Kategorie E-Sklepu

Popielniczka Georg Rüttinger „Różana”, damska, srebrna, Niemcy - sztuka świata

We have CMS-provided images

Popielniczka Georg Rüttinger „Różana”, damska, srebrna, Niemcy - sztuka świata

Popielniczka Georg Rüttinger „Różana”, damska, srebrna, Niemcy - sztuka świata

Srebrna pr.800 Ag damska popielniczka z pracowni G. Rüttinger w Hanau. Okrągła, na 3 papierosy. Wspaniale dekorowana repusowanymi i ażurowowymi zdobieniami o designie róży. Oryginalna, elegancka i delikatna. Ponadczasowy bibelot. Doskonały na okolicznościowy souvenir dla Pani.

3-00726

530 zł



Zapoznałem się z Regulaminem Sklepu oraz Polityką Prywatności i w pełni akceptuję wszystkie ich postanowienia.

Do koszyka

KARTA PRZEDMIOTU

Nazwa przedmiotuPopielniczka Georg Rüttinger „Różana”, damska, srebrna, Niemcy - sztuka świata
Numer katalogowy3-00726
KategorieSrebra Antyczne; Lustra, wazony, bibeloty i inne; Judaica; Dla Niej
Ocena użytkowaSztuka użytkowa – do natychmiastowego użytkowania zgodnie z przeznaczeniem.
Krótka charakterystykaSrebrna pr.800 Ag damska popielniczka z pracowni G. Rüttinger w Hanau. Okrągła, na 3 papierosy. Wspaniale dekorowana repusowanymi i ażurowowymi zdobieniami o designie róży. Oryginalna, elegancka i delikatna. Ponadczasowy bibelot. Doskonały na okolicznościowy souvenir dla Pani.
Cena (waluta do wyboru)
Pracownia / TwórcaGeorg Rüttinger
Kraj wytworzeniaNiemcy
Hanau
Okres w sztuceSztuka świata
Eleganckie akcenty secesji i klasycyzmu.
Data wytworzenia1926
1926 – rok założenia pracowni
Okres / WiekXX wiek
Najprawdopodobniej pierwsza połowa XX wieku
MateriałSrebro punca próba 800 Ag, Georg Rüttinger
Technika kreacjiSrebro ręcznie nadlewane, gięte, repusowane, żłobkowane, ażurowane, cyzelowane, puncowane.
Stan zachowaniaBardzo dobry. Srebro zostało oczyszczone z patyny.
Wysokość1 cm
Szerokość8 cm
Głębokość8 cm
Waga30 g
LokalizacjaSalon Ekspozycyjny - Galeria Srebra i Światła R&R Łódź, ul. Nawrot 4/II
MiejsceSG: 07

OPIS PRZEDMIOTU

Srebrna próby 800 Ag popielniczka damska ze słynnej pracowni Mistrza Georga Rüttingera szkoły Hanau. Filigranowa, okrągłe o okrągłym lustrze, dekorowana trzema pąkami kwiatu róży. Ścianki gładkie, lekko wyniesione do góry. Zwieńczone płaskim ażurem złożonym z kwiatów róży i liści tworzących zdobny kołnierz. Na kołnierzu 3 gładkie uchwyty na papierosy. Urocza „damska” popielniczka. Zdobna i elegancka o designie róży. Ponadczasowy, luksusowy prezent i souvenir okolicznościowy.

Historia:

Georg Rüttinger – pracownia założona w 1926 roku w Hanau. Punca opisywana jak logotyp RG lub logo pracowni.

Źródło: www.925-1000.com/Fgerman_hanau_marks_01.html

Popielniczka – naczynie służące do doraźnego gromadzenia popiołu z wyrobów tytoniowych oraz ich niedopałków i niedopałków zapałek. Większość popielniczek jest zaprojektowana w taki sposób, aby można było o nie opierać tlące się papierosy, cygaretki czy cygara. Spotyka się popielniczki zrobione ze szkła, metalu, kamienia, porcelany, plastiku i praktycznie każdego innego niepalnego materiału. Czasami są to przedmioty ozdobne, eleganckie, pamiątkowe, a czasami nawet będące dziełami sztuki. Spotykany jest również szereg popielniczek zamykanych, o różnorodnych mechanizmach zarówno gaszenia, jak i ukrywania zawartości. Wcześniej popielniczki, jako przedmiot towarzyszący człowiekowi niemal we wszystkich pomieszczeniach, były bardzo często ozdabiane najrozmaitszymi reklamami z niemal każdej dziedziny, jak również same przybierały bardzo różne kształty nawiązujące do reklamowanych wyrobów. Przykładem może być polska popielniczka z lat 60. XX w. – reklama ówczesnej firmy Stomil, w postaci szklanego spodka otoczonego miniaturową, grubą oponą. Często na papierośnicach pisano dedykacje i monogramy personalne.

Źródło: Wikipedia

Srebro z Hanau - od połowy do końca XIX wieku w Europie i Stanach Zjednoczonych zaczęła panować moda na kopiowanie wzorów starych, antycznych przedmiotów. Takie przedmioty stały się najbardziej pożądane przez klientów, dlatego ponownie zaczęto łączyć ze sobą dawne, historyczne wzorce. Produkcja kopii była zgodna z prawem, ponieważ przedmioty były cechowane obowiązującymi puncami. Jednak środowisko złotnicze w Hanau zdecydowało się oznaczać swoje przedmioty ciekawymi, „fantazyjnymi puncami”. Mówi się, że było to zamierzone działanie. Np.: reprodukcja przedmiotu z oryginalnego francuskiego rokoko była cechowana dokładanie tak samo jak oryginał. To co praktykowano w Hanau byłoby całkowicie nielegalne we Francji lub Anglii czy nawet innym niemieckim mieście. Jednak Hanau słynęło z wolnego handlu. Ciekawostką jest, że nie zachowały się żadne księgi wyjaśniające panujący wówczas system cechowania przedmiotów, tak więc dzisiejsza identyfikacja jest bardzo trudna.

Hanau znalazło niszę na rynku złotniczym i idealnie ją wypełniło swoimi „antycznymi” wyrobami. Ojcem tego przemysłu był August Schleissner, a zaraz po nim Neresheimer (pracownia założona w 1890 roku jako spółka Augusta i Ludwika Neresheimera z Jeanem Schlingloffem).

Srebro z Hanau było popularne i eksportowano je na cały świat, głównie jednak do Afryki i Chin. Z czasem Mistrzowie z Hanau zaczęli przyjmować zlecenia od innych zagranicznych pracowni na znane kopie lub nawet własne przedmioty do ich zarobkowego powielania dokładając swoje własne autorskie punce do znakowań złotników z Hanau – stąd często podwójne znakowanie na przedmiotach z Hanau – własne punce oraz zagranicznych pracowni. Z biegiem lat Hanau zaczęło słynąć z wysokiej jakości i szerokiej listy przedmiotów i pracowni które tę ofertę systematycznie poszerzały, zyskując międzynarodowy rozgłos i rozpoznanie. I tak miasto przebyło drogę od kopiowania do sławy i własnego wizerunku „Zagłębia Srebrnego Hanau”.

Źródło: silvercollection.it oraz inne notatki ze stron o „Srebrnym Hanau”

Secesja – kierunek w sztuce ukształtowany na przełomie XIX i XX wieku. Secesja jako styl zrywała z dotychczas panującym historyzmem, uważając, że stanowi on tylko imitację wcześniejszych trendów. Artyści chcieli nowego stylu, którego wpływy widoczne byłyby również w sztuce użytkowej i zdobnictwie.

Za podstawowe cechy secesji uważa się charakterystyczną linię - giętką, płynną i ruchliwą oraz bogatą ornamentykę, zwłaszcza roślinno-zwierzęcą. Artyści secesyjni sięgali też chętnie po elementy typowe dla sztuki orientalnej.

W dziełach zwracała uwagę fantazja, a twórcy prześcigali się z kreowaniu nowych i bardziej wyróżniających się form.

Secesja znalazła podatny grunt w całej Europie, a jej główne ośrodki znajdowały się w Anglii, Francji, Austrii, Niemczech, Hiszpanii i Włoszech.

Źródło: Wikipedia

Secesja w Niemczech (Jugendstil): Niemcy były jednym z ważniejszych ośrodków sztuki secesyjnej, mimo że ten styl dotarł do tego kraju dość późno, po Anglii, Francji czy Belgii. Styl niemieckiej secesji uchodzi za najbardziej eklektyczny.

Za moment początkowy Jugendstil uważa się rok 1896, kiedy to powstało pismo „Jugend”, które było głosem młodzieży oraz ich buntu przeciwko utartym i nudnym formom klasycystycznym. W magazynie ilustrowane były nowe formy i techniki zdobień. Pismo było wydawane w Monachium. W tym samym mieście znajduje się zrekonstruowany budynek zbombardowanego w czasie wojny zakładu fotograficznego „Elvira” – perły niemieckiej secesji, którego główna fasada nawiązuje do motywu fal morskich lub smoka. Jego projektantem był August Endell.

Po Monachium Jugendstil przeniósł się do Berlina - drugiego ośrodka kulturalnego Niemiec. Nowe idee były uwielbiane przez społeczeństwo i wkrótce dzieła niemieckich twórców secesyjnych stały się widoczne w całym kraju. Ślady niemieckiej secesji architektonicznej widoczne są także w Polsce: w Trzebiechowie znajduje się sanatorium "fizjoterapeutyczno-dietetyczne", zaprojektowane w malowniczym stylu historyzującym przez architekta z Zwickau Maxa Schindlera z wnętrzami zaplanowanymi przez Henry’ego van de Velde, przebywającego na dworze księcia von Sachsen-Weimar-Eisenach w Weimarze jako eksperta w sprawach sztuk pięknych.

Secesyjny styl w architekturze wkrótce został zaadaptowany również przez ówczesnych niemieckich artystów sztuki zarówno użytkowej jak i wystawienniczej.

Źródło: Wirtualne Muzeum Secesji : http://www.muzeumsecesji.pl/przewodnik55.html

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia