Srebrna pr.800 Ag patera ze szklanym talerzem wspaniale zdobionym. Stary Wiedeń, cechowana sygnaturą Twórcy AR. Około 150-letnia. Reprezentacyjna, wysoka.

Podstawa o ciekawej zgeometryzowanej formie, połączenia koła z dwoma prostokątami. Całość kaskadowo wyniesiona ku górze. Dekorowana repusowanym ornamentem liści akantu i płatków kwiatów. Na prostokątnych częściach podstawy postumenty z figurami siedzących na liściu akantu dzieci / puttis. Jedno z łukiem gotowym do strzelania w ręku, drugie z uniesionymi rękami. Trzon patery długi, w formie odwróconej gruszki. Łatwy i wygodny chwyt do trzymania i przenoszenia. Patera zwieńczona dużym okrągłym szklanym talerzem, dekorowanym wspaniałym, trawionym i szlifowanym ornamentem roślinnym (mocowany na śrubunek). Brzeg o nieregularnej linii. Całość wsparta na 4 wysokich nóżkach w formie zwierzęcych łap, dekorowanych maszkaronami w ornamencie roślinnym. Wyjątkowe arcydzieło sztuki wystawienniczej i użytkowej jednocześnie, elegancka, luksusowa wiedeńska patera. Mistrzowska ręczna praca Złotnika, wykonana prawdopodobnie pod indywidualne zamówienie. Reprezentacyjna, wytworna ozdoba salonu i środka stołu. Na owoce bądź słodkości. Ponadczasowy i ciągle użytkowy, luksusowy i wytworny prezent dla Domu na każdą okoliczność.

Historia:

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia