Srebrna, próby 800, włoska cukiernica otwarta. Prosta, empirowa forma kopulastej czary wspartej na trzech smukłych, giętych nóżkach zakończonych zwierzęcymi łapami nadaje wizualną lekkość i niezwykłość cukiernicy mimo wagi ponad 150 g. Miejsca połączeń nóżek z czarą zdobią aplikacje Meduz, między którymi zwieszają się girlandy z kwiatów. Brzeg czary zdobiony ornamentem pasowym.

Filigranowa, a zarazem wytworna i niezwykła ozdoba stolika kawowego, salonu wypoczynkowego, natychmiast rzucająca się w oczy gości. Bogato zdobiona, doskonała na prezent okolicznościowy dla wymagającej Pani Domu. Praktyczny i ponadczasowy prezent, urocza pamiątka na każdą okazję.

Historia:

F.LLI ZARAMELLA BRUNO E CESARE - pracownia powstała w Padwie w II połowie XX wieku około 1960 roku. Usytuowana była w centrum miasta przy Via G. Barbarigo 3I/A. Punca 64 PD została zarejestrowana 16 kwietnia 1964, a wygasła z dniem 31 grudnia 1971. Punce używane we Włoszech w latach 1944 – 1970 miały kształt wieloboku i zawierały numer identyfikujący złotnika oraz nazwę prowincji, oznaczoną dwoma literami.

Źródło: www.silvercollection.it

Neo Empire – styl , który wywodzi się z pierwotnie z kierunku Empire: (styl cesarstwa) – odmiana późnego klasycyzmu powstała we Francji w latach 1800-1815, występująca w modzie, architekturze, malarstwie i sztuce użytkowej podczas panowania Napoleona w Europie, zwłaszcza na terenach obecnej Polski (Księstwo Warszawskie) i w Rosji). W Niemczech i Austrii empire współistniał ze stylem Biedermeier. Styl wzorował się na sztuce starożytnej Grecji, Rzymu i Egiptu. Twórcami stylu empire byli francuscy architekci Charles Percier oraz Pierre François Louis Fontaine zaprojektowali meble i wystrój wnętrz cesarza. Wydali oni również „Palaise maisons et autres edifices de Rome moderne” (1802, Paryż) oraz „Residences des souverains” (1833, Paryż), w których to zawarli założenia stylu. Przykładem zastosowania stylu empire są wnętrza pałacowe Luwru, Wersalu, Rueil-Malmaison i Fontainebleau, kościół La Madeleine oraz łuk triumfalny na Placu du Carrousel. Wielki powrót do tradycji antyku dał również Italii niezwykle korzystną pozycję ponieważ w tym właśnie kraju było największe skupisko zabytków architektury klasycznej oraz wykopaliska archeologiczne w Pompejach. W połowie wieku XX we Włoszech zapanował powtórnie styl empirowy w sztuce użytkowej potocznie zwany Neo Empir. Źródło: Wikipedia, Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 96

Meduza - jedna z dwóch form morfologicznych parzydełkowców (Cnidaria), pierwotnie swobodnie pływająca, pelagiczna, z galaretowatym ciałem, zwykle w kształcie dzwonu lub parasola, zasadniczo rozmnażająca się płciowo. Nie występuje u koralowców (Anthozoa). Meduzy są drapieżne. Do chwytania zdobyczy i do obrony używają parzydełek. Drugą z form życiowych parzydełkowców jest polip.

Meduza - mitologia i sztuka (gr. Μέδουσα Médousa, łac. Medusa) – w mitologii greckiej była najmłodszą z trzech Gorgon i najgroźniejszą (często przypisuje się imię Gorgony samej tylko Meduzie). Jako jedyna z trzech Gorgon była śmiertelna. Zamiast włosów miała węże, a jej spojrzenie zamieniało żywe istoty w kamień. Jedynym lekiem na to były łzy jednorożca.

Meduza ponoć była tak piękna, że zakochał się w niej Posejdon i uwiódł w świątyni Ateny.

Mit o Meduzie uległ ewolucji. Z początku Meduza była jednym z bóstw przedolimpijskich, potworem. W późniejszych wersjach zaczęto ją uważać za ofiarę zemsty bogini Ateny. Meduza miała być piękną dziewczyną, która ośmieliła się rywalizować urodą z boginią. Atena zamieniła więc Meduzę (i jej siostry, Steno i Euriale) w skrzydlate, okropnie brzydkie potwory ze żmijami zamiast włosów i szponami u dłoni.

Meduza została zabita przez Perseusza, który odciął jej głowę, a dzieci uwięzione w jej łonie wyskoczyły z szyi Gorgony Pegaz i Chrysaor. Jej głowę Atena umieściła na egidzie, tarczy Zeusa.

Źródło : Wikipedia