Około 100-letni, bardzo bogaty, niezwykle dekoracyjny, mosiężny 2-poziomowy żyrandol, Polonica ręcznie zdobiona. Styl kamieniczno-mieszczański jednak na bazie klasycyzmu.

Duża, rozłożysta, rozeta, efektownie zdobiona liśćmi. Cztery długie, proste ramiona zbudowane z modułów tworzących łańcuchy połączone pierścieniem, w który zakuta jest szklana matowiona ampla. Światło z ampli rozświetla tysiącem refleksów wypolerowaną, miedziowaną rozetę górną jednocześnie zachowując atrakcyjność matowego rozświetlenia wokół ampli. Atrakcyjności i uroku nadają 4 bez kloszowe punkty świetlne zwisające z rozety na krótkich ramionach w eleganckich i zdobnych profitkach. Ciepło i szeroko oświetlają całe pomieszczenie jeśli światło z samorodnej ampli jest niewystarczające.

Mosiężna konstrukcja miedziowana powierzchniowo galwanicznie daje żywe i zmienne refleksy świetlne na powierzchni żyrandola. Zdobi i oświetla salony, gabinety, jadalnie nadając szyk, wytworność i styl. Wspaniały luksusowy prezent na każdą okoliczność. Żyrandol z duszą starej przedwojennej Łodzi.

Historia:

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia