Kategorie E-Sklepu

Kpl. Wolfers Freres sztućców serwingowych, 2-elementowy, srebrny, Belgia – eklektyczne

We have 21 external images

Kpl. Wolfers Freres sztućców serwingowych, 2-elementowy, srebrny, Belgia – eklektyczne

Kpl. Wolfers Freres sztućców serwingowych, 2-elementowy, srebrny, Belgia – eklektyczne

Srebrny pr.800 Ag kpl. sztućców serwingowych środka stołu. 2-elementowy: łopata/widelec. Belgijski z pracowni Braci Wolfers. Wspaniała stylistyka i zdobnictwo. Luksusowy, wytworny prezent dla Pary Młodej i do Domu. Elegancka i  praktyczna ozdoba przyjęcia.

3-00581

3 280 zł



Zapoznałem się z Regulaminem Sklepu oraz Polityką Prywatności i w pełni akceptuję wszystkie ich postanowienia.

Do koszyka

KARTA PRZEDMIOTU

Nazwa przedmiotuKpl. Wolfers Freres sztućców serwingowych, 2-elementowy, srebrny, Belgia – eklektyczne
Numer katalogowy3-00581
KategorieSrebra Antyczne; Sztućce; Dla Niej; Na Ślub; Na Jubileusz; Upominki
Ocena użytkowaSztuka użytkowa – do natychmiastowego użytkowania zgodnie z przeznaczeniem.
Krótka charakterystykaSrebrny pr.800 Ag kpl. sztućców serwingowych środka stołu. 2-elementowy: łopata/widelec. Belgijski z pracowni Braci Wolfers. Wspaniała stylistyka i zdobnictwo. Luksusowy, wytworny prezent dla Pary Młodej i do Domu. Elegancka i  praktyczna ozdoba przyjęcia.
Cena (waluta do wyboru)
Pracownia / TwórcaWolfers Freres
Kraj wytworzeniaBelgia
Bruksela
Okres w sztuceEklektyzm
Eklektyzm z silnymi wpływami rokokowymi, klasycystycznymi i barokowymi.
Data wytworzenia1892
Eklektyzm z silnymi wpływami rokokowymi, klasycystycznymi i barokowymi.
Okres / WiekXX wiek
Pierwsza połowa XX wieku
MateriałSrebro, punca próba 800 Ag. Punca 3 gwiazdek w trójkącie.
Technika kreacjiSrebro sztancowane, ręcznie żłobkowane, gięcie, cyzelowane, napawanie, ażurowane, grawerowane, puncowane, polerowane.
Stan zachowaniaBardzo dobry. Srebro zostało oczyszczone z patyny.
Wysokość1 cm (łopatka)
1 cm (widelec)
Szerokość32 cm (łopatka)
25 cm (widelec)
Głębokość6 cm (łopatka)
7 cm (widelec)
Waga139 g (łopatka)
125 g (widelec)
264 g (komplet)
LokalizacjaSalon Ekspozycyjny - Galeria Srebra i Światła R&R Łódź, ul. Nawrot 4/II
MiejsceSG: 18

OPIS PRZEDMIOTU

Srebrny próby 800 Ag komplet sztućców serwingowych środka stołu, 2-elementowy: łopata i widelec do serwowania terryn, pasztetów z ryb, warzyw lub mięsa. Słyynna belgijska pracownia Wolfers Freres z Brukseli. Rękojeści sztućców długie, smukłe o lancetowatym kształcie. Krawędź żłobkowana, dekorowana roślinnym ornamentem. Czerpak łopatki ażurowy, płaski, o nieregularnym kształcie z charakterystycznym ostrzem umożliwiającym podawanie bądź otwieranie, nacinanie. Rękojeść widelca zakończona czterozębnym czerpakiem, dekorowanym eleganckim, ażurowym ornamentem. Luksusowy zestaw stołowy środka stołu. Znakomicie prezentujący się na stole i w salonie nadając im wytworny charakter. Wyjątkowa i praktyczna pamiątka. Wspaniały prezent jubileuszowy, ślubny i na każdą inną okoliczność. Pewna i wyjątkowa inwestycja dla rodziny i pokoleń.

Historia:

Wolfers Freres (Bracie Wolfers) - rodzina Wolfers od kilku pokoleń słynęła ze złotnictwa. Stworzyli najbardziej znaną markę w Belgii. W pierwszej połowie XIX wieku 3 braci, Niemców: Edouard, Guillaume i Louis założyli dwie pracownie w Brukseli. W 1852 Luis (1820-1892) zarejestrował swoją puncę: litera W nad głową dzika. Jego zakład mieścił się przy 23 Rue des Longs Chariots.Louis miał 3 synów (Philippe, Max i Robert), których wysłał do Francji, Niemiec i Holandii i Austrii by zbadać tamtejsze środowisko złotnicze. W rezultacie, pracownia Wolfers nawiązała kontakty i współpracę ze znanymi europejskimi złotnikami. To tłumaczy, czemu często na ich wyrobach pojawiały się np.: niemieckie punce. Partnerem Luisa został jego najstarszy syn – Philippe, a młodsi Max i Robert również zajmowali się rodzinnym biznesem. Pracownia zmieniła nazwę na Louis Wolfers Pere et Fils. Po śmierci Louisa w 1892 stała się Wolfers Freres. Zmieniono puncę na trójkąt z trzema gwiazdkami (obowiązywała do 1942). W 1907 zatrudniała 150 osób ! Philippe był dyrektorem artystycznym. Zaprojektował salon wystawienniczy w Brukseli. Otworzył swój własny sklep w La Hupe z dziełami belgijskich artystów. Zaprojektował również swoją własną kolekcję srebrnej zastawy stołowej, biżuterii i rzeźb w stylu Art Noveau. Zasłynął w 1925 na wystawie „Exposition Internationale des Arts Decoratifs et Industriels Modernes”, która była początkiem okresu Art Deco. Na wystawie przedstawił kolekcję o geometrycznych motywach głównie w formie trójkątów. Pracownia została przejęta w 1952 roku przez Maison Anthony, z którą Wolters Freres współpracowało od 1897 roku.

Źródło: www.modernsilver.com

Srebro a zdrowie ! - zdrowotne działanie srebra na organizm ludzki doskonale obrazuje stary angielski zwyczaj obdarowywania nowo narodzonych dzieci srebrną łyżeczką. Korzenie tej tradycji sięgają XIV wieku kiedy to podczas epidemii dżumy odkryto, że liczba zgonów wśród ludzi zamożnych jest znacznie niższa niż wśród ubogich. Okazało się, że używanie srebrnej zastawy stołowej powoduje przenikanie do organizmu cząsteczek srebra niszczących ewentualne zarazki dżumy, chroniąc tym samym przed zakażeniem. Srebrne łyżeczki stały się zatem antidotum na epidemię – rodzice, których tylko było na to stać, kupowali je swoim dzieciom jako swego rodzaju antybiotyk. Dziś epidemia dżumy nam nie grozi, ale pamięć tamtych wydarzeń przetrwała w tradycji kupowania srebrnych łyżeczek jako prezentu na chrzest i w angielskim powiedzeniu „born with a silver spoon in your mouth” / “urodzony ze srebrną łyżeczką w ustach”, ale nie tylko. Całe zastawy i sprzęty środka stołu miały i mają lecznicze i odkażające znaczenie dla jedzenia i zdrowia ich użytkowników. Słynna angielska czarna herbata “5 o’clock” podawana obowiązkowo w srebrnych dzbankach / czajniczkach / bulierach zawsze inaczej smakowała i smakuje do dzisiaj, aniżeli w zwykłym metalu, warto się o tym przekonać.

W XIX wieku rozpowszechniła się metoda zakraplania oczu noworodków roztworem azotanu srebra, co zapobiegało zapaleniu spojówek i rozwojowi trwałej ślepoty u dzieci. O skuteczności tej metody świadczy fakt, że wkrótce po jej pierwszym zastosowaniu została ona wprowadzona, jako obowiązek ustawowy.

Źródło: wypisy z różnych stron internetowych oraz przekazów pisemnych książkowych o srebrze

Dekoracja ażurowa - sposób powstawania: na srebrnej blasze rysowany jest ornament, który następnie wycinany jest przy pomocy specjalnych narzędzi. Ważne, aby przy wycinaniu powstały prześwity. Jednym ze sposobów dekoracji ażurowej jest umieszczenie wyciętego fragmentu na gładkim tle co przypomina metalową koronkę. Najtrudniejszym elementem tej techniki jest obróbka krawędzi. Ornament należy otoczyć metalową taśmą. Tak przygotowaną formę można również umieścić na powierzchni danego przedmiotu, aby ażur odcinał się od tła.

Źródło: Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 83

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia