Biały Kruk !!! Srebrny pr.84 komplet 2 luksusowych świeczników autorstwa Teodora Wernera, współwłaściciela warszawskiej fabryki Norblin. Unikalnie bogaty neobarokowy design. Stara Rosja / Polonica warszawska. Jednoświecowe, osadzone na kwadratowej, stabilnej podstawie. Ramię fantazyjnie profilowane, bogato zdobione barokowymi ornamentami typu pukle, muszle. Zwieńczone ruchomą, ozdobną profitką -okapnikiem. Wyjątkowa i ponadczasowa ozdoba salonów i stołów. Po zapaleniu świec rozświetla pomieszczenia nadając mu niepowtarzalny ciepły klimat Warszawy XIX wieku. Wspaniale harmonizuje się z otoczeniem eleganckich salonów i gabinetów. Uroczy i wyjątkowy prezent zarówno dla Pani Domu jak i Pana do gabinetu. Uniwersalna, luksusowa i pewna lokata kapitału dla rodziny i pokoleń.

Historia:

Teodor Werner - prezentowana para lichtarzy datowana na 1884 rok pochodzi z warszawskiego zakładu złotniczego Augusta Teodora Wenera, który to zakład w drugiej połowie XIX wieku przewodził branży produkcji sreber w Warszawie.

Gruntowne wykształcenie złotnicze Teodora Wernera znalazło swój wyraz w jakości produkowanych wyrobów – pomimo mechanicznej produkcji przedmioty z Fabryki Sreber Wernera cechuje, poza wysoką jakością techniczną, niezwykła dbałość o detal. W warstwie zdobniczej wyroby te posługują się efektownymi motywami neobarokowymi, a później, wraz z nastaniem secesji, wykorzystują ornamentykę nowego stylu.

Fabryka Sreber Teodora Wernera specjalizowała się w produkcji sreber użytkowych – sztućce, cukiernice, lichtarze, patery, tace, itp., produkowała również przedmioty liturgiczne takie jak kielichy mszalne czy monstrancje.

Już wtedy srebra Wernera cieszyły się wielką renomą, dlatego, mimo zawiązania spółki z Ludwikiem Norblinem w 1865 roku, złotnik prowadził wydzieloną produkcję i posługiwał się odrębną nazwą: „Fabryka Wyrobów Srebrnych T. Wernera i Spółki”.

Werner spopularyzował metodę wybiórczego złocenia srebra, polegającą na kładzeniu plam lub pasków złota na określonych detalach wyrobu, co podkreślało rzeźbiarski efekt i zwiększało trójwymiarowość przedmiotu. Od lat siedemdziesiątych XIX wieku, po wprowadzeniu do produkcji maszyn giloszunkowych, srebra z fabryki Wernera były dodatkowo zdobione drobnym grawerunkiem.

Źródło: Wikipedia

Norblin - Zakład Platerniczy Norblinów– warszawska firma założona w 1820, mieszcząca się przy ul. Żelaznej 49/53, po II wojnie światowej działająca pod nazwą Walcownia Metali „Warszawa”.

W 1820 syn Jana Piotra Norblina de la Gourdaine – Aleksander Jan Konstanty Norblin wraz z V. Zierem założył zakład brązowniczy „Norblin i Spółka”. Początkowo mieścił się przy ul. Długiej. W 1823 został przeniesiony na Krakowskie Przedmieście. Wytwarzano świeczniki, wazony, ozdoby stołowe i sprzęt do gotowania. Wykonano także cyborium z krucyfiksem i pokrywę ze złoconego brązu do chrzcielnicy dla kościoła św. Aleksandra. W 1821 zakład ten otrzymał medal na wystawie w Ratuszu.

W 1834 został przeniesiony na ul. Chłodną. Przy zakładzie funkcjonował sklep z wyrobami srebrnymi, platerowymi i brązowymi. W 1841 został odznaczony złotym medalem na wystawie w Petersburgu. W 1843 Jan Fryderyk Wilhelm Meylert został współwłaścicielem firmy. W 1853 fabrykę unowocześniono: wprowadzono maszynę parową o mocy 10 KM, a także maszynę galwanizującą. Zatrudniano w tym czasie 60 pracowników; zasięg sprzedaży obejmował całe Królestwo, jak i Cesarstwo (Wilno, Mińsk, Mohylew i Żytomierz). Od 1865 współpracował z zakładem Teodora Wernera (1836-1902).

W zakładzie tym wykonano również statuę Mikołaja Kopernika przed Polską Akademią Nauk projektu Bertela Thorvaldsena.

W 1865 Ludwik Norblin (1836-1914), wraz z siostrą – Albertyną i jej mężem Teodorem Wernerem – nabył od swego ojca – Wincentego Konstantego Norblina, fabrykę wyrobów metalowych w Warszawie przy ul. Chłodnej. Wartość wytwórni oszacowano na prawie 110 tys. rubli, jednak cenę sprzedażną ustalono na 100 tys. rubli. Ludwik Norblin zakupił 1/2 część fabryki, jego siostra Albertyna z Norblinów Werner – 1/4 część, a Teodor Werner – także 1/4 część. Sprzedający rozłożył spłatę należności na wieloletnie, dogodne raty, wynoszące 5 tys. rubli rocznie. Po dokonaniu transakcji, w 1865 Ludwik Norblin zawarł spółkę ze swym szwagrem – Teodorem Wernerem – złotnikiem, który był właścicielem fabryki wyrobów srebrnych w Warszawie. Wspólnicy prowadzili jednak oddzielną produkcję: zakład Norblina – specjalizował się w wyrobach platerowanych, a w zakładzie Wernera wytwarzano srebra. Pod koniec lat 70. XIX w., po przeniesieniu wytwórni sreber Wernera do fabryki Norblina na ul. Chłodną, połączone zakłady posiadały dwie maszyny parowe o mocy 19 KM, zatrudniały 112 robotników. Wartość rocznej produkcji wynosiła 73 tys. rubli. W następnych latach nieznany jest zakres samodzielności poszczególnych działów spółki Norblina i Wernera.

W 1882 Ludwik Norblin wykupił wytwórnię platerów Braci Buch w Warszawie, przy ul. Żelaznej 17 (późniejszy nr 51), wraz z prawem używania znaku firmowego i wyłącznością na produkcję platerów. Firma „Bracia Buch” była kontynuatorką istniejącej w Warszawie od 1830 fabryki wyrobów z nowego srebra Gustawa Hennigera. W 1886 Ludwik Norblin przeniósł na tereny przy ul. Żelaznej swe zakłady mieszczące się dotąd przy ul. Chłodnej. Przedsiębiorstwo norblinowskie stosowało od tego czasu nazwę: „Fabryka wyrobów platerowanych połączonych firm Norblin i Spółka – Bracia Buch”. Cześć wyrobów platerowanych i cynowych, również po przeniesieniu zakładu na ul. Żelazną, wprowadzana była na rynek pod firmą „Bracia Buch”. Lata 80. XIX w. to okres rozszerzania zakresu działalności fabryki poprzez założenie walcowni blach, druciarni, rurowni i odlewni.

Towarzystwo Akcyjne Fabryk Metalowych pod firmą „Norblin, Bracia Buch i T. Werner” w Warszawie

W 1893 Ludwik Norblin był jednym ze współzałożycieli nowej spółki pod nazwą: Towarzystwo Akcyjne Fabryk Metalowych pod firmą „Norblin, Bracia Buch i T.Werner” w Warszawie, z siedzibą przy ul. Żelaznej 51 (statut spółki zatwierdzono 12 kwietnia 1893, otwarcie operacji nastąpiło 1 lipca 1893). Kapitał zakładowy spółki wynosił 1,5 mln rubli i podzielony był na 1500 akcji, po 1000 rubli każda. Jedna trzecia część akcji (tj. 500 szt. o wartości pół miliona rubli) należała do Ludwika Norblina; dotychczasowy wspólnik – Teodor Werner posiadał także 500 akcji, natomiast stryjeczny brat Ludwika Norblina – Adam Norblin – 84 akcje, a pozostałe należały do spokrewnionych i skoligaconych z rodzinami Norblinów i Wernerów: Karola Temlera, Aleksandra Temlera (po 166 szt.) i Kazimierza Szwede (84 szt.). Dyrektorem naczelnym nowego przedsiębiorstwa został Stanisław Ignacy Norblin (1859-1920). Po sześciu latach odnotowano częściowe rozproszenie akcji: Ludwik Norblin posiadał w 1899 413 akcji, pozostałą część odstąpił członkom rodziny.

W oparciu o kapitał Norblina i Wernera w dalszym ciągu następował rozwój zakładów, zwiększała się mechanizacja produkcji, moc zainstalowanych silników parowych wynosiła w 1893 80 KM, by w ciągu dziesięciolecia wzrosnąć do 300 KM; zatrudniano 400 robotników, a wartość produkcji szacowano na 1,2 mln rubli (1893). W latach 90. XIX w. spółka wybudowała walcownię metali kolorowych, w której produkowano: blachę mosiężną i srebrną, drut mosiężny, miedziany i srebrny, rury miedziane i mosiężne ciągnione bez szwu. Przedsiębiorstwo zaliczane było do grupy sześciu największych w branży metalowej na terenie Królestwa Polskiego (obok firm „Lilpop, Rau i Loewenstein”, „K. Rudzki i S-ka”, „Warszawska Fabryka Machin”, „Scholtze, Repphan i S-ka”, „Towarzystwo B. Handke”), realizowała zamówienia rosyjskich ministerstw marynarki i komunikacji, dostarczała wyroby także na rynek krajowy. Zakłady norblinowskie od 1895 zmonopolizowały wytwarzanie rur miedzianych w Królestwie Polskim, włączyły się do kartelu dwu rosyjskich walcowni i uczestniczyły w każdej partii zamówień.

Sieć sklepów firmowych działała w Królestwie Polskim oraz w kilkunastu największych miastach cesarstwa rosyjskiego (Petersburg, Moskwa, Odessa, Charków, Kijów, Ryga, Tyflis, Saratow, Elisawietgrad, Wilno, Mińsk), natomiast przedstawicielstwo handlowe funkcjonowało w Teheranie. Produkty użytkowe srebrne i platerowane (galanteria i sztućce), prezentowano i nagradzano na targach i wystawach w Paryżu, wielokrotnie w Petersburgu, Kijowie, Odessie, Niżnym Nowgorodzie. W 1896 norblinowskie wyroby platerowane wyróżniono najwyższym odznaczeniem rosyjskim – prawem wybijania herbu cesarskiego – dwugłowego orła (przywilej nie obejmował sreber wykonywanych pod firmą Wernera).

Początek XX w., do wybuchu I wojny światowej to okres dalszego rozwoju zakładów. Wprowadzano ulepszenia organizacyjno-techniczne, oparte na wzorach zachodnich, zainstalowano m.in. walcarkę skośną do rur, ciągarki do cienkiego drutu, prasę hydrauliczną, piece Morgana do topienia miedzi. Około 1908 w zakładach norblinowskich opracowano nowy stop cynowy o nazwie verit, wykorzystywany także przez niemiecką wytwórnię Württembergische Metallwarenfabrik. Moc zainstalowanych silników wzrosła z 300 KM w 1904 do 800 KM w 1908, by w chwili wybuchu I wojny św. osiągnąć moc 950 KM. Wartość produkcji osiągnęła w 1908 1,5 mln rubli, a w 1914 2,1 mln rubli. Zatrudnienie w 1914 wynosiło 600 robotników.

Spółka Akcyjna Fabryk Metalowych „pod firmą Norblin, Bracia Buch i T.Werner” rozwijała się dynamicznie, z przerwą w okresie I wojny światowej. W 1915 część maszyn i urządzeń została ewakuowana do Rosji.

W II Rzeczypospolitej była jednym z największych polskich przedsiębiorstw metalowych. Fabryką kierował wówczas inż. Stefan Przanowski – znany przemysłowiec, minister przemysłu i handlu. Spółka rozszerzyła wówczas swój profil produkcji, m.in. powstała szybkobieżna walcowania drutu i oddział amunicji karabinowej.

Fabryka ucierpiała podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939 oraz w 1944, po powstaniu warszawskim.

Po II wojnie światowej

Pomimo bardzo dużych zniszczeń i negatywnej decyzji Komitetu Odbudowy Przemysłu Zarządu m.st. Warszawy, prowizorycznie odbudowana fabryka wznowiła produkcję w 1946, m.in. wytwarzano tutaj drut dla kolejowej trakcji elektrycznej. W 1948 zatrudnienie w fabryce wynosiło 700 osób. W tym samym roku została ona znacjonalizowana i funkcjonowała pod nazwą: Walcownia Metali „Warszawa”.

W 1952 po raz kolejny pojawił się pomysł likwidacji walcowni ze względu na trudne warunki pracy, niewygodne pomieszczenia, przestarzałe maszyny oraz lokalizację w centrum miasta.

W 1982 została zamknięta i przekazana na cele muzealne, a teren jej powoli się kurczył.

W 1982 na terenie zakładów zorganizowano wielką wystawę „Warszawa walczy” poświęconą powstaniu warszawskiemu. W latach 90. XX wieku zburzono zachowane hale fabryczne pomiędzy ul. Sienną a Prostą. W latach 80. XX wieku powstał tu oddział Muzeum Techniki znany jako Muzeum Przemysłu, swoje siedziby miały tu też Muzeum Drukarstwa oraz Teatr Scena Prezentacje.

Lata po 2000 roku

2 czerwca 2008, po ponad 25 latach istnienia, zamknięte zostało Muzeum Przemysłu w Warszawie. Stało się to w związku z przejmowaniem terenu Fabryki Norblina przez dewelopera – firmę ALM DOM, która nabyła 2 ha terenu zakładów w lutym 2007 za 67,5 mln zł z założeniem budowy tu apartamentowców. W grudniu 2008 teren fabryki został sprzedany amerykańskiemu funduszowi inwestycyjnemu Patron Capital, który powołał spółkę ArtNorblin i planuje częściową rewitalizację obiektów przemysłowych we współpracy z firmą JEMS Architekci.

W maju 2010 we wnętrzach fabryki kręcono ujęcia do teledysku Uprising metalowej grupy Sabaton.

W 2014 rozebrano ceglany mur otaczający zabudowania fabryki od strony południowej oraz część jednej z hal fabrycznych w związku z poszerzeniem ulicy Prostej.

Źródło: Wikipedia

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia