Biały kruk !!!

Niezwykle oryginalny srebrny pr. 800 (1,3 kg) Kałamarz z Napoleonem na prostokątnej podstawie w formie ściętego stożka. Wsparty na czterech bogato zdobionych, przestrzennie ułożonych rokokowych nóżkach. Trzy kielichy osadzone na stałe, dwa zewnętrzne przeznaczone na atrament i piasek połączone są z wieczkiem za pomocą zawiasu. Do otwierania i zamykania kielicha służy delikatny uchwyt.

Na szczególną uwagę zasługuje środkowy kielich w kształcie kuli dźwigany na barkach półnagiego mężczyzny (poddanego) na szczycie którego stoi Napoleon.

Napoleon stanowi uchwyt do podnoszenia dzwonka na służbę, który znajduje się w górnej części czaszy kuli.

Całość kałamarza wieńczą dwa zdejmowane srebrne, piękne, długie gęsie pióra znajdujące się po bokach.

Podstawa kałamarza i kielichy grawerowane motywami roślinnymi i geometrycznymi. Większość stanowią motylki i listki.

Możliwość okolicznościowej grawerki / monogramu na trzpieniach gęsich piór.

Niezwykły, luksusowy prezent na biurko i do gabinetu Prezesa, Ludzi Pióra i Nauki. Wspaniały reprezentacyjny atrybut eleganckiego biurka i półki. Doskonała i pewna lokata kapitału na kolejne pokolenia. Szczypta ironii z Bonapartego będącego dzwoneczkiem na służbę ……

Historia:

Kałamarze - historia kałamarzy sięga początków XVIII wieku. Z czasem stały się one niezbędne na dworach wśród przedstawicieli arystokracji i wyższych klas społeczeństwa, bowiem umiejętność pisania listów i spisywania myśli była dość rozpowszechniona. Zazwyczaj kałamarz składał się podstawki na której ustawione były pojemniki na atrament, piasek do osuszania, pieczęcie do zamykania listów i gęsie pióra. Niektóre kałamarze były dodatkowo wzbogacone o dzwonek na służbę i lampkę oliwną lub lichtarz. Z czasem kałamarze przybierały coraz bardziej różnorodne i bogate formy w tym zdobnicze i reprezentacyjne. Często wykorzystywane jako eleganckie prezenty ze srebra i złota.

Źródło: Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 83

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia

Secesja – kierunek w sztuce ukształtowany na przełomie XIX i XX wieku. Secesja jako styl zrywała z dotychczas panującym historyzmem, uważając, że stanowi on tylko imitację wcześniejszych trendów. Artyści chcieli nowego stylu, którego wpływy widoczne byłyby również w sztuce użytkowej i zdobnictwie.

Za podstawowe cechy secesji uważa się charakterystyczną linię - giętką, płynną i ruchliwą oraz bogatą ornamentykę, zwłaszcza roślinno-zwierzęcą. Artyści secesyjni sięgali też chętnie po elementy typowe dla sztuki orientalnej.

W dziełach zwracała uwagę fantazja, a twórcy prześcigali się z kreowaniu nowych i bardziej wyróżniających się form.

Secesja znalazła podatny grunt w całej Europie, a jej główne ośrodki znajdowały się w Anglii, Francji, Austrii, Niemczech, Hiszpanii i Włoszech.

Źródło: Wikipedia

Secesja w Hiszpanii - Głównym ośrodkiem w Hiszpanii była Barcelona, a czołowym twórcą - Antoni Gaudí. Jego twórczość była mieszaniną różnorodnych stylów, która z czasem zyskała odrębny, oryginalny charakter, po części secesyjny. Jego wczesne dzieło, Casa Vicens (1878-80), otrzymało secesyjne ogrodzenie z żelaza, oparte na motywach roślinnych (palmy, lotos) i krzywych liniach. Wężowate kraty umieścił w portalach pałacu Güell (1885-9). Park Güell ozdobił niezwykłymi budowlami. Wzniósł wreszcie dwie kamienice - Casa Batlló i Casa Mil� - o falistych, rozkołysanych fasadach, pozbawionych niemal zupełnie prostych linii. Druga z nich porównywana była do zastygłej lawy, piaszczystych wydm, wypłukanych skał czy rozkołysanego morza. Na jej dachu architekt umieścił fantazyjne kominy. Dziełem jego życia stała się Sagrada Família, którą trudno zaklasyfikować w ramy jakiegoś stylu. Po części neogotycka, po części secesyjna, zwieńczona czterema wieżami, przywodzącymi na myśl zarówno kubizm, jak ekspresjonizm.

Źródło : Wikipedia