Srebrny próby 800 Ag serwis śniadaniowy, kawowy, deserowy z kością słoniową spod ręki słynnego Mistrza Jubilera Luigi Cavezzale Trotti założyciela Alessandryjskiej pracowni przedmiotów ze srebra przekształconej po Pierwszej Wojnie Światowej na równie słynną CESA 1882. Wyjątkowej urody i designu 5-elementowy komplet włącznie z tacą: dzbanek na kawę, dzbanek na herbatę / wodę, mlecznik, cukiernica i taca. Podstawy okrągłe, lekko wyniesione ku górze, zdobione pasowym, żłobkowanym ornamentem, tworzą efektowne pukle. Dzbanek na wodę / kawę wysoki, smukły, lekko przysadzisty, dołem o formie gruszki. Wylewka szeroka. Dzbanek na herbatę niski, nieco przysadzisty w formie kuli. Wylewka długa z otwartym dzióbkiem. Mlecznik o designie kuli z szeroką wylewką. Ucha dzbanków i mlecznika z kości słoniowej, esowate, zakute w srebrne, zdobne obejmy. Połączone z czarą bogatymi, odlewanymi aplikacjami. W górnej części uszu ergonomiczny na palel podtrzymywacz dzbanków miękko strugany w kości słoniowej.

Cukiernica również o designie kuli z dwoma uchami w kształcie litery C. Pokrywki gładkie, lekko wysklepione, zwieńczone uchwytami z kości słoniowej w formie kopuły. W cukiernicy zdejmowana, w dzbankach na zawiasach.

Czary zdobione bogatą barokową, pasową dekoracją z muszlami. Wylewki z aplikacjami dużego liścia akantu. Taca owalna, gładka, o wyniesionym brzegu i rzeźbionym otoku. Na dłuższych bokach dwa rzeźbione sznurowe uchwyty. Na brzegu 4 barokowe aplikacje z pięknymi i bogatymi muszlami. Reprezentacyjny, luksusowy, wykwintny i unikalny serwis środka stołu. Śniadaniowo-deserowy na wytworne spotkania oraz do ozdoby salonu i uroczystości. Arcydzieło sztuki jubilerskiej XIX wieku spod ręki wspaniałego Mistrza Złotnika. Ponadczasowy i ciągle użytkowy. Jedyna i pewna inwestycja / lokata na lata dla rodziny i pokoleń.

Adnotacja prawna: Serwis prezentowany na niniejszej stronie może być przedmiotem legalnego handlu na podstawie art. 8 ust. 3 Rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi w związku z art. 62 ust. 3 Rozporządzenia KOMISJI (WE) Nr 865/2006 z dnia 4 maja 2006 r. ustanawiającego przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi, jako zawierający “okaz przetworzony pozyskany ponad 50 lat wcześniej”, czyli przed rokiem 1947. Fakt powstania przedmiotu przed rokiem 1947 jest potwierdzony opinią Historyka Sztuki Biegłego Rzeczoznawcy – cyt.: „… Na jednym z naczyń znajduje się punca znajdująca się w prostokącie oraz sześciokącie 1AL. Stylistyka oraz użyte dekoracyjne formy wskazują na szkołę aleksandryjską nawiązującą do form klasycznych z drugiej połowy XIX stulecia. …”.

Opinia dostępna w Galerii R&R – w przypadku sprzedaży dołączana do certyfikatu pochodzenia.

Historia:

CESA 1882 -- W 1882 roku uliczny sprzedawca Luigi Cavezzale po nauce w paryskiej Art of Silversmith (Sztuka Złotnicza) do której przeniósł się mając zaledwie 20 lat otworzył w Aleksandrii swój własny warsztat złotniczy : Luigi Cavezzale Trotti. W 1914 roku, w przededniu pierwszej wojny światowej , firma Luigi Cavezzale osiągnęła znaną już pozycję na rynku włoskim, z około 75 pracownikami i specjalizacją w produkcji srebrnych sztućców, srebrnych toaletek, biżuterii, srebrnych ram do obrazów i srebrnych ramek na przedmioty ze szkła.

Na początku roku 1900 i tym razem w Aleksandrii utworzona została firma Barberis, Cesa, Pietrasanta & C. Firma ta w okresie do I wojny światowej staje się ponadnarodowym dostawcą i liderem przedmiotów ze srebra. To właśnie w tym okresie pojawiło sie poraz pierwszy nazwisko Cesa. Alessio Cesa (1875-1927) rozpoczyna swoją karierę jako przedstawiciel biżuterii i zegarków w imieniu firmy z Turynu W przededniu I wojny światowej, firmy Barberis, Cesa, Pietrasanta & C., produkując głównie sztućce srebrne, uzyskała znaną pozycje i markę własną. Po I wojnie światowej Alessio Cesa dziedziczy firmę Cavezzale przemianowując ją na Cesa 1882, Firma nabiera kształtu i staje się głownym dostawcą srebrnych sztućców na dużą skalę. W 1927 roku, po jego śmierci, Angelo Bona (1889/73) przejmuje prowadzeniem Cesa 1882.

W 1920 roku powstaje w przedsiębiortswo SIAP (Industrial Company srebrne zastawy, sztućce) specjalizujące się w sztućcach z różnych stopów srebra. Ścieżki rozwoju obu firm łączy srebro tak Aleksandryjczyka z Cesa 1882 jak i z SIAP. Obie firmy w latach 20-tych XX wieku zdobywają najwyższe pozycje na rynku krajowym. Kryzys z 1929 roku powala jednak na kolana potentata SIAP, który jest zmuszony do fuzji aby nie zniknąc z rynku.

1931 roku po skomplkowanych fuzjach SIAP powołana zostaje spółka akcyjna Ricci&C dzieląc się na część wykonawczą i rzemieśliczą i na część handlową. Na wskutek powojennego ożywienia przemysł srebrny się rozwija inwestując w coraz to nowe gałezie i przedmioty z tego kruszcu. Zarówno firma Cesa 1882 jak i Ricci osiągają roczne wzrosty sprzedaży do 300% stając się najbardziej znanymi markami włoskimi.

W latach 1950-1970 firmy Cesa 1882 i Ricci Argentieri pod przewodnictwem Riccardo Alfonso Cësa osiagają znaczne wzrosty a każda z nich zatrudnia po 200 pracowników. W tych latach, Alfonso Cesa, syn Alessio, wyróżnia się jako jeden z najbardziej znanych na świecie Mistrzów Złotników Włoskiego Srebra. Z kryzysem lat 70. XX wieku cały przemysł srebra zostaje dotknięty spadkami popytu. Prowadzi to do zmniejszenia zatrudnienia w firmach i rodzi potrzebę dywersyfikacji produkcji z wykorzystaniem metalicznego srebra (platery i stopy sebra). Obie firmy wydają duże środki na inwestycje reklamowe i marketingowe do komunikacji i budowania marek w segmencie luksusowych prezentów i upominków.

Grupa działa do dzisiaj, prawie od początku była dostawcą srebrnych sztućców i zastaw stołowych do rodzin królewskich, także do słynnej rodziny Savoy a obecnie również dostarcza sztućce do Pałacu Prezydenta Republiki Włoch.

Źródło: Wikipedia

Kość słoniowa – pierwotnie kością słoniową nazywano wyłącznie ciosy, czyli siekacze słoni - w tym mamutów, obecnie termin ten bywa czasami odnoszony również do kłów zwierząt zagrożonych wyginięciem jak morsa i hipopotama.

Od wielu lat zgodnie z konwencją CITES handel oraz przewożenie przez granicę kości słoniowej pochodzącej od zwierząt zagrożonych wyginięciem (zwłaszcza słoni oraz nosorożców) jest zabroniony.

Właściwości

• Skład chemiczny: fosforan wapnia (hydroksyapatyt)
• Układ krystalograficzny:
• Twardość: 2-3
• Gęstość: 1,7-2,0
• Rysa: biała
• Barwa: biała, lekko żółta
• Przełam: włóknisty
• Stopień przezroczystości: przeświecający do nieprzezroczystego
• Współczynnik załamania światła: 1,54
• Widmo absorpcyjne: nie interpretuje się
• Luminescencja: niebieska w różnych odcieniach i różnej intensywności

Spotykana jest w odmianie miękkiej (o mlecznej barwie i nieprzejrzystej) i twardej (mało przejrzystej, początkowo żółtawej, czerwonawej lub zielonkawej, żółknącej pod wpływem powietrza).

Historia - od starożytności używana do wytwarzania ozdób i drobnych przedmiotów użytkowych. Stosowanie jej zmalało w okresie renesansu, by powrócić w XVII i XVIII wieku. Wtedy to, obok dotychczasowych zastosowań, zaczęto używać kości słoniowej do inkrustacji i jako podłoże pod malowane miniatury. Od końca XIX wieku stosowano sztuczną kość słoniową - phytelephas - do wyrobu galanterii. W XIX w. i w pierwszych dekadach XX w. dobrze zachowane ciosy mamutów (zwane błędnie kłami) z Syberii pozyskiwano na dużą skalę jako odmianę kości słoniowej. Na przełomie XIX/XX w. w Rosji skupiono przeszło 30 ton kości słoniowej z mamuta. Różniła się ona od kości słoniowej ze współczesnych słoni bardziej białą barwą, z lekkim odcieniem niebieskim.

Miejsca występowania

• Afryka: Kenia, Sudan itp.
• Azja: Mjanma, Tajlandia, Sumatra, Indie.
• Azja: północna Syberia (kość mamucia)

Zastosowanie

• używana w sztuce
• cenny i poszukiwany surowiec jubilerski
• do wyrobu drobnych przedmiotów artystycznych, biżuterii, drobnych rzeźb

• jako zewnętrzna powłoka klawiszy fortepianowych.

Źródło: Wikipedia

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Srebro a zdrowie ! - zdrowotne działanie srebra na organizm ludzki doskonale obrazuje stary angielski zwyczaj obdarowywania nowo narodzonych dzieci srebrną łyżeczką. Korzenie tej tradycji sięgają XIV wieku kiedy to podczas epidemii dżumy odkryto, że liczba zgonów wśród ludzi zamożnych jest znacznie niższa niż wśród ubogich. Okazało się, że używanie srebrnej zastawy stołowej powoduje przenikanie do organizmu cząsteczek srebra niszczących ewentualne zarazki dżumy, chroniąc tym samym przed zakażeniem. Srebrne łyżeczki stały się zatem antidotum na epidemię – rodzice, których tylko było na to stać, kupowali je swoim dzieciom jako swego rodzaju antybiotyk. Dziś epidemia dżumy nam nie grozi, ale pamięć tamtych wydarzeń przetrwała w tradycji kupowania srebrnych łyżeczek jako prezentu na chrzest i w angielskim powiedzeniu „born with a silver spoon in your mouth” / “urodzony ze srebrną łyżeczką w ustach”, ale nie tylko. Całe zastawy i sprzęty środka stołu miały i mają lecznicze i odkażające znaczenie dla jedzenia i zdrowia ich użytkowników. Słynna angielska czarna herbata “5 o’clock” podawana obowiązkowo w srebrnych dzbankach / czajniczkach / bulierach zawsze inaczej smakowała i smakuje do dzisiaj, aniżeli w zwykłym metalu, warto się o tym przekonać.

W XIX wieku rozpowszechniła się metoda zakraplania oczu noworodków roztworem azotanu srebra, co zapobiegało zapaleniu spojówek i rozwojowi trwałej ślepoty u dzieci. O skuteczności tej metody świadczy fakt, że wkrótce po jej pierwszym zastosowaniu została ona wprowadzona, jako obowiązek ustawowy.

Źródło: wypisy z różnych stron internetowych oraz przekazów pisemnych książkowych o srebrze

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia