Ciekawa, nietypowa i tajemnicza z 1 poł. XIX w. (lub wcześniejsza) szkatułka srebrna próby 830 Ag (próba badania w OUP W-wa, O/łódź – wskazanie ok. 850 Ag) na kosztowności, biżuterię, damskie bibeloty, z pokrywką na zawiasie. Budowa skrzyniowa typu kufer podróżny. Wizualnie niezbyt duża, ale ważąca 646 g !!! Brak jakichkolwiek danych pochodzenia oraz znakowania. Wsparta na czterech, eleganckich bogatych, barokowych nóżkach. Skrzynia ażurowa, misternie cyzelowana i ręcznie odkuwana w nietypowej technologii dla ażurów, zamykana na charakterystyczny dla kufra zamek na kłódkę. Pokrywka zwieńczona eleganckim, i wygodnym uchwytem ruchomym na dwóch zawiasach z otworem na zawieszkę (wzorowanych na typowych skrzyniowych zawiasach). Całość bardzo elegancka, wschodnie motywy stylistyczne, kształtem klasycystyczna, rzucająca się w oczy wyjątkowa, luksusowa ozdoba każdego salonu, buduaru, gabinetu. Piękna ponadczasowa skrzynkowa budowa w misternym ręcznie odkuwanym i cyzelowanym ażurze.

Elegancka na prezent i ozdobę oraz dopełnienie damskiej toaletki. Ponadczasowy prezent na każdą okazję dla eleganckiej Pani domu. Pewna lokata kapitału na lata i dla kolejnych pokoleń.

Pobierz Świadectwo Badania przedmiotu.

Historia:

Dekoracja ażurowa – klasyczny sposób powstawania: na srebrnej blasze rysowany jest ornament, który następnie wycinany jest przy pomocy specjalnych narzędzi. Ważne, aby przy wycinaniu powstały prześwity. Jednym ze sposobów dekoracji ażurowej jest umieszczenie wyciętego fragmentu na gładkim tle co przypomina metalową koronkę. Najtrudniejszym elementem tej techniki jest obróbka krawędzi. Ornament należy otoczyć metalową taśmą. Tak przygotowaną formę można również umieścić na powierzchni danego przedmiotu, aby ażur odcinał się od tła.

Źródło: Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 83

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polscue bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).