Srebrne próby 800 puzderko. Prawdopodobniej włoskie, aczkolwiek nie można wykluczyć niemieckiego pochodzenia. Okrągła forma. Wieczko ruchome na zawiasie, zamykane na zatrzask / wcisk. Bogato zdobione florystycznym ornamentem kwiatów, liści.

Można domniemywać, że służyło jako puderniczka. Ponadczasowe puzderko do przechowywania / przenoszenia bibelotów. Drobny i urokliwy upominek / prezent osobisty.

Historia:

Puderniczki – trudno dociec gdzie szukać początków ‘przenośnych kosmetyków” , już w 1825 roku sprzedawano nasączone różem papierki zwane hiszpańskimi. Z Chin można było ściągać puzderka z takimi papierkami, z czarnym i białym na brwi oraz czerwonym na policzki.

Później pojawiały się książeczki pudrowanymi kartkami, które wyrywało się i nakładało kolor na twarz. W 1909 roku firma Plexo wypuściła „przenośną” puderniczkę zaopatrzoną w pojemnik na proszek i wacik. Brakowało tylko lusterka, by elegantka mogła widzieć własny nos. Błąd szybko naprawiono i wkrótce w ręce modnych dam trafiła pierwsza przenośna puderniczka, niewielkie zamykane puzderko z lusterkiem. Do wynalazku przyznał się Josef Kiaschek – złotnik z Budapesztu. Jego syn Gustav założył firmę specjalizującą się w produkcji puderniczek i nazwał ją Ki-Gu.

Źródło: tekst Stanisław Gierzyński

Puzderko – pierwotnie puzdro �skrzynka lub pudło z przegródkami, zwykle z zamkiem, okuciami i uchwytami, używane dawniej do przechowywania różnych przedmiotów, zwłaszcza w czasie podróży. Z biegiem czasu ewaluowało na z początku w proste zamykane małe pudełka na damskie bibeloty dalej przekształciły się w różne użytkowe małe damskie podróżne zamykane pudełka, skrzyneczki, tuby, zawieszki na szyję, szkatułki o różnych kształtach , niejednokrotnie jako małe dzieła sztuki do przechowywania biżuterii, kosztowności, pachnideł, soli trzeźwiących. Często zdobione drogimi kamieniami, monetami, wykonywane w srebrze , złocie.

Źródło : Wikipedia, słownik PWN

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia

Secesja we Włoszech:

Włosi nazwali ten okres Stile Liberty czyli stylem wolnym. Ludność była znudzona panującym eklektyzmem, który odwoływał się do motywów z minionych epok. Twórcy znajdowali inspirację „w naturze”, która dawała im swobodę w tworzeniu i prowadziła do pełnej twórczej fantazji. Jednak na tle innych krajów europejskich, Włochy okazały się skromnym reprezentantem secesji. W swoich dziełach Twórcy wtapiali bogate zdobienia secesyjne zachowując klasyczną formę.

Charakterystyka secesji włoskiej:

Najbardziej charakterystycznym środkiem w tworzeniu była linia, a główny motyw w secesji stanowiła bogata ornamentyka i przyroda. Bujna roślinność lub dzikie zwierzęta zajmują największy obszar zdobień. Inspiracją twórców secesyjnych była również postać kobiety. Nic nie stało na przeszkodzie, aby połączyć wszystkie motywy i udekorować je falistą i długą linią. W czasach secesji srebra odgrywały znaczącą rolę w wystroju wnętrz. Projektanci prześcigali się w tworzeniu coraz to nowych wzorów i przedmiotów codziennego użytku. Produkcja w Stile Liberty zajmowała się sztuką dekoracyjną ale i użytkową.

Źródło : Wikipedia

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia