Sztuka świata. Silne oddziaływanie niemieckiej secesji Jugendstil między Pierwszą, a Drugą Wojną Światową. Wzorcem i stylizacją dla Twórcy była słynna na całe Niemcy łyżeczka w designie „Róży z Hildesheim” Mistrza Złotnictwa Christoph Widmann.

HISTORIA

ANTIKO – to nazwa handlowa używana przez Heinz Kohlbecker. Pracownia Kohlbecker Silberwarenfabrik istniała od 1949 do 1977. Od 1959 zaczęto używać nazwy Antiko. Nazwa pochodzi z połączenia słowa „Antique” i „Kohlbecker”.

Jednym z głównych motywów zdobniczych pracowni była „Róża z Hildesheim”.

Legendarny krzew dzikiej róży rośnie jak mówi legenda już ponad 1000 lat i mimo wojennych zniszczeń zawsze odrastał ze zgliszczy. Uważany za najstarszy krzew różę na świece, symbolizuje siłę i pomyślność. Mówi się, że do 1970 nie było domu w Niemczech, który nie posiadał kompletu sztućców z „Różą z Hildesheim”.

Źródło: 925-1000.com

Dekoracja ażurowa - sposób powstawania: na srebrnej blasze rysowany jest ornament, który następnie wycinany jest przy pomocy specjalnych narzędzi. Ważne, aby przy wycinaniu powstały prześwity. Jednym ze sposobów dekoracji ażurowej jest umieszczenie wyciętego fragmentu na gładkim tle co przypomina metalową koronkę. Najtrudniejszym elementem tej techniki jest obróbka krawędzi. Ornament należy otoczyć metalową taśmą. Tak przygotowaną formę można również umieścić na powierzchni danego przedmiotu, aby ażur odcinał się od tła.

Źródło: Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 83

Christoph Widmann -- pracownia Christoph Widmann powstała w 1919 w Phorzeheim w Niemczech i istnieje do dziś jako firma rodzinna. Dzięki bogatemu doświadczeniu i rzemiośle pracownia produkuje wysokiej jakości wyroby srebrne. Jest dostawcą zastaw dla hoteli w Berlinie, Sydney oraz wykonawcą indywidualnych zamówień na srebrne komplety, zastawy, komplety sztućców oraz upominków dla Pań i Panów.

Pracownia najbardziej zasłynęła jako jedna z pierwszych, która ozdobiła swoje przedmioty motywem „Róży z Hildesheim”.

Źródło: Wikipedia

Secesja – kierunek w sztuce ukształtowany na przełomie XIX i XX wieku. Secesja jako styl zrywała z dotychczas panującym historyzmem, uważając, że stanowi on tylko imitację wcześniejszych trendów. Artyści chcieli nowego stylu, którego wpływy widoczne byłyby również w sztuce użytkowej i zdobnictwie.

Za podstawowe cechy secesji uważa się charakterystyczną linię - giętką, płynną i ruchliwą oraz bogatą ornamentykę, zwłaszcza roślinno-zwierzęcą. Artyści secesyjni sięgali też chętnie po elementy typowe dla sztuki orientalnej.

W dziełach zwracała uwagę fantazja, a twórcy prześcigali się z kreowaniu nowych i bardziej wyróżniających się form.

Secesja znalazła podatny grunt w całej Europie, a jej główne ośrodki znajdowały się w Anglii, Francji, Austrii, Niemczech, Hiszpanii i Włoszech.

Źródło: Wikipedia

Secesja w Niemczech (Jugendstil): Niemcy były jednym z ważniejszych ośrodków sztuki secesyjnej, mimo że ten styl dotarł do tego kraju dość późno, po Anglii, Francji czy Belgii. Styl niemieckiej secesji uchodzi za najbardziej eklektyczny.

Za moment początkowy Jugendstil uważa się rok 1896, kiedy to powstało pismo „Jugend”, które było głosem młodzieży oraz ich buntu przeciwko utartym i nudnym formom klasycystycznym. W magazynie ilustrowane były nowe formy i techniki zdobień. Pismo było wydawane w Monachium. W tym samym mieście znajduje się zrekonstruowany budynek zbombardowanego w czasie wojny zakładu fotograficznego „Elvira” – perły niemieckiej secesji, którego główna fasada nawiązuje do motywu fal morskich lub smoka. Jego projektantem był August Endell.

Po Monachium Jugendstil przeniósł się do Berlina - drugiego ośrodka kulturalnego Niemiec.

Nowe idee były uwielbiane przez społeczeństwo i wkrótce dzieła niemieckich twórców secesyjnych stały się widoczne w całym kraju.

Ślady niemieckiej secesji architektonicznej widoczne są także w Polsce: w Trzebiechowie znajduje się sanatorium "fizjoterapeutyczno-dietetyczne", zaprojektowane w malowniczym stylu historyzującym przez architekta z Zwickau Maxa Schindlera z wnętrzami zaplanowanymi przez Henry’ego van de Velde, przebywającego na dworze księcia von Sachsen-Weimar-Eisenach w Weimarze jako eksperta w sprawach sztuk pięknych.

Secesyjny styl w architekturze wkrótce został zaadaptowany również przez ówczesnych niemieckich artystów sztuki zarówno użytkowej jak i wystawienniczej.

Źródło: Wirtualne Muzeum Secesji : http://www.muzeumsecesji.pl/przewodnik55.html

Srebro a zdrowie ! - zdrowotne działanie srebra na organizm ludzki doskonale obrazuje stary angielski zwyczaj obdarowywania nowo narodzonych dzieci srebrną łyżeczką. Korzenie tej tradycji sięgają XIV wieku kiedy to podczas epidemii dżumy odkryto, że liczba zgonów wśród ludzi zamożnych jest znacznie niższa niż wśród ubogich. Okazało się, że używanie srebrnej zastawy stołowej powoduje przenikanie do organizmu cząsteczek srebra niszczących ewentualne zarazki dżumy, chroniąc tym samym przed zakażeniem. Srebrne łyżeczki stały się zatem antidotum na epidemię – rodzice, których tylko było na to stać, kupowali je swoim dzieciom jako swego rodzaju antybiotyk. Dziś epidemia dżumy nam nie grozi, ale pamięć tamtych wydarzeń przetrwała w tradycji kupowania srebrnych łyżeczek jako prezentu na chrzest i w angielskim powiedzeniu „born with a silver spoon in your mouth” / “urodzony ze srebrną łyżeczką w ustach”, ale nie tylko. Całe zastawy i sprzęty środka stołu miały i mają lecznicze i odkażające znaczenie dla jedzenia i zdrowia ich użytkowników. Słynna angielska czarna herbata “5 o’clock” podawana obowiązkowo w srebrnych dzbankach / czajniczkach / bulierach zawsze inaczej smakowała i smakuje do dzisiaj, aniżeli w zwykłym metalu, warto się o tym przekonać.

W XIX wieku rozpowszechniła się metoda zakraplania oczu noworodków roztworem azotanu srebra, co zapobiegało zapaleniu spojówek i rozwojowi trwałej ślepoty u dzieci. O skuteczności tej metody świadczy fakt, że wkrótce po jej pierwszym zastosowaniu została ona wprowadzona, jako obowiązek ustawowy.

Źródło: wypisy z różnych stron internetowych oraz przekazów pisemnych książkowych o srebrze