Srebrny próby 950 Minerwa1 kałamarz z dzwoneczkiem na służbę. Ponad 150-letni ze znanej, krótko działającej w połowie XIX wieku paryskiej pracowni Auguste Louis Fizaine. Zbudowany z owalnej, lekko wyniesionej ku górze, profilowanej podstawy. Wsparty na 4 przestrzennie ułożonych i plastycznie giętych nóżkach, stylizowanych na liść akantu. W górnej części nóżek odlewana aplikacja przypominjąca „dzikiego kota”. Na podstawie 2 kielichy na inkaust z ruchomymi pokrywkami. Uchwyt zdobny w postaci ptaka gotowego do lotu. Środkowy kielich z dzwonkiem zwieńczonym figurką damy dworu. Ścianki grawerowane florystycznym ornamentem i monogramem w kartuszu o inicjałach J.M.P. Tył kałamarza ozdobiony oparciem w formie ławeczki na przybory do pisania.

Luksusowy i niepowtarzalny prezent do gabinetu Pani i Pana Prezesa, Ludzi nNauki i Pióra, Biznesmenów, Adwokatów. Unikalna i ponadczasowa ozdoba biurka. Wspaniały prezent jubileuszowy dla Szefa. Pewna i jedyna inwestycja oraz lokata kapitału, na której nie można stracić. Przedmiot, który oddycha starym, pięknym, XIX wiecznym Paryżem.

Historia:

Auguste Louis Fizaine - (1858-79) słynny i prominentny ale mało znany paryski Mistrz Złotnik. Znana punca 6 gwiazdek w trójkącie z nazwiskiem Fizaine, lata: 1858-79.

Źródło: https://translate.google.pl/translate?hl=pl&sl=en&u=http://www.925-1000.com/Ffrench_makers_F.html&prev=search

Kałamarze - historia kałamarzy sięga początków XVIII wieku. Z czasem stały się one niezbędne na dworach wśród przedstawicieli arystokracji i wyższych klas społeczeństwa, bowiem umiejętność pisania listów i spisywania myśli była dość rozpowszechniona. Zazwyczaj kałamarz składał się podstawki na której ustawione były pojemniki na atrament, piasek do osuszania, pieczęcie do zamykania listów i gęsie pióra. Niektóre kałamarze były dodatkowo wzbogacone o dzwonek na służbę i lampkę oliwną lub lichtarz. Z czasem kałamarze przybierały coraz bardziej różnorodne i bogate formy w tym zdobnicze i reprezentacyjne. Często wykorzystywane jako eleganckie prezenty ze srebra i złota.

Źródło: Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 83

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia