Srebrny próby 800 ponad 140-letni zapachownik / potpourri, o wadze ponad 0,5 kg. Otwierany pysk wijącej się ryby stylizowanej na jesiotra był najprawdopodobniej miejscem na kadzidła z uchyleniem pyska ale można toczyć dysputy - mógł to być również element wystrojowy z możliwością wykorzystania otwieranego pyska ryby na różne bibeloty bądź jako ekskluzywny podajnik stołowy podczas wieczerzy. Świadczyć za tym mogą również fakty ściśle zamkniętej głowy ryby bez otworów zapachowych. Nie zmienia to jednak faktu, że srebrna rzeźba z niezwykłą precyzją, dokładnością i artyzmem odzwierciedla naturalny wygląd i ruch wijącej się ryby. Mistrz Złotnik wykazał się wspaniałą detaliczna pracą i cierpliwością przy pracy i cyzelce jesiotra. Kształt ryby wrzecionowaty, lekko spłaszczony, pokryty łuskami, zakończony ogonem. Ruchoma głowa, otwierana i zamykana, na zawiasie. Wewnątrz miejsce przeznaczone na kadzidło i inne zapachy lub jako podajnik. Po bokach płetwy. Unikalny i wspaniały okaz srebrnej sztuki świata, arcydzieło sztuki złotniczej. Bardzo prawdopodobne, iż wykonany na indywidualne zlecenie w jednej z niemieckich pracowni słynnego z tej dziedziny miasta Hanau.

Wspaniały, luksusowy i nieprzeciętny srebrny unikat do ozdoby salonu, stołu obiadowego ale również do gabinetu jako zapachownik czy wręcz ozdoba. Wspaniały i niepowtarzalny prezent w całości w ręcznej pracy i cyzelce.

Historia:

Potpourri - (wymowa: popuri; fr. bigos) – mieszanina różnych, nie zbliżonych do siebie charakterem rzeczy. W szczególności oznacza:

1. Wiązanka instrumentalna różnych popularnych melodii z oper, operetek, pieśni ludowych itp. utworów podobnego typu lub jednego kompozytora. Jedna z form muzyki popularnej i rozrywkowej (porównaj: fantazja, parafraza).
2. Suszone kwiaty oraz fragmenty roślin, charakteryzujące się atrakcyjnym zapachem. Często eksponuje się je w szklanym lub porcelanowym półmisku w celu dekoracji pomieszczeń.

Źródło : Wikipedia

Srebro z Hanau:

Od połowy do końca XIX wieku w Europie i Stanach Zjednoczonych zaczęła panować moda na kopiowanie wzorów starych, antycznych przedmiotów. Takie przedmioty stały się najbardziej pożądane przez klientów, dlatego ponownie zaczęto łączyć ze sobą dawne, historyczne wzorce. Produkcja kopii była zgodna z prawem, ponieważ przedmioty były cechowane obowiązującymi puncami. Jednak środowisko złotnicze w Hanau zdecydowało się oznaczać swoje przedmioty ciekawymi, „fantazyjnymi puncami”. Mówi się, że było to zamierzone działanie. Np.: reprodukcja przedmiotu z oryginalnego francuskiego rokoko była cechowana dokładanie tak samo jak oryginał. To co praktykowano w Hanau byłoby całkowicie nielegalne we Francji lub Anglii czy nawet innym niemieckim mieście. Jednak Hanau słynęło z wolnego handlu. Ciekawostką jest, że nie zachowały się żadne księgi wyjaśniające panujący wówczas system cechowania przedmiotów, tak więc dzisiejsza identyfikacja jest bardzo trudna.

Hanau znalazło niszę na rynku złotniczym i idealnie ją wypełniło swoimi „antycznymi” wyrobami. Ojcem tego przemysłu był August Schleissner, a zaraz po nim Neresheimer (pracownia założona w 1890 roku jako spółka Augusta i Ludwika Neresheimera z Jeanem Schlingloffem).

Srebro z Hanau było popularne i eksportowano je na cały świat, głównie jednak do Afryki i Chin. Z czasem Mistrzowie z Hanau zaczęli przyjmować zlecenia od innych zagranicznych pracowni na znane kopie lub nawet własne przedmioty do ich zarobkowego powielania dokładając swoje własne autorskie punce do znakowań złotników z Hanau – stąd często podwójne znakowanie na przedmiotach z Hanau – własne punce oraz zagranicznych pracowni. Z biegiem lat Hanau zaczęło słynąć z wysokiej jakości i szerokiej listy przedmiotów i pracowni które tę ofertę systematycznie poszerzały, zyskując międzynarodowy rozgłos i rozpoznanie. I tak miasto przebyło drogę od kopiowania do sławy i własnego wizerunku „Zagłębia Srebrnego Hanau”.

Źródło: silvercollection.it oraz inne notatki ze stron o „Srebrnym Hanau”