Srebrny próby 835 Ag dzbanek na kawę / herbatę. Niemiecki, ze słynnej pracowni M H Wilkens & Söhne, wspaniały reprezentant neorokoka. Wysoki, smukły, forma gruszki z silnie wybrzuszony dołem. Powierzchnia gładka. Zdobiona spiralnie biegnącymi żłobkami tworzącymi efektowne owale. Osadzony na 4 giętych nóżkach, górą zakończonych motywem liści akantu. Wylewka krótka, u nasady zdobiona liściem akantu. Pokrywka gładka, na zawiasie, kaskadowo wyniesiona ku górze. Zdobiona również spiralnie biegnącymi żłobkami. Gałka w formie zwiniętych liści akantu. Ucho duże, wygodne, z przekładami, w kształcie litery S. Zdobione półplastycznymi liśćmi akantu. Wspaniały, luksusowy i ciągle użytkowy prezent dla Wytwornej Pani Domu ale również eleganckiego sekretariatu / gabinetu Prezesa.

Historia:

M H Wilkens & Söhne – pracownia założona przez Martina Heinricha Wilkensa w 1810 roku, w Bremie w Niemczech . Na początku specjalizowała się w naprawie srebra i złota. Po paru latach do współpracy dołączyli synowie założyciela i wspólnie zaczęli produkcje medali i monet.

Rozwój nastąpił w 1859 roku, kiedy pracownia otrzymała zamówienie na sztućce do Królestwa Hannoveru, w przeciągu kolejnych 10 lat fabryka otrzymała w praktyce monopol na dostarczanie całej zastawy królewskiej. W 1869 roku zmarł założyciel pracownia M H Wilkens & Söhne a ówczesna fabryka zatrudniała ponad 100 pracowników.

W 1917 pracownię przejął prawnuk założyciela o tym samym imieniu Martin Heinrich Wilkens, który od najmłodszych lat zdobywał praktyki złotnicze. Był także przewodniczącym Stowarzyszenia Producentów Srebra w Niemczech. W 1921 nabył większość udziałów w Bremer Silberwarenfabrik AG (BSF). W 1969 obie firmy połączyły się z tworząc spółkę Wilkens Bremer Silberwaren AG działającą niezależnie do 1995 roku. Warto wspomnieć, że Martin Wilkens był aktywny politycznie, a za swoje zasługi wybrany w 1952 na Wice przewodniczącego Niemieckiej Izby Handlowej.

Po 1995 roku fabryka została wchłonieta przez korporację Zwilling JA Henckels, a następnie w 2006 przejęta przez dwóch członków zarządu, którzy za porozumieniem odrodzili pierwotną pracownię Wilkens & Söhne GmbH i zajęli się produkcją sztućców.

Pierwsze dzieła wykonane są w panującym w XIX wieku stylu Neo Empire i Biedermeier, a kolejne wraz z coraz bogatszą ornamentyką i zdobnictwem to przedstawiciele Neorokoka, aż po niemiecką secesję – Jugendstil z XX wieku.

Obecnie srebrne przedmioty są łakomym kąskiem w handlu antykami. Obszerny zbiór posiada Muzeum Focke w Bremie.

Źródło: Wikipedia

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia

Rokoko w Niemczech - wyrazem nowego stylu życia była sztuka. Zamiast dostojności i pompatyczności pojawia się wyrafinowanie i lekkość, zarówno w dziedzinie architektury, malarstwa, jak i rzemiosła. Rokoko silnie oddziałało na rzemiosło artystyczne, a zwłaszcza na meble, elementy wyposażenia wnętrz i porcelanę. Rokoko to okres niezwykłej popularności porcelany, z której wyrabiano przedmioty codziennego użytku (np. guziki), zastawy stołowe oraz figurki. W XVII i na początku XVIII wieku porcelanę sprowadzano z Chin, co decydowało o jej wysokiej cenie. Próby wytworzenia porcelany na gruncie europejskim zostały uwieńczone sukcesem Johanna Friedricha Böttgera w 1709 roku i założeniem rok później manufaktury porcelany w Miśni. Jej produkty nazywane były porcelaną saską lub miśnieńską. Po Böttgerze fabryką kierował malarz Höroldt, a od 1731 roku Johann Joachim Kändler (1706-1775). Kändler wprowadził wiele zmian i doprowadził manufakturę do szczytu rozwoju. W krajach niemieckich architektura rokokowa rozwinęła się bujnie. W Saksonii zaraz na początku XVIII wieku, w latach 1711-1722, architekt Matthäus Daniel Pöppelmann (1662-1736) wzniósł pałac Zwinger (Drezno). Jest to założenie na planie zbliżonym do kwadratu, z dostawionymi do dwóch boków mniejszymi prostokątami zakończonymi półkoliście. Tak ukształtowany plac otaczają niskie galerie; jedynie od strony północnej w XIX wieku dostawiono nową budowlę. Galerie przeprute są dużymi oknami i bogato zdobione rzeźbiarsko. Styl ten przez długie lata nie był ceniony przez historyków, uważany za okres przejściowy między barokiem a klasycyzmem. Wyraźnie osłabła wtedy potrzeba stosowania wyszukanych technik i monumentalnych form. Kompozytorzy nie rezygnowali wprawdzie z innowacyjności – jest to okres bardzo wielu nowości, ale twórczość ich nie zajęła miejsca zbyt prestiżowego w tradycyjnej historii „muzyki poważnej”, gdyż miała popularniejszy, a czasem wręcz rozrywkowy charakter^[20]. W ostatnich dekadach te właśnie cechy stały się jej walorem i muzyka „rokokowa” stała się wielką atrakcją repertuarową.

Źródło : Wikipedia

Srebro a zdrowie ! - zdrowotne działanie srebra na organizm ludzki doskonale obrazuje stary angielski zwyczaj obdarowywania nowo narodzonych dzieci srebrną łyżeczką. Korzenie tej tradycji sięgają XIV wieku kiedy to podczas epidemii dżumy odkryto, że liczba zgonów wśród ludzi zamożnych jest znacznie niższa niż wśród ubogich. Okazało się, że używanie srebrnej zastawy stołowej powoduje przenikanie do organizmu cząsteczek srebra niszczących ewentualne zarazki dżumy, chroniąc tym samym przed zakażeniem. Srebrne łyżeczki stały się zatem antidotum na epidemię – rodzice, których tylko było na to stać, kupowali je swoim dzieciom jako swego rodzaju antybiotyk. Dziś epidemia dżumy nam nie grozi, ale pamięć tamtych wydarzeń przetrwała w tradycji kupowania srebrnych łyżeczek jako prezentu na chrzest i w angielskim powiedzeniu „born with a silver spoon in your mouth” / “urodzony ze srebrną łyżeczką w ustach”, ale nie tylko. Całe zastawy i sprzęty środka stołu miały i mają lecznicze i odkażające znaczenie dla jedzenia i zdrowia ich użytkowników. Słynna angielska czarna herbata “5 o’clock” podawana obowiązkowo w srebrnych dzbankach / czajniczkach / bulierach zawsze inaczej smakowała i smakuje do dzisiaj, aniżeli w zwykłym metalu, warto się o tym przekonać.

W XIX wieku rozpowszechniła się metoda zakraplania oczu noworodków roztworem azotanu srebra, co zapobiegało zapaleniu spojówek i rozwojowi trwałej ślepoty u dzieci. O skuteczności tej metody świadczy fakt, że wkrótce po jej pierwszym zastosowaniu została ona wprowadzona, jako obowiązek ustawowy.

Źródło: wypisy z różnych stron internetowych oraz przekazów pisemnych książkowych o srebrze