Srebrna pr. 750/800 Ag (próba chemiczna R&R) patera z kryształowym talerzem. Około 150-letnia, Stary Hamburg.

Wysoka. Osadzona na kolistej podstawie, puklowanej i pionowo żebrowanej. Pukle naprzemiennie gładkie i dekorowane scenkami rodzajowymi. Podstawa kaskadowo wyniesiona ku górze. Trzon gładki puklowany w formie odwróconej gruszki, łatwy do chwytania i przenoszenia patery. Na trzonie okrągły, kryształowy talerz (mocowanie na srebrny śrubunek). W lustrzanym dnie, duża, szlifowana, promienista rozeta. Krawędź nieregularna. Ścianki zdobne, wysokie. Całość wsparta na 4 stabilnych, spłaszczonych, kulowych nóżkach. Nóżki przestrzennie ułożone i zdobnie dekorowane. Wspaniała, mistrzowska ręczna praca. Unikalny prezent dla Pani Domu ale i na każdą elegancką okazję. Nadaje wnętrzom styl i elegancję.

Wytwornie zdobi środek stołu. Ponadczasowa reprezentacyjna patera, pewny kapitał dla pokoleń.

Historia:

Punca z 3 wieżami Miasta Hamburg - W roku 1688 w Hamburgu stowarzyszenia / cecha złotnicze zaczęły stosować puncę z literą, łukiem umieszczoną pod trzema wieżami. Pomagało to w identyfikacji mistrza złotnika lub tzw. altermanna. Stosowano cztery mistrzowskie oznaczenia, natomiast litery były używane po kolei. Oznaczenia nadawano dożywotnio. System literowy trwał do końca XVIII wieku.

W 1820 dodano nowy znak probierczy zwany znakiem koncesji. Znak miał kształt rombu i zawierał numer. Koncesjonariusze nie należeli do stowarzyszeń złotniczych, ale mieli prawo do prowadzenia swojej niezależnej działalności na terenie Hamburga z kilkoma ograniczeniami prawnymi:

- ich wyroby były cechowane jedynie puncą z numerem w kartuszu o kształcie rombu

- nie mogli zatrudniać więcej niż 3 pracowników

- przedmioty mogły być sprzedawane tylko mistrzom należącym stowarzyszeń / cech złotniczych w Hamburgu

Tak oznaczone wyroby trafiały na rynek zarówno z puncą miasta Hamburg oraz puncą złotnika. Stowarzyszenia / cecha złotnicze zostały rozwiązane w 1865 roku, przejściowy okres znakowania istniał do momentu kiedy Niemcy zmienili system państwowy w połowie 1885.

Źródło: http://www.925-1000.com/Fger_hamburg_01.html

Biedermeier - styl w sztuce, literaturze, muzyce i architekturze wnętrz rozwinięty w Europie Środkowej, głównie w Niemczech i Austrii oraz w krajach z tego kręgu kultury, w okresie pomiędzy 1815 (Kongres wiedeński) a 1848 (Wiosna Ludów). Styl ten jest odpowiednikiem stylu regencji w Anglii, stylu federalnego w Stanach Zjednoczonych oraz stylu Empire (styl cesarstwa) we Francji. Głównym założeniem stylu było stwierdzenie, że jest to sztuka mieszczan dla mieszczan. Styl ten nigdy nie był dokładnie zdefiniowany, nie było żadnych manifestów programowych itp., dlatego zaliczenia dzieł sztuki do biedermeier w niektórych przypadkach jest problematyczne. Najbardziej wyraziście i powszechnie przejawiał się we wzornictwie wyposażenia wnętrz, sprzętów domowych, w tym w meblach. W tym przypadku nacisk położony był na użyteczność i wygodę projektowanych przedmiotów. Preferowano jasne, pogodne barwy, zarówno w doborze gatunków drewna jak i ozdób. Zdobnictwo było umiarkowane, podporządkowane użytkowości sprzętu. Często wykonywano stoły o zaokrąglonych kształtach i opierające się na jednej nodze. Charakter wnętrz mieszkalnych w typie biedermeier cechowała intymność i zaciszność, częste użycie jasnych, zdobionych rysunkiem kwiatów lub pasami tapet. Na malowidłach typowa była duża dokładność i wierność realizmowi, motywy przyrodnicze i wnętrz domowych. W stylu biedermeier tworzyli tacy malarze jak: Georg Friedrich Kersting, Carl Spitzweg, Rudolf Wasmann i Ernst Resch. Nazwa stylu pochodzi od nazwiska literackiego bohatera tomu wierszy pt. Biedermaiers Liederlust, którego autorem był Ludwig Eichrodt. Biedermeier był tam przedstawiony jako skarykaturowana wersja filistra niemieckiego (człowieka bez wyższych aspiracji, ograniczonego, o ciasnych poglądach). Źródło : Wikipedia

Srebro a zdrowie ! - zdrowotne działanie srebra na organizm ludzki doskonale obrazuje stary angielski zwyczaj obdarowywania nowo narodzonych dzieci srebrną łyżeczką. Korzenie tej tradycji sięgają XIV wieku kiedy to podczas epidemii dżumy odkryto, że liczba zgonów wśród ludzi zamożnych jest znacznie niższa niż wśród ubogich. Okazało się, że używanie srebrnej zastawy stołowej powoduje przenikanie do organizmu cząsteczek srebra niszczących ewentualne zarazki dżumy, chroniąc tym samym przed zakażeniem. Srebrne łyżeczki stały się zatem antidotum na epidemię – rodzice, których tylko było na to stać, kupowali je swoim dzieciom jako swego rodzaju antybiotyk. Dziś epidemia dżumy nam nie grozi, ale pamięć tamtych wydarzeń przetrwała w tradycji kupowania srebrnych łyżeczek jako prezentu na chrzest i w angielskim powiedzeniu „born with a silver spoon in your mouth” / “urodzony ze srebrną łyżeczką w ustach”, ale nie tylko. Całe zastawy i sprzęty środka stołu miały i mają lecznicze i odkażające znaczenie dla jedzenia i zdrowia ich użytkowników. Słynna angielska czarna herbata “5 o’clock” podawana obowiązkowo w srebrnych dzbankach / czajniczkach / bulierach zawsze inaczej smakowała i smakuje do dzisiaj, aniżeli w zwykłym metalu, warto się o tym przekonać.

W XIX wieku rozpowszechniła się metoda zakraplania oczu noworodków roztworem azotanu srebra, co zapobiegało zapaleniu spojówek i rozwojowi trwałej ślepoty u dzieci. O skuteczności tej metody świadczy fakt, że wkrótce po jej pierwszym zastosowaniu została ona wprowadzona, jako obowiązek ustawowy.

Źródło: wypisy z różnych stron internetowych oraz przekazów pisemnych książkowych o srebrze