaznej. Wspólnikiem był Luckfield. Około roku 1857 zakład zatrudniał 150 pracowników. W roku 1860 został kupiony przez Agatona Bucha i Ludwika Maussa, a następnie przez Norblina. Produkcja była nastawiona na rynek Europy Wschodniej.

Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).