Srebrny próby 800 Ag serwetnik z niemieckiej pracowni Wilhelm Geist und Sohn / Hanau. Filigranowy. Zbudowany z prostokątnej podstawy wyniesionej na 2 skośnych stopkach. Na dłuższych bokach podstawy zdobne ścianki z metaloplastyki, tworzące wspaniałe półkoliste „parawany” dla trzymania eleganckich serwetek. Dekorowane koszem obfitości pełnym kwiatów. Elegancki, harmonijny i symetryczny. Wspaniała, praktyczna ozdoba środka stołu. Unikalny souvenir dla Domu oraz wizytowy dla wymagającej Pani Domu. Małe dzieło srebrnej sztuki jubilerskiej !!!

Historia:

Wilhelm Geist & Sohn - pracownia powstała w 1930 roku w Hanau. W 1992 roku kupiona przez Ludwiga Oswalda.

Źródło: www.dieschatzkisteimnetz.de

Srebro z Hanau:

Od połowy do końca XIX wieku w Europie i Stanach Zjednoczonych zaczęła panować moda na kopiowanie wzorów starych, antycznych przedmiotów. Takie przedmioty stały się najbardziej pożądane przez klientów, dlatego ponownie zaczęto łączyć ze sobą dawne, historyczne wzorce. Produkcja kopii była zgodna z prawem, ponieważ przedmioty były cechowane obowiązującymi puncami. Jednak środowisko złotnicze w Hanau zdecydowało się oznaczać swoje przedmioty ciekawymi, „fantazyjnymi puncami”. Mówi się, że było to zamierzone działanie. Np.: reprodukcja przedmiotu z oryginalnego francuskiego rokoko była cechowana dokładanie tak samo jak oryginał. To co praktykowano w Hanau byłoby całkowicie nielegalne we Francji lub Anglii czy nawet innym niemieckim mieście. Jednak Hanau słynęło z wolnego handlu. Ciekawostką jest, że nie zachowały się żadne księgi wyjaśniające panujący wówczas system cechowania przedmiotów, tak więc dzisiejsza identyfikacja jest bardzo trudna.

Hanau znalazło niszę na rynku złotniczym i idealnie ją wypełniło swoimi „antycznymi” wyrobami. Ojcem tego przemysłu był August Schleissner, a zaraz po nim Neresheimer (pracownia założona w 1890 roku jako spółka Augusta i Ludwika Neresheimera z Jeanem Schlingloffem).

Srebro z Hanau było popularne i eksportowano je na cały świat, głównie jednak do Afryki i Chin. Z czasem Mistrzowie z Hanau zaczęli przyjmować zlecenia od innych zagranicznych pracowni na znane kopie lub nawet własne przedmioty do ich zarobkowego powielania dokładając swoje własne autorskie punce do znakowań złotników z Hanau – stąd często podwójne znakowanie na przedmiotach z Hanau – własne punce oraz zagranicznych pracowni. Z biegiem lat Hanau zaczęło słynąć z wysokiej jakości i szerokiej listy przedmiotów i pracowni które tę ofertę systematycznie poszerzały, zyskując międzynarodowy rozgłos i rozpoznanie. I tak miasto przebyło drogę od kopiowania do sławy i własnego wizerunku „Zagłębia Srebrnego Hanau”.

Źródło: silvercollection.it oraz inne notatki ze stron o „Srebrnym Hanau”

Dekoracja ażurowa - sposób powstawania: na srebrnej blasze rysowany jest ornament, który następnie wycinany jest przy pomocy specjalnych narzędzi. Ważne, aby przy wycinaniu powstały prześwity. Jednym ze sposobów dekoracji ażurowej jest umieszczenie wyciętego fragmentu na gładkim tle co przypomina metalową koronkę. Najtrudniejszym elementem tej techniki jest obróbka krawędzi. Ornament należy otoczyć metalową taśmą. Tak przygotowaną formę można również umieścić na powierzchni danego przedmiotu, aby ażur odcinał się od tła.

Źródło: Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 83

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia