Biały Kruk !!! Srebrna próby Minerwa 950 Ag cukiernica ze zdejmowaną pokrywką ze słynnej działającej tylko 9 lat (1831-1840) paryskiej pracowni Mistrza J.F. Veyrat przejetej później przez syna. Elegancka, duża, ważąca 497g. Czara okrągła, dołem mocno wybrzuszona, nieco przysadzista. Zwieńczona żłobkowanym kołnierzem. Na ściankach dwa wspaniale grawerowane kartusze w roślinnym ornamencie. Ścianki czary giloszowane i dekorowane delikatnym ornamentem geometrycznym i cekinowaniem. Po bokach dwa fantazyjne duże ucha. Pokrywka z rantem kaskadowo wyniesiona ku górze dekorowana giloszowaniem i geometrycznym ornamentem. Na liściastej rozecie uchwyt w formie rozłożystego kwiatu. Całość wsparta na wysokich, giętych nóżkach. Miejsca połączeń z czarą zdobione symetrycznie ułożonymi liśśmi. Reprezentacyjna, unikalna i praktyczna ozdoba środka stołu i kazdego wytwornego salonu. Na cukier i słodkości. Możliwość wykonania okolicznościowej grawerki (monogramu). Marzenie posiadania. Pamiątka dla pokoleń. Arcydzieło ręcznej użytkowej sztuki srebniczej !!!

Historia:

Pracownia Jean–Francois Veyrat - założona w 1831 w Paryżu. Tworzył jedynie przez 9 lat. Pracownię przejął syn Pierre Augustin Adolphe i prowadził ją do 1849 roku. Następnie w 1849 pracownia zmieniła nazwę na VEYRAT Fils (prowadzona przez syna Adolpha). Jako firma rodzinna otrzymała wiele medali podczas wielu wystaw w Paryżu jak i zagranicą między 1834 a 1879 rokiem. Pierre Augustin Adolphe VEYRAT mieścił się przy 20 Rue De Malte w Paryżu.

Źródło: www.silverartbydandr.com

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia

Neo Empire – styl , który wywodzi się z pierwotnie z kierunku Empire: (styl cesarstwa) – odmiana późnego klasycyzmu powstała we Francji w latach 1800-1815, występująca w modzie, architekturze, malarstwie i sztuce użytkowej podczas panowania Napoleona w Europie, zwłaszcza na terenach obecnej Polski (Księstwo Warszawskie) i w Rosji). W Niemczech i Austrii empire współistniał ze stylem Biedermeier. Styl wzorował się na sztuce starożytnej Grecji, Rzymu i Egiptu. Twórcami stylu empire byli francuscy architekci Charles Percier oraz Pierre François Louis Fontaine zaprojektowali meble i wystrój wnętrz cesarza. Wydali oni również „Palaise maisons et autres edifices de Rome moderne” (1802, Paryż) oraz „Residences des souverains” (1833, Paryż), w których to zawarli założenia stylu. Przykładem zastosowania stylu empire są wnętrza pałacowe Luwru, Wersalu, Rueil-Malmaison i Fontainebleau, kościół La Madeleine oraz łuk triumfalny na Placu du Carrousel. Wielki powrót do tradycji antyku dał również Italii niezwykle korzystną pozycję ponieważ w tym właśnie kraju było największe skupisko zabytków architektury klasycznej oraz wykopaliska archeologiczne w Pompejach. W połowie wieku XX we Włoszech zapanował powtórnie styl empirowy w sztuce użytkowej potocznie zwany Neo Empire.

Źródło: Wikipedia, Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 96