Srebrna próby 835 Ag popielniczka ze słynnej niemieckiej pracowni złotniczej Christoph Bach. Kształt okrągły. Zwieńczona ażurowym kołnierzem zdobionym kwiatami róży i liści. Lustro gładkie, lekko wgłębione, lśniące. Na kołnierzu cztery gładkie, profilowane uchwyty do odkładania papierosów. Urocza „damska” popielniczka. Zdobna i elegancka o designie róży. Ponadczasowa, ekskluzywna i unikatowa pamiątka historii.

Historia:

Christoph Bach - rozpoczął działalność w 1920 w Ellmendingen, niedaleko Phorzheim (miasta słynącego z produkcji biżuterii). Wielokrotnie wzorcem i stylizacją dla Twórcy była słynna na całe Niemcy łyżeczka o designie „Róży z Hildeshimer” na granicy klasycyzmu i niemieckiej secesji. Mała pracownia szybko przekształciła się w dużą, rodzinną firmę.

Po śmierci założyciela firma została przejęta przez bratanka i żonę Ilse Werner Heinkel, którzy rozsławili ją na skalę międzynarodową.

W 1986 roku do firmy dołączył Achim Heinkel i przekształcił ją z producenta sztućców na mistrzowski zakład złotniczy oraz renowacyjny.

Źródło: www.heinkel-silberschmiede.de

Popielniczka – naczynie służące do doraźnego gromadzenia popiołu z wyrobów tytoniowych oraz ich niedopałków i niedopałków zapałek. Większość popielniczek jest zaprojektowana w taki sposób, aby można było o nie opierać tlące się papierosy, cygaretki czy cygara. Spotyka się popielniczki zrobione ze szkła, metalu, kamienia, porcelany, plastiku i praktycznie każdego innego niepalnego materiału. Czasami są to przedmioty ozdobne, eleganckie, pamiątkowe, a czasami nawet będące dziełami sztuki. Spotykany jest również szereg popielniczek zamykanych, o różnorodnych mechanizmach zarówno gaszenia, jak i ukrywania zawartości. Wcześniej popielniczki, jako przedmiot towarzyszący człowiekowi niemal we wszystkich pomieszczeniach, były bardzo często ozdabiane najrozmaitszymi reklamami z niemal każdej dziedziny, jak również same przybierały bardzo różne kształty nawiązujące do reklamowanych wyrobów. Przykładem może być polska popielniczka z lat 60. XX w. – reklama ówczesnej firmy Stomil, w postaci szklanego spodka otoczonego miniaturową, grubą oponą. Często na papierośnicach pisano dedykacje i monogramy personalne.

Źródło: Wikipedia

Dekoracja ażurowa - sposób powstawania: na srebrnej blasze rysowany jest ornament, który następnie wycinany jest przy pomocy specjalnych narzędzi. Ważne, aby przy wycinaniu powstały prześwity. Jednym ze sposobów dekoracji ażurowej jest umieszczenie wyciętego fragmentu na gładkim tle co przypomina metalową koronkę. Najtrudniejszym elementem tej techniki jest obróbka krawędzi. Ornament należy otoczyć metalową taśmą. Tak przygotowaną formę można również umieścić na powierzchni danego przedmiotu, aby ażur odcinał się od tła.

Źródło: Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 83

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia