Komplet dwóch srebrnych kawiornic próby Sterling 925 Ag, około 170-letnich sygnowanych słynną angielską pracownią George Richmond Collis w Birmingham. Pracownia działała w latach (1835-1888). Wyjątkowa forma unikalnych kawiornic o designie otwartych muszli. Brzeg nieregularny, falisty. Czary lekko zagłębione z ruchomym (łatwym do użytkowania) wkładem z przezroczystego, grubo lanego szkła kryształowego. Wiązadła w formie efektownego i wygodnego uchwytu. Dekorowane aplikacjami o designie kogucich grzebieni. Wsparte na trzech nóżkach stylizowanych na ślimaki. Elegancki i wytworny, czarowny souvenir dla Pary i Domu. Części wsadu szklanego zachowane w idealnym stanie na kawior. Wspaniały i unikalny komplet pełen historii, czaru i luksusu. Niepowtarzalna ozdoba każdego otwarcia posiłku.

Historia:

George Richmond Collis & Co - pracownia założona w 1835 roku w Birmingham. Historia pracowni sięga znacznie dalej, bowiem początkowo jej założycielem był Sir Edward Thomason (ca.1769-1849), który założył pracownię złotniczą na początku XIX wieku. W 1806 roku zarejestrował punce Thomason & Co. W 1810 roku rozszerzył swoją działalność o produkcję sztućców. W 1817 roku zawarł umowę z Jamesem Mudim na produkcję serii medali upamiętniających zwycięstwo Imperium Brytyjskie nad Napoleonem. W roku 1835 przeszedł na emeryturę, a jego manufakturę przy Church Street przejął George Richmond Collis. Firma miała również oddział w Londynie na 130 Regent Street i Langham Place, Regent Street (ok. 1847). Pracownia przy Regent Street została przejęta w 1888 roku przez Johna Bodmana Carringtona (Carrington & Co). W tym samym roku (31 grudnia 1888 r.) Collis & Co zniknął z rynku i pracownię przejął koncern go S.W. Smith & Co.

Źródło: http://www.silvercollection.it/

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia